Column Hanneke: 'Een compliment geven of krijgen op com­pli­men­ten­dag is vragen om problemen'

Vandaag is het complimentendag. Daar zit ik een beetje mee in mijn maag. Op iedere andere dag van het jaar ben ik al geen ster in het geven of ontvangen van complimenten, maar op deze dag is het ingewikkelder dan ooit.

Op het gebied van het geven van complimenten ben ik sowieso een hork. Als het mij al opvalt dat iemand naar de kapper is geweest, nieuwe schoenen heeft of een puppy heeft gekocht, dan is dat toch in de meeste gevallen allereerst in negatieve zin. Enigszins afhankelijk van de nieuwe look van haar of schoenen en het gedrag van de pup. Die negatieve beoordeling weet ik dan gelukkig voor alle betrokkenen in de meeste gevallen redelijk voor mij te houden, maar de weg naar een compliment is dan wel lang en hobbelig. Dus aan iedereen in mijn omgeving: als ik een compliment geef; steek hem in je zak en wees er zuinig op, want een compliment uit mijn mond is een zeldzaam verschijnsel.

Dan heb je, zoals gezegd, ook nog de mogelijkheid van het ontvangen van een compliment. Ook geen doen. Onder normale omstandigheden vind ik het al behoorlijk ingewikkeld als iemand iets aardigs zegt over wat ik draag/doe/schrijf/vind. Ik stuntel dan meestal maar een of ander onhandig antwoord in elkaar. Dat klinkt dan ongeveer zo: ‘Oh! Nou, ja. Inderdaad. Eh...dank je!’ En dan probeer ik het compliment in diverse varianten een kopje kleiner te maken. ‘Deze jas was in de aanbieding bij de kringloop’ of ‘Eigenlijk schrijf ik gewoon als verkapte therapie’ of ‘Ik weet er niet zoveel van hoor, ik doe maar wat’.

Tot zover de normale omstandigheden.

Op complimentendag is het helemaal om moedeloos van te worden. Naast alle gebruikelijke overwegingen, komt daar ook nog de grote olifant in de kamer bij. Waar niemand het over heeft: wantrouwen. Complimentendag is een ander woord voor trust-nobody-dag.

Een compliment geven of krijgen op complimentendag is vragen om problemen. Ieder compliment is die dag verdacht. Als op het schoolplein een collega-moeder zegt dat ik er goed uitzie, dan ga ik al denken: jaja, waarom zeg jij dat? Jij zit zeker een partijtje trendy aan complimentendag mee te doen over mijn rug hè? En je dacht dat ik dat niet doorhad? Ik heb jou haarfijn in de smiezen. Mij houd je niet voor de gek!

Of stel je voor dat het unieke scenario zich voordoet dat ik 1) op complimendag 2) iemand zie die iets heeft veranderd aan zijn/haar doen of laten danwel uiterlijk 3) mij dat opvalt 4) ik daar een positief oordeel over heb 5) de tegenwoordigheid van geest heb dit om te zetten in een complimentje. Hoe weet die ander dan dat ik dat uit de oprechte goedheid van mijn hart doe en niet om eens even lekker een statement te maken op complimentendag?

Ik vind het maar moeilijk.

Sowieso vind ik die ‘dagen-van-iets’ maar moeilijk. Waarom zou je alleen een compliment geven op complimentendag? Of alleen op warme-truiendag een warme trui aantrekken? En al die andere dagen-van: wat doe je bijvoorbeeld op de dag van de houding? Is dat voor mensen die zich geen houding weten te geven? En wat voor houding moet je dan aannemen op die dag? Mag je alleen op de dag van het naakt tuinieren naakt tuinieren? Ik vraag dit voor een vriend.

Ik weet heus wel waar al die dagen voor zijn. Iemand vindt dat een bepaald onderwerp meer aandacht verdient en zorgt dat er één dag in het jaar helemaal in het teken daarvan staat. De dag van de teek staat daarom in het teken van de teek. Dat klinkt dan wel weer leuk.

Sommige van die dagen hebben wat meer bestaansrecht dan andere. Voor sommige thema’s mag iedere dag wel gereserveerd worden wat mij betreft. En die complimentendag? Dat is stiekem wel een goede oefening voor mij. Ik ga vandaag eens goed oefenen op mijn compliment-ontvang-zinnetje en gul rondstrooien met complimenten in alle soorten en maten.

Eens denken, waar kan ik mee beginnen… Wat dacht je hiervan? ‘Wat tof, dat je dit stuk helemaal tot het eind hebt uitgelezen!’ Mijn complimentendag is nu alweer goed.

Hanneke is kerkelijk werker voor een dag in de week, getrouwd en moeder van twee zoons en een dochter. Tijdens alle ritjes die ze maakt naar school, zwembad, pastorale gesprekken en peuterspeelzaal, denkt ze heel wat af. Al denkend worden de grote dingen klein en de kleine dingen groot. Van het resultaat van al dat denkwerk maakt ze graag een mooi verhaal zodat ook anderen ervan kunnen genieten.  Lees al haar columns hier.