Boerin Karin: ‘Ik vind het moeilijk dat er van hogerhand van alles voor ons wordt besloten en we er niks tegen kunnen doen’

Karin leerde boer Bert kennen tijdens een vakantiereis naar Canada. Het klikte zo goed tussen hen, dat zij twee jaar later trouwden. Bert werkte bij zijn ouders op de vleeskalverhouderij en zou het bedrijf overnemen als zijn ouders ermee zouden stoppen. “Ik wist dus goed waar ik aan begon toen ik een relatie met hem kreeg.” Zelf werkte Karin vier dagen in de week in het ziekenhuis, waar zij onregelmatige diensten draaide. Zodra zij getrouwd waren, hielp Karin haar man mee op de boerderij en stond zij dagelijks voor dag en dauw op om de kalveren melk te geven. “We waren vijf uur per dag bezig met het geven van melk aan alle 1.300 kalveren die wij hier hebben staan. Daarnaast waren we vijf uur per dag druk met het geven van brok, dat is krachtvoer voor kalveren.”

“Toen we kinderen kregen heb ik mijn werk in het ziekenhuis langzaam maar zeker afgebouwd, want twee banen, een gezin en het huishouden was behoorlijk druk.” Vooral als de kalveren weggaan en er nieuwe kalveren komen, is het erg druk op de boerderij.  “Alle hokken moeten dan worden schoongemaakt en opnieuw worden ingedeeld. Steeds vaker moest ik vrij nemen om bij te kunnen springen op de boerderij.” 

Overeenkomsten

Twee jaar geleden besloot Karin de knoop door te hakken en haar baan op te zeggen, zodat zij zich volledig op de boerderij en haar gezin kon richten. “Mijn medische achtergrond komt op de boerderij goed van pas. Er zijn allerlei overeenkomsten tussen de gezondheidszorg en de zorg voor dieren. Zo kijk ik elke keer als ik in de stal ben om te voeren of vanwege schoonmaakwerkzaamheden of er geen zieke kalveren zijn.” 

Mijn medische achtergrond komt op de boerderij goed van pas

Alles wat haar opvalt, zoals bijvoorbeeld een kalf dat niet komt drinken, een verkoudheid, afwijkende mest of een zere poot, schrijft zij op en geef ze door aan Bert. “Hij besluit welke medicijnen er eventueel nodig zijn en of de dierenarts moet komen. Ik heb voornamelijk een signalerende functie.” 

Arbeidsintensief

“Twee keer per dag krijgen de kalveren melk en daarnaast mogen ze onbeperkt brok eten. Vroeger deden we dat met een shovel of een brokkar en waren we wel vijf uur per dag bezig alle 1.300 kalveren brok te geven.” Dit was zo arbeidsintensief dat ze besloten te automatiseren. 

“Sindsdien rijdt er vijf keer per dag een robot rond om brok uit te delen. Hierdoor krijgen de kalveren elke keer verse brok en moeten ze regelmatig even in beweging komen.” Karin en haar man moeten nog wel twee keer per dag alle kalveren melk geven. Ze begint daar ’s morgens om half zes mee, zodat ze op tijd klaar is om haar jongste kind naar school te kunnen brengen. “Mijn man geeft de kalveren ’s middags melk, zodat ik thuis ben als de kinderen uit school komen en rustig het avondeten kan bereiden.”

Nieuwe initiatieven

Dankzij de brokrobot houden Karin en Bert meer tijd over voor nieuwe initiatieven.  “Voorheen kwamen we om in ons werk, maar tegenwoordig is er tijd om na te denken over de toekomst van het bedrijf.” Doordat de Nederlandse boeren vanuit den Haag is gevraagd na te denken over hun bijdrage aan de stikstofcrisis en op zoek te gaan naar manieren waarop de stikstofuitstoot kan verminderen, zijn ook Bert en Karin op zoek gegaan naar manieren om hieraan bij te kunnen dragen. “We vinden het als christen niet meer dan logisch om na te denken over onze voetafdruk op aarde.” 

Karin en Bert hebben momenteel een proef met vijftien kalveren – #Valleikalf –en zijn bezig een eigen voerconcept uit te proberen. Daarnaast willen zij de kalveren een beter leven aanbieden door hen meer ruimte te bieden en hen op stro te houden. “Afhankelijk van wat de proef oplevert gaan we nieuwe plannen maken, maar daar kan ik nu nog niet te veel over zeggen. Daarvoor zijn nu nog te veel zaken onzeker. Ook proberen we de kalveren en het voer zo lokaal mogelijk in te kopen en doen we ons best om ze ook lokaal te laten slachten, zodat er geen lange transporten meer mee gemoeid zijn. We hopen dat lokale bedrijven onze producten willen afnemen, zodat de consument straks een plaatselijk stukje vlees op zijn bord heeft liggen.” 

We vinden het als christen niet meer dan logisch om na te denken over onze voetafdruk op aarde

Binnen de regio Foodvalley is het initiatief #ValleiProefLokaal opgestart, waarin onder andere lokale kalverhouders, kippenboeren, melkveehouders, kaasmakers en groente- en fruittelers nadenken over een lokale afzetmarkt. “We willen de consument zo lokaal mogelijk bedienen en het liefst niet meer leveren aan de wereldmarkt. Omdat het voor de consument een dagtaak is om lokaal alle producten in te kopen en alle boerderijen af te moeten struinen, willen we een winkel starten waar alle streekproducten gekocht kunnen worden. Het lijkt me geweldig om straks in de winkel te staan en de klanten te adviseren over lokaal geproduceerde producten.” 

Toekomst

Karin geniet elke dag opnieuw van het mooie werk dat zij, in de prachtige omgeving waarin zij woont, mag doen. “Het enige wat ik zwaar vind, is dat het werk zeven dagen per week doorgaat. Ook vind ik het moeilijk dat er van hogerhand van alles voor ons wordt besloten en we er niks tegen kunnen doen, hoe hard we ook werken. Dat geeft veel onzekerheid.” Protesten, wegblokkades of omgekeerde vlaggen zijn echter niet aan Karin en Bert besteedt. “We zijn het lang niet met alles eens, maar we zijn ervan overtuigd dat LTO Nederland, de ondernemersorganisatie voor Nederlandse boeren en tuinders, heel goed in staat is om voor onze belangen op te komen en de zorg die er bij de boeren en tuinders is aan het kabinet over te brengen.” 

Karin legt uit dat haar geluk niet afhangt van het werk dat zij doet. “Ik heb mijn geluk in God gevonden en dat maakt mij de mens die ik ben. Ik kan daar elke dag dankbaar voor zijn. Omdat ik mag weten dat God in alles voorziet, ben ik niet bang dat het voortbestaan van het bedrijf op de tocht staat door alle ontwikkelingen die er gaande zijn. Mocht dat wel zo zijn dan ben ik ervan overtuigd dat God voor ons zorgt, ook als we géén boerderij meer zouden hebben.”