Column 51 van Wilfred: Ca­deau­bon­nen­keu­zestress

Afgelopen december was het weer zover: als dank voor bewezen diensten in het achterliggende jaar kreeg ik als freelancer van enkele opdrachtgevers een cadeaubon in de mailbox. Nu waardeer ik dat gebaar ontzettend en kan ik opdrachtgevers die hun freelancers zonder blijk van waardering in de donkere maanden laten wegkwijnen op hun zolderkamertjes alleen maar stimuleren om dit goede voorbeeld te volgen. Er is echter één probleem: ik raak soms verdwaald in de mogelijkheden van zo’n cadeaukaart, met als gevolg dat-ie niet zelden op de digitale plank blijft liggen en met een beetje pech verjaart. Misschien is dat ook wel het verdienmodel van de bedrijven die dergelijke bonnen uitschrijven?

Hoe dan ook, ik lijd momenteel dus aan cadeaubonnenkeuzestress. Ik heb overwogen de Nationale Sauna & Wellness Cadeaukaart in te wisselen. Ik houd niet van sauna’s, mij te heet. En te naakt. Waarom zou ik vrijwillig naast een naakte onbekende man gaan zitten op een plek waar zojuist nog een andere man het houten zitgedeelte heeft geswaffeld? Ik heb daar nooit de charme van ingezien. Maar het wellness-aspect van de Nationale Sauna & Wellness Cadeaukaart spreekt me dan weer wel aan: lekker badderen, bubbelen, met een beetje geluk gemasseerd worden met rustgevende oosterse klanken op de achtergrond terwijl een boeddha-beeld me lachend aankijkt – wat wil je nog meer? Nou: dat mijn vrouw meegaat. En die wil niet. Hoogstens op badkledingdagen. Maar ja, als ik mijn vrouw in kleding wil zien, blijf ik wel thuis.

Dan zijn er nog diverse hotelcadeaukaarten. Maar ja, in een hotel kom je met vijftig euro niet zo ver, dus dan heb je alsnog niet het idee dat jou iets cadeau gedaan wordt. Een Dagje Uit Cadeaukaart dan? Oké, maar ik heb een gezonde afkeer van de meeste musea, en van pretparken, dus dan blijft er niet zo veel meer over. Een Klus Cadeaukaart misschien? Ha! Ik, klussen…? Een bon voor kleding? Leuk, maar in mijn bestaan als jonge vader past geen vrije ochtend om kleding te passen. Apparatuur? Gadgets? Niet nodig.

Het wordt met elke verjaardag ook lastiger om een verlanglijstje te bedenken. Een voorzichtige conclusie zou dus kunnen zijn dat ik al best ver geklommen ben op de Ladder der Tevredenheid. En dat is dan weer het grootste cadeau dat ik mezelf kan geven. Toch nog iets van self care!

Wilfred Hermans is getrouwd, vader van drie kinderen en freelancejournalist en tekstschrijver. Voor Eva schrijft hij over zijn wisselende successen als echtgenoot en vader.