Column #34 van Wilfred over de passief-aggressieve signalen in het huishouden

Mijn vrouw en ik bedienen ons om de zoveel tijd van heel bijzonder woordgebruik. Dat doen we meestal als het over suffe huishoudelijke taakjes gaat. (Táákjes... Dat klinkt al net zo erg als het is.) We praten dan in de passieve vorm of in de we-vorm.

Voorbeeld? Voorbeeld.

We-vorm: ‘We moeten die fotolijstjes nog een keer ophangen’. ‘Kijk die kozijnen eens, die moeten we binnenkort verven’.

Passieve vorm: ‘De vleugel moet nodig gestoft worden’. ‘Sjonge, die tuin, daar moet echt een keer wat aan gedaan worden’.

Op deze manier maskeren we het feit dat we ergens geen zin in hebben, en zeggen we indirect: ik hoop dat jij dit gaat oppakken. Maar die ander gaat het niet oppakken, en dus zeggen we een week later weer: ‘Hé, die fotolijstjes, hè, die moeten we nodig een keer ophangen’. ‘Ja, dat moet binnenkort echt gedaan worden’.

Er komt natuurlijk een tijd dat we er niet meer in geloven dat de ander het gaat doen. Dan laten we het erbij zitten, of we hopen dat de kabouters het gaan doen. Dat je ’s nachts wat getrippeltrap hoort, wat boorgeluiden, en dat de volgende ochtend opeens het plankje dat daar jaren op de grond lag aan de muur hangt. Maar die kabouters zijn gekke Gerritje niet (hoewel er laatst wel eentje zich als zodanig aan mij voorstelde, ‘Hai, ik ben gekke Gerritje, jij?’). Die denken op gemement ook: hallo, wij zijn geen kluskabouters, wij worstelen ook met onze bestaanszekerheid, wij hebben zelf ook nog een leven, een huisje dat gedweild moet worden, een paddenstoel die nodig een likje verf kan gebruiken, een puntmuts die in de was moet!

Maar goed. Ik krijg op dit moment passief-agressieve signalen dat de vaatwasser nodig uitgeruimd moet worden.

Eens kijken hoe ver ik gekke Gerritje kan krijgen.