Blog: Hoe pak je het leven weer op na 7 oktober?
15 juli 2024 · 14:11
Update: 19 november 2024 · 10:41
Deze zomer ging EO'er Tom Mikkers mee met een mediareis van het CIDI. Dit is de organisatie die zich bezighoudt met de relatie tussen Israël en Nederland. Al op de eerste dag van de reis bezocht Tom de omgeving van Gaza en hoorde hij de verhalen van Nitzan Peled en de ouders van Matan Mordechai. Nitzan overleefde de aanval op haar kibboets en Matan was een van de bijna vierhonderd slachtoffers van de terroristische aanval op muziekfestival Supernova. In deze blog vertelt hij hun verhalen.
"Nitzan Peled is terug in de kibboets Be’eri die nog geen jaar geleden werd aangevallen door de terroristen van Hamas. Haar leven is verbonden met de gemeenschap van de kibboets in het zuiden van Israël. Ze werkt mee op het land en ze maakt kunst. Haar kinderen zijn net het huis uit maar haar toekomst ligt hier in Be’eri. De kibboets ligt er vredig bij. Ik hoor vogels fluiten en het is bijna niet te bevatten dat vorig jaar op 7 oktober hier meer dan 130 mensen werden afgeslacht door Hamas.
Safe room
Zesendertig uur zat Nitzan in haar safe room, de aparte kamer in haar woning die bedoeld was om te schuilen bij een raketaanval. Maar de veilige ruimte was niet bestand tegen het sadisme van de terroristen van Hamas. Het was puur geluk dat Nitzan deze dag overleefde. Haar buurman werd vermoord toen zijn huis in brand werd gestoken. Het vuur raakte even haar huis aan. In de safe room waar ze zich had verstopt kon ze de rook ruiken van het brandende huis van de buren. Gelukkig greep het vuur niet verder om zich heen en zo bleef ze gespaard. Het tweede moment waarop ze door het oog van de naald kroop was toen de terroristen haar huis binnenliepen om te kijken of er nog mensen waren om te vermoorden. Ze lieten de deur naar haar “safe room” met rust. Waarom ze de deur niet openden zal altijd een raadsel blijven. Dat was haar redding.
Terug op de kibboets
Sinds een week is ze terug en deelt ze haar verhaal. Het is onwerkelijk om op deze kibboets rondgeleid te worden en je te realiseren wat hier is gebeurd. Op sommige plaatsen worden de huizen weer hersteld. Op andere plekken zijn de zwart geblakerde muren de stille getuigen van de oorlog.
'Vier mijn leven'
Even laten staan we op het terrein waar het Nova festival plaats vond. Hier is een gedenkplaats ontstaan waar nabestaanden hun dierbaren herdenken. De ouders van Matan Mordechai vertellen bij het gedenkteken voor hun zoon over zijn leven. Matan was de geluidsman van het festival. Enkele dagen voor zijn dood had hij met zijn ouders gesproken over sterven. Als ik dood ga, vier dan mijn leven. Dat is wat we nu doen, vertelt zijn moeder. Daarom sta ik hier om over mijn zoon en zijn leven te vertellen.
Het geluid van de oorlog
Op het festival terrein hoor je op de achtergrond het geluid van de oorlog. Gaza is dichtbij en af en toe klinkt er een harde knal. Bussen met soldaten komen aangereden . Soldaten bezoeken het festivalterrein. Het is een eerbetoon aan de slachtoffers. Een soldaat met wie ik in gesprek kom laat me de foto’s op zijn telefoon zien. Het zijn foto’s uit de oorlog. Niet iedereen die ik zie op de foto’s leeft nog.
Het verlies van Oranje
Als we ‘s avonds in Jeruzalem zijn kijken we naar het Nederlands elftal dat voetbalt tegen Engeland. Het is een andere wereld waarin de grootste teleurstelling het verliezen van een voetbalwedstrijd is. Ik geef niks om voetbal maar deze avond laat ik me troosten door het verlies van Oranje."
