Column Gerrianne: ‘Hoe positioneer je jezelf in een wereld die zoveel pleisters nodig heeft?’

Met vijftien man, allemaal platzak, twintigers en idealistisch, waren we drie maanden in Ethiopië. In naam van het Woord en Westerse superioriteit zouden wij wel eens even wat lokale problemen rechtbreien. Nu vind ik daar vanalles van, toen nog niet.

Dennis was er ook. Hij was wat verlegen en zat er meestal stil bij, met op zijn warrige krullen een gebreid mutsje. Ik noemde in die tijd iedereen 'stinkerd'. Zomaar, als een soort vreemde koosnaam. Hij was de enige die op een keer naar me toe kwam om te vragen of ik echt vond dat hij stonk. Zo was Dennis.

Op een dag zag ik hem zitten op de wal van onze compound. Iedereen was er op uit om zijn ‘heilige taken’ te vervullen. Dennis niet. ‘Wat doe je?’ vroeg ik. ‘Niks’, zei Dennis. ‘Want ik weet niet zeker of we het goed doen. Hoe weet je of je het goed doet?’

Zijn vraag is altijd bij me gebleven. Vooral op die dagen dat ik mezelf afvraag hoe je het in vredesnaam goed doet. Die dagen dat ik niet weet hoe ik moet leven met de restschade, de eeuwige collateral damage, van de keuzes die we maken. Dan zie ik hem weer zitten, verlamd door angst het fout te doen.

Je positioneren in een wereld die zoveel pleisters nodig heeft. Je kinderen opvoeden. Een kast vol genoeg, maar altijd wensen op je lijstje. Ondernemer zijn. Omgaan met je dwaze patronen die altijd weer de kop opsteken. Je geliefden recht doen. Iedere ochtend opstaan. Drie keer per week langs de man bij de supermarkt lopen, die zijn hand op houdt. Hoe doe je het goed; dit ene leven op deze ene wereld die we samen delen?

Van de week las ik over de bergrede in de Bijbel, één van de betere handleidingen voor de mens. Samengevat: zoek jezelf niet. Die ingebakken, vastgeroeste, oerachtige behoefte om jezelf te beschermen en te optimaliseren en profileren; doe dat dus niet. Leef zoals je zou willen dat de wereld werkt. Kies zoals je zou willen dat een ander koos voor jou. Stel je behoefte aan belangrijkheid aan de kaak. Maak je niet zoveel zorgen en heb genoeg aan de ogen van God om je zichtbaar te weten. Maar leef; wees een stad op een berg.

Dennis vond zijn draai in ons project niet echt; ik denk dat hij wijzer was dan wij, met betere ogen. Uiteindelijk is hij hout gaan hakken en daarvan maakten we iedere avond een groot en warm vuur. Hij leefde.