Column: ‘Als de gift gestort is en het nieuws gelezen, wat doe je dan?’

Wanneer leed zo groot is als de beelden uit Syrië en Turkije die we de afgelopen weken voorbij zien komen, dan heb ik geen idee hoe we ons moeten verhouden. Alles voelt loos; wat kunnen we zeggen? Hoe doe je recht aan zoveel verdriet? Als de gift gestort is en het nieuws gelezen, je gebed gezegd, wat doe je dan daarna?

Ik weet het niet zeker. Maar vanochtend liep ik in de warme voorjaarszon en ik voelde de steentjes onder mijn schoenen knarsen en toen dacht ik: Dit. Ik denk dat we het beste eren wie alles zijn verloren, door het leven niet voor lief te nemen. Door niet onbedachtzaam door te denderen, maar dank te zoeken, dank te vinden, voor dit. Dit lijf, dit gras, dit huis, deze levende dag.

Kijk je lief aan, knuffel zijn warrige krullen. Doe zes potjes Mens-erger-je-niet met je kinderen. Haal je handen door het warme afwaswater, wroet in de koele aarde. Voel het koekje tussen je vingers kruimelen, praat hardop tegen God. Zeep je haren in en streel de zachte wangen van je baby. Vergeet het geluk van morgen dat je najaagt en lach om een slechte grap omdat het kan. Eet met je vrienden, dans met de hond. Deel je huis, je geld, je tandenborstel. Strooi je brood uit op het water.  

Ik weet het niet zeker. Maar terwijl ons hart verward toekijkt naar zoveel leed, eren we misschien wel het meest door te beseffen wat we hebben. Door dankbaar te leven.