Column #26 Mama Mirjam: ‘Mijn vierde kind is vier, dat gaan we vieren!’

Vier jaar met Livia: het klinkt cliché, maar waar is de tijd gebleven?

Zeven augustus 2018 zag ons vierde kind het levenslicht en stond ons leven op de kop. Nog zonder diagnose, maar met bange vermoedens, startte ons gezin van zes. Zouden we ooit nog wel ‘dit’ kunnen? Zou zij ooit ‘dat’ kunnen leren? Zoveel vragen. Geen antwoorden. De tijd zou het leren!

Is dit werkelijk al vier jaar geleden? Het voelt als de dag van gisteren. Maar aan de andere kant heeft de tijd ons zoveel geleerd, dat het wel twintig jaar had kunnen zijn. Veel vragen van toen zijn beantwoord. De vraag of we ‘dit of dat’ nog wel zouden kunnen doen, is een eenvoudige. Ja, dat konden we! Er is niets dat we extra gedaan zouden hebben als Livia geen downsyndroom had. We gingen gewoon dagjes weg, of tot ’s avonds laat op visite, kampeerden in Zuid-Frankrijk en verhuisden zelfs naar de zee.

En of ze ‘dit of dat’ wel zou kunnen leren? Ik weet niet meer waar ‘dit en dat’ in de kraamtijd voor stond. Misschien dacht ik aan lopen of praten, zelf spelen of fietsen. Alweer een ja! Ze kan zoveel leren! Ze hééft al zoveel geleerd.

Livia leeft in het hier en nu

En toch…

Livia’s vierde verjaardag is beslist anders dan die van de andere kinderen. 

Zij telden de nachtjes tot hun verjaardag. Livia kent het begrip ‘morgen’ niet en heeft dus geen flauw idee.

Zij dachten mee over cadeautjes en taart. Livia kent de gebaren voor de woorden, maar daar is alles mee gezegd.

Zij vertelden iedereen dat ze bijna jarig waren en staken vol trots vier vingertjes omhoog. Livia kan het woord ‘jarig’ niet zeggen en tot vier tellen op haar vingers is er niet bij.

Zij wisten dat naar school gaan automatisch volgde op vier jaar worden. Livia vindt school geweldig, maar heeft er geen idee van dat haar schoolleven straks gaat beginnen.

Livia leeft in het hier en nu. Ze geniet van wat nu is en heeft geen idee van wat straks gaat gebeuren. Ergens jaloersmakend. Ze mist dan wellicht de voorpret, maar ook een hoop zorgen.

Ze zal stralen als het haar verjaardag is; zoals ze elke dag straalt. Ze zal ‘dank je wel’ zeggen bij elk cadeautje. Ze zal genieten van de taart en meeklappen als we zingen. Ze zal vier vingers opsteken, want dat oefenen we natuurlijk goed van tevoren. Het zal haar feestje zijn, zonder dat ze zelf doorheeft dat zij het feestvarken is.

En ik…

Ik zal me de hele dag verbazen over het feit dat mijn jongste kind vier jaar is. Gisteren lag ze tenslotte nog in de wieg. Maar als ik naar haar kijk, vult dankbaarheid mijn hart en steek ik trots vier vingers in de lucht. Mijn vierde kind is vier, dat gaan we vieren!