Column Erika: 'Met wie kan ik nu mijn be­slom­me­rin­gen delen?'

Er is tenslotte geen Spanjaard die mij zou begrijpen. Hoe kan ik bijvoorbeeld aan een Spanjaard uitleggen dat ik het mateloos irritant vind dat ze altijd verkeerd geparkeerd staan? Ze parkeren hun auto’s midden op de weg, zetten de alarmlichten aan en gaan vervolgens rustig naar de kapper. Niet dat ik hier nog naar de kapper ga, want na drie kappers weet ik dat de Spaanse kapper mijn haar niet begrijpt. Ik ben bovendien niet gebaat bij een keratinebehandeling, dat maakt mijn fijne, futloze haar alleen maar slapper. Dus knip ik mijn haar maar weer zelf.

Ik kan ook moeilijk aan andere ouders van Simons school uitleggen dat ik het schoolsysteem veel te streng vind. Een kind van 2 begrijpt toch niet dat hij niet meer met dat ene groene autootje mag spelen omdat hij er te dol op is, en hij andere kinderen de mogelijkheid ontneemt ermee te spelen? De andere ouders vinden het heel begrijpelijk dat we daarvoor op gesprek moesten bij de directrice. En dat hij daarom thuis vaker met een rode auto moet spelen, snappen die ouders wel.

En aan wie moet ik vertellen dat ik het zo leuk vind dat elke man in de metro een bodywarmer draagt? Want zeg nou zelf, wie had verwacht dat dé outfit in de Spaanse hoofdstad een donkerblauwe of donkergroene bodywarmer zou zijn? Of dat de jagersjas hier zo mateloos populair zou zijn? U weet wel, een waxjas die ze in Engeland dragen tijdens de jacht. Hier is die jas al jarenlang hét mode-item. Kinderen, jongeren, ouderen, mannen en vrouwen; iedereen draagt een waxjas, soms zelfs als verplichte jas bij het schooluniform.

Of aan wie moet ik schrijven over de steeds terugkerende jamon iberico, de Spaanse ham? Soms beland je onderweg bij een aftands wegrestaurant – waar zelfs de wc-bril met ducttape aan elkaar geplakt is – maar waar boven de toog wel complete hammen hangen voor niet minder dan 140 euro per poot. Aan wie kan ik vertellen dat ik het raar vind dat hier zo veel bier gedronken wordt voor de lunch? Ik begrijp wel dat ze hier ’s ochtends al alcohol- en drugscontroles houden.

En dan die lunch zelf! Ook voor ons is dat nu de belangrijkste maaltijd van de dag, want sinds we hier wonen, weigeren Olivia en Laurens de Nederlandse boterhammen als lunch. Dus elke ochtend maken we voor hen warme maaltijden voor tussen de middag: Spaanse tortilla en paella. En avondeten willen ze ook niet meer voor half zeven, want dan hebben ze pas net hun lunch op!

Kortom, zonder Visie moet ik mijn beslommeringen toch weer gaan delen met Machiel. Want een Spanjaard zou mijn opmerkingen niet begrijpen. Voor hem zit er dus niets anders op dan zijn drukke baan en staatsgeheimen maar even opzij te zetten om extra tijd te maken voor mijn verhalen. Voor mij is het te hopen dat hij net zo enthousiast als jullie reageert.