Column Gerrianne: ‘Ik bewonder ze wel, perfecte ouders’

Onze oudste is zes geworden. Dat betekent dus ook zes jaar ouderschap voor ons. Echte levende wezens die door het bestaan gelaveerd moeten worden, met het idee dat ze op een dag zelf een beetje snappen hoe de boel werkt en onderweg ook nog eens allerlei handigheidjes hebben geleerd om zich te redden. Het voelt, na drie kinderen, nog steeds af en toe alsof het verboden zou moeten worden dat wij dit zomaar doen. Of op z'n minst als iets wat om een toelatingsexamen vraagt. Want we klooien maar wat raak. En gek genoeg is dat kennelijk goed genoeg. Want ze doen het nog. En hoe.

Het jarige kind wilde een regenboogtaart, dus die kreeg ze. Ramvol zat ‘ie met kleurstof. Geen broccolisap, bessenpuree en bananensnot, maar onvervalst gif uit een tubetje. Mijn ik van zes jaar geleden zou gruwelen. Maar die wist nog niet van goed genoeg. En zelfs nu ik het opschrijf twijfel ik. Want zouden ze niet Goed met een grote G verdienen?

Punt is, dat mijn streven naar perfect ouderschap en honderd punten scoren op de lijst van 'breed ontwikkeld, super gestimuleerd, stijlvol, beleefd, suikervrij (ja, au, die jeukt nog wel een beetje, want suikervrij vond ik echt heel fijn), perfect kind, want perfecte ouder', uiteindelijk zoveel ruimte inneemt dat ik op andere lijstjes onder nul zak. Die van vrij en blij en ik ben goed als ik en jij mijn kind, jij bent goed als jij.

En dat wil ik niet. Dus schipperen we. Vandaag eten we een taart vol kleurstof en morgen knagen we een wortel als snack.

Ik bewonder ze wel, perfecte ouders. Net als dat ik planeten bewonder. Of pinguïns op Antartica. Prachtig zijn ze. Maar ik ken ze alleen van plaatjes. In het echt ben ik ze nog nooit tegengekomen.

Lees ook: 'Column: 'Na urenlange stilte doe ik bijna een dansje als de visboer langskomt'