Column Gerrianne: ‘Deze paniekerige he­li­kop­ter­moe­der zit klaar met warme cho­co­la­de­melk’

Op een ochtend staat het er. Met grote hanepoten, op het krijtbord in de kinderkamer: 'Fedriteg'. Al mijn alarmbellen gaan af. Kennelijk is ons kind fedriteg en ik weet van niks. Allerlei scenario's gaan door mijn hoofd en geen ervan is goed. 

Ik plan een interventie. Het kind vindt praten over het algemeen maar geneuzel, dus ik moet het strategisch aanpakken. Samen een  boekje lezen bij het naar bed brengen en dan, als 'tie niet oplet, overval ik hem. Heel nonchalant, alsof ik het een neutrale aangelegenheid vind. 'Hé, ik zag dat je een heel lang woord op het bord had geschreven. Ik wist niet eens dat je dat woordje kon, wat knap!' en dan.. gladjes... 'Waar was je eigenlijk verdrietig van?'  

Hij hapt niet. En dan wil ik eigenlijk de moeder zijn die vol vertrouwen haar kind de ruimte geeft om het op zijn eigen tijd te vertellen, als er iets te vertellen valt. Maar dat was ik niet, ik had immers mijn scenario's. Dus toen trok ik alles uit de kast en heb ik hem omgekocht, met niet nader te benoemen, beschamende middelen. En toen heeft hij het verteld. Het bleek onschuldig, allang weer voorbij, kinderverdriet.  

Vet goed ouderschap, totaal niet paniekerig. In het kader van je kind leren omgaan met des levens ingewikkeldheden en dat ze daar ook zelf hun weg in mogen vinden, scoorde ik enorm.  

Gelukkig hebben ze een vader. Die ze leert dat afzien en een beetje ‘fedrit’ er soms bijhoort. Voor grote, sterke benen die het leven kunnen dragen. Die hen, met een grijns op zijn gezicht door de modder laat ploeteren tijdens een bergtocht. Of bibberend van de kou, en met gevaar voor verbrande vingers, hun eigen vuurtje laat aanmaken. Om ze te laten ontdekken dat ze meer kunnen dan ze denken.  

En als ze dan kletsnat thuiskomen, zit deze paniekerige helikoptermoeder klaar met warme chocolademelk. Én een eventuele omkoopsom voor als ze niet durven te vertellen hoe vreselijk zwaar ze het hebben gehad.