Charity’s zoon werd prematuur geboren

Tijdens haar zwangerschap kreeg Charity vanuit het niets een hoge bloeddruk. “We dachten aan zwangerschapsvergiftiging, maar dat was het niet. Mijn lichaam bleek het erg zwaar te hebben waardoor mijn bloeddruk hoog werd. De baby bleek niet goed te groeien en ik werd opgenomen in het Erasmus Medisch Centrum”, vertelt Charity. “Ik kreeg longrijpers en elke dag controles. Toen werd ik erg bang. Want ik dacht eerst dat ik zo weer naar huis zou gaan, maar nu bleek het serieus te zijn. Ik vond het heel spannend. Ik lag zo’n zes weken in het ziekenhuis toen ze ontdekten dat mijn kindje niet bewoog en zijn hartje niet naar behoren klopte. Toen moest er een spoedkeizersnee gedaan worden.”

Niet vasthouden

Daar werd Charity erg angstig van. “Ik was net twintig jaar. Sowieso was alles al nieuw voor me. Toen ik op de operatiekamer lag, bad ik tot God: Ik ben bang. Help mij! Ik voel me alleen en weet niet wat ik moet doen,, vertelt ze. “Het allerheftigste vond ik toen Gyshayro net uit mijn buik was. Hij werd meteen in doorzichtig folie gewikkeld om hem warm te houden en ik mocht hem niet vasthouden. Dat kost voor zo’n prematuur veel te veel energie. Dat deed me erg veel pijn, hoewel ik wist dat dit voor hem belangrijk was. Pas na een paar dagen mocht ik hem vasthouden.

Hij woog slechts 834 gram en kreeg een infuusnaald in z’n lijfje. Gewoon zo’n grote, die volwassen mensen ook in hun arm krijgen. Dat vond ik naar om te zien in zo’n onvolgroeid lichaampje.”

Geen garanties

Charity vertelt hoe het verder ging. “Toen had ik opeens een kind op de IC. Hij lag er zo’n tweeënhalve maand en ik ging elke dag naar hem toe. Ik was zwak door de keizersnee en werd aan het begin steeds gehaald en gebracht. Elke dag mochten we buidelen. Dan mocht Gyshayro op mijn blote borst liggen, zodat we lichaamscontact hadden,” vertelt ze. “Ik zat daar dan vaak met andere moeders van een prematuur. Soms kwam een moeder opeens niet meer. Dat betekende dat haar kindje het niet gered had. Of van een drieling was nog maar een tweeling over. Dat vond ik erg confronterend. Wanneer ben ik aan de beurt?, dacht ik dan. Je hebt geen garanties dat het goed gaat. Daarvan maken ze je ook bewust in het ziekenhuis. Je moet het stap voor stap bekijken.”

Er werd een slinger opgehangen waarop stond: Hoera! Gyshayro weegt 1 kilo!

Een beetje gefrustreerd zegt Charity: “Ze spraken ook altijd over stabiel of onstabiel. Ze zeiden nooit eens dat het goed ging. Het was een rollercoaster. Soms ging het een dag goed en mocht Gyshayro naar de high-care. Maar dan kon het opeens weer omslaan, zodat hij terug moest naar de IC. Daarbovenop kwam de zorg dat Gyshayro’s ductus (verbinding tussen de aorta en de longslagader, red) niet dicht was. Ze hoorden een ruis en hij moest daar waarschijnlijk aan geopereerd worden, wat hem nog zwakker zou maken. Ik bad of de Heer hem aan wilde raken en Gyshayro daarvan genas”, legt ze uit. “Op een gegeven moment was de ductus gelukkig dicht, waardoor de operatie niet meer nodig was.

Het was emotioneel een heel zware tijd. Elke vooruitgang was feest. Bijvoorbeeld toen Gyshayro een kilo woog. Toen werd er een slinger opgehangen waarop stond: Hoera! Gyshayro weegt 1 kilo!. Dat gebeurde ook toen hij vierentwintig uur zelf geademd had. De zusters hielden dagboekjes over hem bij. Die bewaarde ik allemaal.”

Overprikkeld

Het eerste half jaar kreeg Gyshayro fysiotherapie. Ook kreeg hij om de maand injecties, omdat het afweersysteem van een prematuur nog niet zo goed ontwikkeld is. “De fysio leerde mij Gyshayro goed inbakeren. Toen hij wat ouder werd, bleek al snel dat de overgang van kruipen naar lopen niet zo goed ging. Ook daarvoor kreeg hij fysiotherapie”, vertelt Charity.

“Op de peuterspeelzaal bleek dat Gyshayro snel overprikkeld was. Een hele dag naar school was te veel voor hem en hij had ook moeite met de leerstof. Dat is nog steeds lastig voor hem. Hij gaat nu naar het speciaal onderwijs. Het beste voor hem is om één op één begeleid te worden, maar dat kan niet elke school bieden. Daarnaast is hij faalangstig. We zoeken naar de juiste begeleiding om zijn zelfvertrouwen op te bouwen.

Lichamelijk hield hij er ook iets aan over. Hij heeft snel overprikkelde darmen. Dat komt veel voor bij prematuren, omdat de darmen niet op een natuurlijke manier rijpten. Gyshayro had ook ondergewicht. Hij moet van mij veel kiwi’s en vitamines eten. Dat vindt hij niet altijd even leuk. Gyshayro blijft dus een beetje een zorgenkindje, maar hij is ook heel talentvol! Hij kan goed basketballen, dansen, gamen en is een grappenmaker.”

In al die jaren ervaarde Charity dat God erbij was. “In het ziekenhuis bad ik om Gods hulp en ik zag daarna in alles Gods hand. Toen Gyshayro als baby’tje naar huis mocht, beloofde ik God dat ik Hem nooit zou verlaten. Want Hij steunde ons en liet Zijn kracht zien in ons leven. Maar ook door de mensen om ons heen. We kregen erg veel steun van familie en gemeenteleden”, vertelt ze. “Toen Gyshayro opgedragen werd, beloofde ik God dat ik hem naar de wegen van de Heer op zou voeden. Ik vind dat God alle eer en lof waardig is!”

Verwerken

In de afgelopen jaren had Charity geen ruimte om alle gebeurtenissen te verwerken. “Al mijn aandacht en energie ging eigenlijk naar Gyshayro. Inmiddels is het bijna tien jaar geleden en nu lukt het me om ruimte te geven aan mijn eigen gevoelens. Ik bedenk me dan soms opeens hoe bang ik was of hoe alleen ik me in het ziekenhuis voelde”, vertelt ze. “Verder had ik erg last van schuldgevoelens. Als mijn lichaam het wat langer volgehouden had, was de toestand van Gyshayro als prematuur niet zo zorgelijk geweest. Ook had hij dan nu misschien niet zo’n moeite met leren gehad. Die last droeg ik lang op mijn schouders. Hoewel het soms nog moeilijk is, merk ik dat God mij in de afgelopen twee jaar aan het genezen is.”

Dat Gyshayro een prematuur is, speelt na bijna tien jaar dus nog steeds een grote rol in Charity’s leven. Daarom gaat de Wereld Prematurendag op 17 november in het gezin nooit onopgemerkt voorbij. “De kleur van die dag is paars, dus we dragen dan paarse kleren of maken onze Instagrampagina paars. Verder kopen we taart en danken we God dat Gyshayro zo sterk en gezond is. Zo vieren we feest en zetten we Gyshayro in de schijnwerpers.”

Kort na een verontrustende twintigwekenecho krijgen Hanneke en Joël Aerts te horen dat het kindje dat zij verwachten spina bifida heeft. Hanneke vertelt over deze zware periode in het boek ‘Het meisje dat twee keer werd geboren’.