Column #43 van Wilfred: ‘Hij vroeg: Papa, hoe oud is God?’

Abel op bed leggen gaat al sinds ‘ie een jaar of twee is volgens hetzelfde stramien. Het begint ermee dat hij redelijk hyper is en bij het meeste geholpen moet worden; zijn drukke hersentjes bieden aan het einde van de dag blijkbaar geen ruimte meer om welke vorm van instructie dan ook met succes op te volgen. Eenmaal in bed ligt ‘ie letterlijk nog een tijdje na te schokken, overigens altijd vrolijk. Vaak moet ik hem min of meer fixeren om te voorkomen dat ‘ie uit bed springt om ‘écht nog even iets heel belangrijks te doen’. De beste manier is dus om naast hem te liggen. Ondertussen worden er door meneer gekke bekken getrokken, dito stemmetjes gedaan en als het even kan poep- en plasgrapjes gemaakt.

Zijn drukke hersentjes bieden aan het einde van de dag geen ruimte om welke vorm van instructie dan ook met succes op te volgen

Naarmate de minuten verstrijken, wordt ‘ie steeds rustiger en houdt hij mij zo stevig mogelijk vast – noem het een knuffel, noem het een houdgreep. Ik houd hem ook vast, streel ‘m over z’n rug. Langzamerhand voel ik zijn lijfje ontspannen. Een gaap is bij hem al van jongs af aan hét teken dat de slaap in zicht is, en na een tweede gaap is het enkel nog een kwestie van seconden.

Ik geniet van deze quality time-momentjes. Overdag kunnen we elkaar stevig in de weg zitten, maar tijdens deze op-bed-legsessies maken we het altijd weer goed. Tot op de dag van vandaag. Inmiddels is hij net vijf en steeds meer bezig met getallen. Als we onderweg in de auto zijn, wijst hij alle Tesla’s aan. “Die kost wel zeshonderdduizend euro!”

Gelukkig is hij met enige regelmaat ook op minder aardse zaken gericht. Toen ik hem laatst op bed legde, bleek dat maar weer eens.
Abel: “Kan jij duizend worden?”
Ik: “Nee, maximaal honderd.”
Abel: “Hoe oud is God?”

Er ontspon zich een gesprek over dat God eeuwig is, en wat ‘eeuwig’ betekent. Als volwassene kan ik daar al niet bij, laat staan dat ik het helder kan uitleggen aan een kind. Aan de andere kant: God houdt bepaalde zaken ‘voor verstandigen en wijzen verborgen’* (daar reken ik mezelf voor het gemak maar toe), terwijl Hij het aan jonge kinderen heeft geopenbaard, dus deed ik toch een poging. Ik vertelde dat Jezus al wel eeuwig leeft, want Hij is in de hemel, maar wij nog niet. Abel liet er even zijn gedachten over gaan en concludeerde: "Moeilijke vraag was dat, hè? Ik denk dat God tweehonderdduizend is."

* Deze tekst komt uit het bijbelboek Mattheüs (11:25).

Column Wilfred: ‘Mijn vrouw kwam met een nachtkastjesveto’

Lees ook over:

Column Wilfred: ‘Mijn vrouw kwam met een nachtkastjesveto’