Catalijne is bezoekmaatje

In 2019 kreeg Catalijne meer ruimte naast haar werk, waardoor ze vrijwilligerswerk wilde gaan doen: “Ik woonde als dorpsmeisje in Rotterdam en doordat ik het zo druk had gehad, had ik weinig contacten kunnen leggen. Ondanks mijn relatie en goede vriendinnen miste ik mensen dichtbij. Ik kwam terecht bij het UVV (Unie Van Vrijwilligers in Rotterdam), waar ze diverse vrijwilligersfuncties hadden. Ik zocht iets wat bij mij past en dat is bezoekmaatje.

Ik werd aan Wim gekoppeld, een lieve meneer van toen 91 jaar. Ze zeiden dat hij humor had, daar houd ik wel van en dus ben ik bij hem op bezoek gegaan. Er was wel een klik en nu kom ik daar iedere twee weken. Een tijdje geleden werd hij heel erg down, hij ging erg achteruit en moest naar het ziekenhuis, waar ik hem opzocht. Toen hij weer naar huis mocht, maar nog niet fit was, was het wel ontzettend moeilijk om de deur achter me dicht te trekken als ik wegging. Je bent geen directe familie, maar je bent iemand die langs komt en een geluksmoment probeert te creëren, maar dat kan niet eindeloos doorgaan. Dat is een moeilijke kant aan bezoekmaatje zijn, je gaat altijd weer weg. Maar, je komt ook weer terug.”

Bij vrijwilligerswerk, en zeker bij ‘bezoekmaatje’, denk je dat je vooral iets komt brengen, maar dat is volgens Catalijne niet zo: “Het levert mij ook zoveel op. Wim vertelt mij veel over zijn leven, over de hongerwinter in 1944, over Indonesië waar hij diende. Je luistert veel en daar leer je van. In de media hoor je veel over eenzaamheid bij ouderen, nu kan ik dat ondervinden. Hoe is dat dan? Hoe voelt het om eenzaam te zijn? Hoe is het om door je beperkingen de deur niet meer uit te kunnen? En wat voor invloed heeft zijn verleden op zijn leven? Het geeft je een andere kijk op je leven. Je gaat nadenken over hoe jij oud wilt worden, hoe jij behandeld wilt worden als je zo oud bent? Hoe zou jij vervolgens weer naar die persoon handelen?

Wim en ik kaarten en we bedachten dat wie tien partijtjes wint, de ander trakteert op een ijsje. Daardoor worden we fanatiek en dat maakt het nog leuker. We hebben plezier en we lachen, dat is zo belangrijk. Voor mij maakt het ook dat ik voel dat ik leef, ik ben van iemand gaan houden. De corona was een flinke klap voor hem. Waar hij voorheen nog wel mensen zag, kwam er nu helemaal niemand meer. Mensen durfden niet meer te komen, terwijl hij toch zo graag wilde dat er mensen op bezoek kwamen.”

“Als ik nu op straat loop, zie ik dat veel mensen naar binnen gekeerd zijn. Dat zijn ook jonge mensen en zelfs kinderen. Je ziet ze op straat lopen en je ziet dat ze doodongelukkig zijn. Vooral door de corona is dit veel erger geworden. Eenzaamheid is een gevoel en dat gevoel kun je doorbreken door uit je bubbel te komen. Maak contact, glimlach naar mensen, maak een praatje. Dat bevrijdt je in ieder geval op dat moment van je gevoel van eenzaamheid. En niet alleen jou, maar de ander ook. Hoe mooi is dat! Durf zelf je verantwoording op je te nemen om je eenzaamheid te doorbreken. Het is een gevoel.

Op een mooie herfstdag ging ik huisjes bekijken in Delfshaven, waar een man liep die ook genoot van de mooie dag. Hij begon tegen me praten en we hebben anderhalf uur gelopen en gepraat. Dat was heel fijn, dit gaf me het gevoel dat ik iemand uit de buurt kende, iemand die je kunt groeten als je hem ergens tegenkomt. Met hem wandel en klets ik af en toe, een kostbaar contact. Doordat ik bezoekmaatje ben, word ik er ontvankelijker voor. Ik bezoek een vreemd persoon, die een goed contact is geworden.”

“Eenzaamheid heeft zoveel nuances en oorzaken. Als jij uit een andere cultuur komt of de taal niet spreekt, dat kan je heel eenzaam maken. Of als je schulden hebt, dan voel je je eenzaam. Er zijn zoveel redenen voor. Maar de algemene deler is contact zoeken. Kijk eens naar anderen, glimlach. Op het moment dat jij naar een ander glimlacht of een compliment maakt, dan krijg je ook wat terug. Dat maakt het voor jou ook waardevol. Die ministapjes moet je jezelf gewoon gunnen.

Ik begon dit vrijwilligerswerk omdat ik zelf eenzaam was en ik wil dit absoluut blijven doen. Ik ben artiest, ik treed op en ik wil dat gebruiken om meer bewustzijn te creëren over eenzaamheid. Daarom heb ik een liedje gemaakt. Dit liedje is niet van de soort die op de radio gedraaid wordt, ik zal er niets aan verdienen, maar het is om mensen te bereiken, mensen te raken en bewustwording te creëren rondom eenzaamheid. Ook als je je eenzaam voelt, kun je daar wat aan doen door andere mensen te helpen. Ik begon het ook om mensen in mijn buurt te leren kennen. Je helpt ook jezelf terwijl je anderen helpt.”

Naar aanleiding van de Week Tegen Eenzaamheid bracht Catalijne het lied ’t Regent uit. Met het lied schijnt ze haar licht op de, volgens haar, enige echte oplossing in de strijd tegen eenzaamheid: contact. Beluister het lied hier: