Column Wilfred: ‘Mijn vrouw kwam met een nacht­kast­jes­ve­to’

Ik schreef al eerder over de geplande aanschaf van een nieuw bed. Zo eentje om in te slapen. Deze aanschaf heeft recent plaatsgevonden. Daar hoeven we het – dénk ik – verder niet uitgebreid over te hebben. Tenzij er gegronde bezwaren zijn, wil ik verder met een onderwerp dat er wel iets mee te maken heeft, namelijk: het nachtkastje.

Dat nachtkastje heeft vooralsnog het veld moeten ruimen. Mijn vrouw vond dat ik er niet mee om kon gaan. Ik zette er dingen op en in, en laten we wel wezen, dat ís ook een grove schande. Er lag altijd wel een stapel boeken en magazines in dat kastje, foei, of ik zette er – bij gebrek aan een betere plek – een glas water neer. Als ik het écht heel bont maakte, dan hing ik er weleens een handdoek overheen, na het douchen, weet je wel. Dan hoefde ik niet terug naar de badkamer en wisten we tenminste zeker dat-ie van mij was.

Nog even over die boeken. Ergens – maar waar? – snap ik die frustratie van mijn vrouw wel, want ik heb er een handje van om slechts flarden van boeken te lezen. (Op bepaalde dagen zeg ik dan: ik lees niet, ik wórd gelezen.) Al gauw staat de stijl me tegen, of vind ik het inhoudelijk simpelweg te saai. Omdat ik me schuldig voelde ten opzichte van al die half gelezen boeken, of de gevers, hield ik ze in de buurt; wie weet bleken ze bij een tweede lezing opeens wél razendknap geschreven? Maar meestal was er dan al een ander boek dat mijn aandacht had gevangen, en zo groeide de stapel in en om het nachtkastje. Geen zorgen, je kon het kastje nog prima zien, en het deurtje kon nog steeds dicht, maar toch zag mijn vrouw bij de aanschaf van het nieuwe bed haar kans schoon en kwam er een nachtkastjesveto (Microsoft Word keurt dit woord goed, blijkbaar hebben meer mannen hieronder te lijden. Wie wil deelnemen aan een praatgroep hieromtrent, mag mij mailen.)

Recent keerde het nachtkastjesveto zich als een boemerang tegen mijn vrouw, toen ze een glas water wilde neerzetten en daar geen plek voor was; ons vorige bed had hier bij het hoofdeinde een brede rand voor, en aan de kant van mijn vrouw staat vooralsnog een co-sleeper. Meestal waren ik en mijn nachtkastje in dergelijke gevallen de klos, nu gaapte daar een immense leegte.

Welke levensles trek jij hieruit, goeroe Hermans, hoor ik jullie smeken. Wel, deze les: dat je in een huwelijk niet altijd de hakken in het zand moet zetten, maar de tijd z’n werk moet laten doen. Net als kinderen máák je je gelijk niet, je krijgt het.