Column #35 van Wilfred over het lief­des­brief­je van zijn dochter

Laatst schreef mijn lieve zesjarige dochtertje haar allereerste liefdesbriefje, aan een jongetje uit haar klas. Er stond in dat ze hem ‘grapeg’ vindt en ‘verlieft’ op hem is. Ze had het briefje meerdere keren zorgvuldig dichtgevouwen en in haar zak gestopt.

Eenmaal in de klas rende ze naar de geluksvogel in kwestie toe, gooide het briefje op zijn tafel en rende weer terug. De jongen zag het niet direct, want hij zat achterstevoren. Toen hij het briefje op z’n tafel ontwaarde, vouwde hij het open, las het, legde het weer op tafel en ging verder met waar hij mee bezig was.

Toen mijn dochter thuiskwam, heb ik haar ten sterkste ontraden haar leven met dit mannetje te delen. Wie een briefje van mijn dochter krijgt, hoort te blozen. Hij hoort te kijken alsof hij water ziet branden. Alsof iemand zojuist een doos met de allerduurste bestuurbare raceauto op zijn tafel heeft geploft, splinternieuw, met de mededeling: hier, van jou, mag je hebben. Wie een briefje van mijn dochter krijgt, hoort uiteindelijk schoorvoetend naar haar toe te lopen, te knielen en wanhopig zijn haren uit te trekken terwijl hij schreeuwt: ‘Ik? Waarom ik?! Kijk dan, ik heb hard geworden snot op mijn mouw, ik ben het niet waard!’

Twee klasgenootjes die ook aan zijn tafel zaten, gristen het briefje weg. ‘Huh, ik kan dit helemaal niet lezen!’, riepen ze teleurgesteld. Nee, mooi zo, het was ook niet voor jullie groep 3-oogjes bedoeld, snotapen. Mijn dochter schrijft in geheimtaal die enkel is te ontcijferen door een prins die ‘grapeg’ is en op wie ze dientengevolge ‘verlieft’ is.

• Column #32 van Wilfred over zijn dochter Jazzy met belangrijk zwemadvies – waar ook jij wat aan hebt

  Column #32 van Wilfred over zijn dochter Jazzy met belangrijk zwemadvies – waar ook jij wat aan hebt