Column #18 Wilfred: ‘Onverbiddelijk kreeg ik een boete van 140 euro’

Laatst kreeg ik een boete voor bellen op de fiets – en dan bedoel ik niet de fietsbel, snotapen! Ik had net een lange dag gewerkt, was op de fiets gestapt en belde mijn vrouw om te vragen of ze nog wat nodig had uit de supermarkt. Na letterlijk drie seconden passeerde een politieauto mij in tegengestelde richting, keerde en haalde mij in. Raampje naar beneden en met dat beruchte onderkoelde politietoontje: ‘Wilt u even stoppen?’

Ik wilde dat niet. Ik wilde vluchten, een steegje in fietsen. Of mijn voice recorder uit m’n tas halen en doen alsof ik op de fiets memo’s aan het inspreken was. Of zeggen dat ik mijn doodzieke vrouw mét autopech aan de lijn had (alsof ik met mijn twee linkerhanden dan iets voor haar zou kunnen betekenen, hahaha).

Maar dat deed ik niet. Ik stopte. Of ik mijn ID bij me had. Nee. Of ik er een kopie van had. Ik zoeken in mijn mail, maar de kopie speelde verstoppertje en won. ‘Je woon- en verblijfplaats dan?’ Nou, díe wist ik nog wel, ha! ‘De naam van uw dochter?’ Wist ik ook. ‘Haar doopnamen?’ Hier begon ik te zweten, want het zijn er maar liefst drie. Met alle charme die ik om vijf uur ’s middags nog in m’n donder had, vroeg ik of hij met alle informatie die ik inmiddels had gegeven nog steeds niet overtuigd was dat ik ben wie ik zeg te zijn. Hier glimlachte de diender. Niettemin kreeg ik onverbiddelijk een boete van 140 euro, uiteraard exclusief de negen euro administratiekosten, want boetes administreren is natuurlijk een kostbare bezigheid.

‘Mij papa heb een bloetuh!’ Blijkbaar heb ik mijn frustraties niet goed verborgen

De boete maakte op zoon Appie (3) nogal indruk. Hij vertelde het aan iedereen: ‘Mij papa heb een bloetuh!’ Blijkbaar heb ik mijn frustraties niet goed verborgen, want de politie was al gauw ‘stómme politie!’ geworden. Ruim een week later legde ik hem op bed. Ik spreek dan altijd een zegen uit: ‘De Here zegent jou en Hij beschermt jou...’, maar nooit voordat Appie wat rustiger is geworden. ‘Ssst, nu ga ik je nog even zegenen’, zei ik deze avond. ‘Waarom?’, vroeg Appie, om nog even tijd te rekken. ‘Daarom’, zei ik. Soms zijn er dagen dat de geloofsopvoeding maar even moet wachten, maar blijkbaar zat de boete nog vers in z’n geheugen. ‘Moet dat van de politie?’