Blog Erika: een oma met lef

Zoals het verhaal van Hudson Taylor, die naar China ging om daar het evangelie te verspreiden. Of het spannende verhaal van Anne van der Bijl, die bijbels verstopt in de dubbele bodem van de auto om ze naar de voormalige Oostbloklanden te brengen, waar ze destijds verboden waren.

Toen we onlangs in Nederland waren, kwam Laurens’ droom uit: hij heeft een replica van een smokkelbus gezien, waarmee stiekem bijbels en andere lectuur de grens over gingen. Helemaal geïnspireerd kwam hij weer thuis. Hij vertelde dat ondanks dat er nu in Oost-Europa gewoon bijbels gekocht kunnen worden, er nog genoeg andere plaatsen zijn waar moedige christenen nodig zijn.

Eenmaal terug in Spanje zijn we het onderwerp christenvervolging alweer snel vergeten, want hier komt zoiets toch niet voor. Alhoewel… Die zondag vertelt Juan over de moeilijke tijd voor christenen tijdens de dictatuur van Franco. Paz, de oma van Laurens’ kerkvriendje David, was vroeger de juf van Juan. In die tijd woonde Paz op de campus van de protestantse school, het seminarie en de kerk. In Spanje was sinds 1939 dictator Franco aan de macht. Zijn rijk draaide om drie pijlers: de Rooms-Katholieke Kerk, het leger en zijn eigen politieke partij. Als je niet deed wat hij wilde, had je een probleem. Hij moest niets hebben van andere christelijke stromingen, dus onze kerk had het erg moeilijk in die tijd en kon lange tijd niet openlijk samenkomen. De kerk was ondergronds. Toen ze later wel weer voorzichtig bij elkaar kwamen, werden ze nog steeds als uitschot beschouwd. Juan vertelt dat ze als kinderen werden nageroepen als ze naar huis liepen en dat andere kinderen niet met hen mochten spelen. De protestanten waren niet welkom in Franco’s Spanje. Toch bestaat de kerk al sinds 1869 en mensen als Paz en Juan hebben ervoor gezorgd dat de kerk, de school en het seminarie nog steeds bestaan.

Dit jaar viert Spanje dat er vijftig jaar geleden een einde kwam aan Franco’s regime en dat mensen weer zelf mogen kiezen op welke politieke partij ze stemmen en naar welke kerk ze willen gaan. Paz en Juan hebben nog levendige herinneringen aan die tijd en zijn blij dat het voorbij is. 

Terwijl we naar huis gaan, praten Laurens en ik er nog even over door. Laurens weet me veel te vertellen over de tijd dat Franco een gemene dictator was. Tijdens de Spaanse les hebben ze het daarover gehad en hij heeft er later meer over gelezen. Zo vertelt hij hoe Franco de nazi’s uitnodigde om zware bommen te testen in Spanje, waarbij veel mensen om het leven kwamen. Maar dat de dictator ook zo veel invloed heeft gehad op onze kerk, wist hij niet. Hij is dan ook behoorlijk onder de indruk van de oma van David. “Ze hoefde geen bijbels te smokkelen, maar señora Paz heeft wel lef, als je gewoon les blijft geven op een christelijke school die Franco liever niet wil.”

Dus die oma van David is misschien wel net zo stoer als Anne van der Bijl.