‘We hadden eindelijk het leventje waar we op hoopten en nu stortte dat in’

“Mijn man en ik trouwden toen we tweeëntwintig waren. Bij stellen om ons heen zagen we steeds meer vrouwen zwanger worden en ook bij ons groeide de wens. Helaas bleek dit ons, zonder medische oorzaak, lange tijd niet gegeven. De drie jaar die we moesten wachten waren verdrietig. Toch werd ik na drie jaar spontaan zwanger. Eindelijk konden we ons zoontje verwelkomen.”

Krampachtig

“Een volgende stap was het nieuwe huis. Vol goede moed kochten we in 2014 een huis, waar nog best wat aan verbouwd moest worden. We waren jong en naïef en hadden onderschat hoe groot het project was. We moesten enorm veel zelf verbouwen en naast de zorg voor mijn zoontje werkte ik parttime. Langzaam verminderde de communicatie tussen mijn man en mij. We kwamen zelfs op het punt dat ik hem niet meer kon bereiken met woorden of deze nou liefdevol of boos waren. Mijn man raakte begin 2015 in een depressie die ons leven op zijn kop zette. We groeiden steeds verder uit elkaar. Hij ging vaak even alleen weg met ons campertje. Ik voelde dat alles door mijn vingers glipte en ik klampte me er toch wanhopig aan vast. We hadden eindelijk het leventje waar we op hoopten en nu stortte dat in.”

Letterlijk vragen

In deze periode ervaart Carlien een worsteling in haar geloof, “Ik vroeg me echt af waarom God dit liet gebeuren, misschien was ik zelfs wel boos op Hem. Niet dat ik dacht dat zulke dingen mij niet zouden overkomen, maar het kwam op zo’n moeilijk moment. Net nadat we eindelijk een gezinnetje waren geworden. Ik voelde mij vaak in paniek. Het gevoel van verdriet en de grote angst om alles kwijt te raken was overweldigend.” Maar God is Carlien niet vergeten, “Ik las een boekje van Corrie ten Boom: Zonder Hem kan ik niets doen. Deze verhalen gaven me moed en een specifieke uitspraak sprong eruit. Er stond in: ‘Als wij duidelijk om iets vragen, zullen wij duidelijke antwoorden ontvangen.’ Deze zin overtuigde mij om terug te keren naar God. Vanaf toen heb ik heel vaak letterlijk gebeden: God redt mijn huwelijk.”

‘Amen!’

“Het was na deze gebeden niet zo dat alles als een donderslag bij heldere hemel omsloeg, maar ik voelde wel steeds meer rust. De paniek kwam wel op, maar ik voelde bewuster dat ik een vaste basis had waar ik op mocht vertrouwen.

Ik kon liefdevoller naar mijn man luisteren en ik groeide dichter naar God toe. Ik verdiepte me meer in de Bijbel en luisterde preken in het zonnetje in de tuin. Soms riep ik hardop door de tuin: ‘Halleluja’ of ‘Amen!’. Achteraf een beetje gek, maar ik ben dankbaar dat ik ondanks de moeilijke tijd en het diepe dal wel steun heb mogen ervaren.”

Vechten

Carlien heeft in deze periode behoefte aan meer duidelijkheid in haar huwelijk, maar door zijn depressie kan haar man die nog steeds niet geven. “We leefden eigenlijk apart, dus ik vond het tijd dat hij ergens anders ging wonen. Ik kon niet in die onzekerheid blijven hangen. In deze tijd merkte ik dat mijn gebed ook veranderde naar: God, houdt me op Uw pad. Dat betekende niet dat ik niet meer wilde dat het goed kwam met mijn huwelijk, daar wilde ik namelijk nog steeds voor vechten. Het betekende voor mij meer zekerheid dat God hoe dan ook voor me zou zorgen. Ook als het huwelijk dit niet zou overleven en zelfs als ik het heel moeilijk zou vinden om Hem te vertrouwen.

Ik hoefde het gelukkig niet allemaal alleen te doen. Ik heb heel veel steun ervaren van vriendinnen die ook allemaal voor mij wilden bidden.” Na twee maanden apart van haar man te hebben gewoond, trekt Carlien de stoute schoenen aan en vraagt ze haar man mee naar een christelijke conferentie. “Hij zei ‘ja’. Ik was enorm verbaasd. Niet dat hij er positief tegenaan keek, maar hij ging wel mee. Hij had eerder met mij gedeeld dat hij persoonlijk minder gevoel had gekregen bij het geloof. Hij was het eigenlijk kwijt geraakt. Dus ik verwachtte maar niet te veel van het weekend.”

Bevrijding

“Ik had me voorbereid op een weekend waarin ik op zoek zou gaan naar meer verdieping in mijn geloof. Het liefst wilde ik bevrijd worden van die negatieve gedachten en de gevoeligheid die ik met me meedroeg. Van mijn man was ik vooral benieuwd hoe lang hij het vol zou houden.”

In de eerste kerkdienst gebeurt er iets bijzonders. “Mijn man zat binnen tien minuten naast me in tranen. Eerlijk gezegd wist ik niet eens zo goed wat ik ermee aan moest. Hij werd enorm geraakt dat weekend.” Het hele weekend lijken de woorden van de preken speciaal uitgekozen voor het gebroken stel. “Toen we op de laatste dag voor ons lieten bidden, hadden we opgeschreven waar we gebed voor wilden ontvangen. Nog voor mijn man het briefje erbij kon pakken legde iemand van het gebedsteam een hand op zijn hart en zei: ‘In Jezus’ naam, neem deze depressie weg.’ Ik had dit nog nooit meegemaakt en stond ook heel verbaasd te kijken. Mijn man keek na het gebed zelfs nog even op zijn briefje of wel alles was benoemd. Achteraf hebben we daar nog zo om kunnen lachen.”

Opgelopen schade

Kort na het dat weekend woont het gezin weer onder een dak, “Natuurlijk mocht hij terugkomen toen hij daar klaar voor was. Dat betekent overigens niet dat alles gelijk opgelost was. Ons huwelijk had veel schade opgelopen in de maanden ervoor. Ik vond het heel lastig om los te laten wat er allemaal gebeurd en gezegd was. Mijn man is door de depressie vergeten dat hij bepaalde opmerkingen gemaakt heeft. Dat was pijnlijk omdat juist die opmerkingen mij veel verdriet hadden gedaan. We hebben heel veel moeten praten en ook naar elkaar moeten luisteren. We hadden al een tijdje therapie en dat heeft ons goed gedaan. Na hard werken, hebben we ons huwelijk kunnen redden. Het was echt heel fijn om mijn man weer te zien zoals ik hem altijd heb gekend. Hij werd weer echt mijn beste maatje.”

Alles met mayo

“In 2016 raakte ik weer zwanger, iets wat totaal onverwacht was. Bij ons eerste kindje hebben we zo lang moeten wachten dat dit wel als een opluchting voelde. De eerste echo heb ik het hartje horen kloppen. In de weken daarna merkte ik dat mijn gekke eetgewoontes verdwenen. Door de zwangerschap wilde ik alles eten met mayo, maar die behoefte ging weg. Bij de tweede echo werd mijn vermoeden bevestigd en bleek dat het hartje van ons kindje niet meer klopte.

Ik voelde me enorm teleurgesteld en verdrietig. Ik was ook een beetje teleurgesteld in God. Het voelde oneerlijk dat dit mij allemaal overkwam. Toch ben ik blijven bidden en ik heb daarin echt de kracht van gebed gezien. Mijn gebed en de gebeden van veel mensen om mij heen zorgden ervoor dat ik meer rust kreeg. Ik werd weer hoopvol.”

Vandaag de dag hebben Carlien en haar man nog geen zicht op een tweede kindje. Dit zorgt bij haar niet meer voor twijfel in haar geloof, “Juist door de diepe dalen die we hebben meegemaakt heb ik geleerd dat God dichtbij is en hoeveel kracht er in bidden schuilt. Door mijn verhaal te delen hoop ik dat iedereen dit gevoel mag leren kennen. Mijn verhaal is nog niet af of gesloten, maar het heeft al wel een hoopvol einde.”

Lees ook: Schrijver Anne-Marije Baars raakte burn-out