Chantals zoon spijbelde al vanaf jonge leeftijd

Chantal Langenbach (41) is onderneemster en trotse mama van vier jongens van vijf, elf, achttien en twintig jaar oud. Ze woont in een klein Brabants dorpje vlakbij Eindhoven en houdt van een druk en gezellig leven. Ze vertelt het verhaal over haar zoon Mike, hij begon op jonge leeftijd met spijbelen.

Hoe het spijbelen begon

‘’Mike had toen hij acht jaar oud was geen zin meer in de basisschool. Door ADHD is hij snel overprikkelt. Ook hielp de scheiding tussen mij en zijn biologische vader niet mee.
Op vroege leeftijd ontbrak het Mike aan concentratie en wilde hij niet naar school. Hij was niet moe of lui, maar hij trok het niet om naar school te gaan. Toen Mike acht jaar oud was begonnen de problemen. Op zijn negende werd een melding gemaakt bij jeugdzorg.

Ik wilde mijn kind graag helpen en schakelde daarom hulp in vanuit school. Ik voelde mij in deze tijd veroordeeld vanuit mijn omgeving over de situatie. Er werd gezegd dat ik een slechte moeder was. Als moeder word je beoordeeld op het gedrag van je kind. Ik wilde Mike helpen door naar hem te luisteren over waar hij mee zat. Ik wist alleen zelf vaak geen oplossing voor de situatie. Je kunt een kind moeilijk aan zijn oren meetrekken naar school.

‘’Toen Mike twaalf was, ging hij naar de middelbare school. In het eerste jaar had hij een fijne tijd. Ik hoorde wel vaak dat hij met zijn gedachten niet helemaal bij de les leek te zijn en dat hij zich niet goed kon concentreren, maar dat kwam door zijn ADHD. Mike kwam in een combinatie klas. Hierdoor waren er minder kinderen in de klas en was er meer persoonlijke aandacht. Hij maakte zijn huiswerk op school zodat hij thuis heerlijk naar buiten kon.

Opnieuw spijbelen

‘’In het tweede jaar veranderde er iets. Mike ging opnieuw spijbelen. Ik had een onderbuikgevoel dat er iets niet klopte, maar had niet door wat er gaande was. Ondertussen belde Mike zelf naar school en meldde zich steeds ziek. Hij kon goed acteren. Wanneer hij niet op school was geweest, vertelde hij mij over alles wat ze die dag zogenaamd op school gedaan hadden.

Na een half jaar kreeg ik een app waarmee ik informatie over Mike en zijn schoolleven kon zien. Opeens zag ik enorm veel absentie-uren. De helft van de tijd was hij niet naar school geweest.
Toen we met elkaar in gesprek gingen, vertelde Mike dat hij bang was voor zijn leraren, en dat hij zich alleen en depressief voelde. De leraren straften hem vaak en het voelde alsof ze de pik op hem hadden. Daarom zat hij liever in zijn eentje aan het kanaal in het bos te wachten tot school voorbij was. Het deed mij pijn toen ik dit hoorde. Ik had liever veel eerder van zijn problemen gehoord.
Ik was ook boos op school, omdat ik al die tijd niet op de hoogte was gesteld van de absentie.

‘’Mike, mijn man en ik zijn met school in gesprek gegaan. Aan het einde van het tweede jaar is Mike van school afgegaan en kreeg hij een plek op het voortgezet speciaal onderwijs. Een school waar meer kinderen naartoe gaan die ondersteuning nodig hebben die het reguliere onderwijs niet kan bieden. Maar helaas zat Mike ook hier niet op zijn plek. Hij belde mij op zijn fiets naar school en zei: ‘Mama ik heb zo’n zware paniekaanval. Ik kan het niet, het lukt mij gewoon niet meer.’ Toen trokken wij als ouders de stekker eruit. Met veel overleg is Mike uiteindelijk van school afgehaald. Er is een compromis gesteld waardoor Mike fulltime mocht gaan werken. Dit bleek een goede oplossing. Mike leert het liefst met zijn handen en voelt zich niet prettig op school of bij cursussen. Ik was opgelucht, maar als we dit eerder hadden geweten, dan hadden we andere stappen kunnen ondernemen.’’

Hoofd, hart en handen

‘’Ik baal van het huidige schoolsysteem. Ik vind dat kinderen te veel druk krijgen opgelegd waardoor problemen zoals die van Mike kunnen ontstaan. Ook ben ik het niet eens met de leerplicht van kinderen. Als een kind door gedrag iets aangeeft moet daarnaar geluisterd worden. Ik vind het concept van vrije scholen mooi. Helaas waren er niet zulke scholen dicht bij ons huis. Op vrije scholen wordt met hoofd, hart en handen gewerkt. Naast het leren van rekenen en schrijven wordt er ook nagedacht over zelfontwikkeling. Dat spreekt mij aan. De werkdruk is er minder hoog en er heerst een positieve manier van denken. Bovendien gaan leerlingen er vaker praktisch aan de slag. Tijdens de zelfontwikkeling van het kind wordt er nagedacht over thema’s zoals: wie ben je, wat voel je en wat wil je graag in het leven? Ik pleit voor meer scholen waarbij gepersonaliseerd onderwijs en zelfontwikkeling centraal staan.

Hoe is het nu met Mike?

‘’Mike is nu achttien jaar oud en heeft een fulltimebaan in het aanleren van het vak dakdekker. Hij houdt van de bouw en volgt daar een intern leerproces. Wel zonder papieren, maar daar is Mike helemaal oké mee. Hij is blij dat hij met zijn handen aan de slag kan, en zit lekker in zijn vel. Mike vertelt mij zo nu en dan hoe blij hij is dat wij als ouders er voor hem waren.’’

Chantals gouden tip? ‘’Luister naar je kind. Ook is het belangrijk om goed op te blijven letten als ouders. Luister naar je onderbuikgevoel wanneer je denkt dat er iets bij je kind aan de hand is. Ga op onderzoek uit, hoe eerder je als ouders iets weet, hoe eerder er stappen ondernomen kunnen worden.’’

Fotocredits: Martine van der Moolen

Nieuwe rubriek: Mijn kind doet dat niet

Er zijn zaken waarvan je jarenlang denkt: die issues komen in mijn gezin niet voor. Tot het moment dat je onder ogen moet zien: mijn kind heeft dit toch echt gedaan. Voor een vertrouwelijke rubriek zijn we op zoek naar anonieme ervaringsverhalen van ouders die geconfronteerd werden met gedrag van hun kind waar ze nooit op gerekend hadden. Van kleine, komische voorvallen tot serieuze ervaringen. Wil jij anoniem je verhaal delen? Mail naar eva@eo.nl o.v.v. ‘mijn kind doet dat niet’.