Column #39 van Wilfred: ‘Ouder worden van een kind mag je gerust letterlijk nemen’

Ik ben intens dankbaar voor de cadeaus die onze kinderen ons elke dag weer geven. Het grootste cadeau voor mij als ouder is misschien wel de periode tussen vijf uur ’s middags en zeven uur ’s avonds. Op sommige dagen is dat puur goud. Ik heb op dat tijdstip de meeste energie al verbruikt, wat betekent dat prikkels zo lekker merkbaar binnenkomen. Ik kan ze bijna omarmen, die prikkels, zo merkbaar.

Onze kinderen hebben tussen vijf en zeven uur ’s avonds juist energie over en invoelend als ze zijn, laten ze geen kans onbenut om hun vader te laten meegenieten van die heerlijke prikkels. Heerlijk? Jazeker, want zeg nu zelf: als zij vlak voor het eten nog even een bak lego omkieperen op die zojuist opgeruimde houten vloer, Peppa Pig een standje harder zetten of elkaar krijsend de haren uittrekken, dan vóel je als ouder aan alle kanten dat je leeft.

Je komt met jonge kinderen ook zo lekker toe aan zaken waar je jaren geleden nooit aan toekwam. De koffie koud laten worden bijvoorbeeld. Eindelijk lukt dat. Of ‘de boel de boel laten’, typisch iets waar het vroeger nauwelijks van kwam, terwijl daar nu alle ruimte voor is. Ook ervaar ik pas sinds kort de ruimte om de lijst met klusjes die nog gedaan moeten uit te breiden, zonder dat er meteen weer iets vanaf gaat.  

Wij zijn twee maanden geleden trouwens ouder geworden van een derde kind. Een enorm cadeau, ook weer op het vlak van bewustwording. Zo hebben wij de nachten nog nooit zo bewust meegemaakt. Opeens tel je de uren, terwijl die tijd anders slapend door je vingers glipt. Is dat geen cadeau? Het leven ís al zo kort. Daar over gesproken: ik word deze week veertig. Veer-tig! Daaruit kan ik, enigszins onthutst, maar één conclusie trekken: ouder worden van een kind mag je gerust letterlijk nemen.

• Column #38 van Wilfred over voetbal: ‘In allerlei opzichten compleet het tegenovergestelde van samenleven met een vrouw’