Caroline van der Plas: 'Ik zie God niet als een persoon, maar geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde'

We bezoeken Caroline van der Plas in het Tweede Kamer gebouw waar bijna geen mens te bekennen is. “Op vrijdag is iedereen de hort op, druk met werkbezoeken of voorbereidingen op de nieuwe week," vertelt Caroline, "dus dan is het hier lekker rustig.”

Caroline wordt geboren in het Brabantse Cuijk en groeit op als stadmeisje. Haar vader is sportjournalist, haar Ierse moeder schopt het tot CDA-wethouder in Deventer. “Ik ging naar de katholieke basisschool, waar de pastoor godsdienstles kwam geven. Ik genoot van het kerstspel, maar elke zondag naar de kerk vond ik maar saai. Tijdens de mis zat ik volop te gapen. Voor het eten sprak mijn moeder altijd een Iers gebedje uit: ‘Bless us, O Lord, and these Thy gifts …’ Ik zei het uit traditie fonetisch na.”

Naar de kerk gaat ze niet meer sinds ze tiener is. “De kerk voelde als een verplichting. Het is een beetje uit angst geboren. ‘Als je niet naar de kerk gaat, dan ga je naar de hel.’ Dat strookt voor mij niet met het idee dat God liefde is. Ik zie God niet als een persoon, maar ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik voel wel een soort van aanwezigheid. Of ik me dat nou in mijn hoofd haal of dat het echt is: dat weet ik pas als ik dood ben.”

Schuld van de boer

Als journalist komt Caroline min of meer bij toeval in de agrarische sector te werken. Al gauw merkt ze op dat boeren nogal zwart worden afgeschilderd. "Ze krijgen zo'n beetje de schuld van alles wat er in de wereld misgaat. Van dierenmishandeling tot de klimaatcrisis en het verdwijnen va de weidevogels. Ik zeg niet dat boeren altijd alles perfect doen, maar het ligt veel genuanceerder." Ze wijst op het favoriete ontbijt dat voor haar neus staat. Verse broodjes, kaas, ham, eitje, karnemelk, vers fruit. "Zo'n beetje alles wat hier staat, komt van de boer. Zij produceren ons voedsel, een van onze eerste levensbehoeften. We kunnen niet zonder."

Caroline is het bewijs dat je met niet meer dan een havodiploma op zak en zonder ellenlang politiek cv in de landelijke politiek kunt belanden. "In een soort stoomcursus leerde ik alles over het Haagse protocol. Hoe je debatteert via de voorzitter, omdat het anders te persoonlijk wordt. Hoe je de interruptiemicrofoon activeert door met je voet op een knopje in de grond te gaan staan." Als eenmansfractie moet ze overal iets van weten. Dat betekent: heel veel stukken lezen, het nieuws volgen, Google als beste nieuwe vriend en het hele land door om mensen te spreken. "De dagen zijn lang, maar ik vind het werk fantastisch."

Gewoon gebleven

Van 'die gekke vrouw met die trekker' is Caoline inmiddels veranderd in een bekend Kamerlid om wie niemand meer heen kan. Zeker niet na de grote overwinning in de provincies. Maar ze is 'zo lekker gewoon' gebleven, hoort ze vaak. "Mijn zoons zeggen altijd: 'Als ik jou zie op televisie in een debat, dan zie ik mijn moeder'.' Ik ben gewoon wie ik ben, ik zou niet weten hoe ik anders moet doen. Waarom zou ik ineens arrogant worden of wollig gaan praten? Sommige mensen noemen het een marketingtruc. Dat mag je vinden. Op straat krijg ik zoveel leuke positieve reacties. Ik probeer dan ook even in gesprek te gaan met mensen, te laten weten dat ik dat waardeer." Ze pakt de koe vast die om haar hals hangt. "Gekregen van een kunstenares uit Vlaardingen. Ze vond dat ik het zo goed deed, dat ze deze ketting voor mij maakte. Dat is toch mooi?"

Tekst: Charlotte van Egmond
Visagie: Joselien Hoogendam
Styling: Ruth Tanghe
Fotografie: Jeannine Rijsdijk