Column Hanneke: de appelboom

Toen wij drie jaar geleden naar onze huidige stek verhuisden was het 35 graden. En het bleef 35 graden, dagenlang. Wekenlang. Onze stadstuin op het zuiden omvatte niet meer dan twee verpieterde hortensia’s, een verlepte rozenstruik en verder een kale tegelvlakte. Als ik naar buiten stapte voelde ik mij als een pizza die een steenoven ingeschoven werd. De hitte sloeg mij van boven én van onderen tegemoet.

Natuurlijke koeling

Allereerst redde ik de roos en één van de hortensia’s met een flink aantal gieters water. Toen het huis wat meer op orde was en de meeste dozen waren uitgepakt, kwamen we eindelijk toe aan de tuin. We vervingen de andere – helaas overleden - hortensia door een bessenstruik, haalden een groot deel van de tegels uit de tuin, stortten tuinaarde, zaaiden gras en….we plantten een appelboom. 

En nu, bijna drie jaar later, doet diezelfde appelboom iets waarvoor ik hem niet had bedacht. Ik dacht toen we hem plantten aan de koelte die hij zou geven, aan de vogels die erdoor zouden worden aangetrokken, aan appeltaart in het najaar. Maar ik had nooit gedacht dat hij mij stilzwijgend een les over groei zou geven.

In het eerste jaar oogstte ik drie mini-appeltjes van onze eigen boom. Ik voelde mij de koning te rijk en bakte er met zorg vijf appelflappen van. Precies genoeg voor ons hele gezin.
Het tweede jaar bleef de boom leeg. Twee bloesems, geen appels. Dat was natuurlijk jammer, maar het is een jonge boom en je kunt niet van een vers geplante appelboom verwachten dat hij gelijk krom hangt van de appels. Sterker nog: dat zou hem geen goed doen. Zijn takken moeten eerst nog sterker worden. Ze zouden breken onder het gewicht als er te snel te veel appels aan komen.

Hoop

Nu zitten we in het derde jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. En er is hoop: dit voorjaar was de boom nog mooier dan Salomo in zijn statiegewaad. Zo had ik hem nog nooit gezien. Hij bárstte gewoon van de bloesems. Dat zou zomaar eens een prachtige oogst kunnen worden.
Er is natuurlijk geen garantie. Veel gevaren liggen op de loer om de oogst te dwarsbomen: van de nachtvorst die de bloesems bedreigde tot bladluis. Om over voetballend en skippyballend kroost nog maar te zwijgen. En ik hoop maar dat de bijen hun werk gedaan hebben. Af en toe houd ik mijn hart vast. Maar groei kun je niet dwingen, dus ik wacht het af.

Dat is dus zo gek. Ik heb met die appelboom in onze achtertuin meer geduld dan met mijzelf. Zelf heb ik ook zo mijn groeiprocessen. Er is zoveel te leren, zoveel te ontwikkelen. Als moeder, als christen, als politica, als echtgenote. En waar ik voor mijn appelboom alle begrip heb dat hij niet meteen tjokvol appels hangt, verwacht ik zoiets wel van mijzelf. ‘De reis is de bestemming’ en dat soort blabla is aan mij niet besteed. Ik wil het liefst gewoon in één stap van a naar b. De dingen meteen kunnen, het meteen in de vingers hebben. Groeien duurt mij veel te lang. Die tijd gun ik mijzelf niet. Als het niet meteen lukt, ben ik geneigd om algauw de handdoek in de ring te gooien. 

Ik heb last van een fixed mindset. Maar om van een fixed mindset naar een growth mindset te gaan heb je volgens mij al een growth mindset nodig. Dat is een lastige cirkel om uit te komen.

Spiegel

Nu houdt mijn appelboom mij dus een spiegel voor: groei kost tijd. Het gaat niet in één keer, maar in kleine stapjes. Er kunnen ook periodes zijn van terugval en er zijn veel factoren die de groei kunnen belemmeren. Maar dat wil niet zeggen dat er geen hoop is. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren.

Groei is kwetsbaar en het vergt meer geduld dan ik vaak heb. Vooral als het om mijn eigen groei gaat. De appelboom leert mij om rustig af te wachten. Af en toe wat mest erbij, op de goede manier snoeien en eventueel een paar gieters water. Meer niet. En dan maar wachten op de rijke oogst. Goede kans dat die eraan komt. En anders weet ik inmiddels uit ervaring dat je ook van kleine appeltjes toch de heerlijkste appelflappen kunt maken.

Lees ook: 6 wijze lessen uit Spreuken