Column | 'Als je door je kind wordt gewekt, sta je altijd 1-0 achter'

Ik: “Goedemorgen trouwens.”
Zij: “Goedemorgen. Jij bent er ook vroeg bij. Ik had de hoop dat als de kids wat ouder zijn je niet op zulke onchristelijke tijden al wakker bent 😊”
Ik: “Ik sta altijd rond 6.00 uur op.”
Zij: “O, wat leuk. Doe je aan miracle morning?”

Ik moest het even googelen, maar het bestaat dus: miracle morning. En ik blijk dat dus al jaren te doen. Sinds onze oudste dochter (inmiddels volwassen) ons leven binnenstampte, begint mijn dag noodgedwongen rond 6.00 uur. Telkens als er een kind leerde uitslapen, was er een nieuwe om mij tussen 6.00 en 7.00 uur aan mijn arm uit bed te trekken. Als je door je kind wordt gewekt, sta je altijd 1-0 achter. Ik probeerde de suggestie van stille tijd in de lucht te houden, maar met een keutelende kleuter om je heen is dat echt onmogelijk.

Daarom sta ik sinds meer dan achttien jaar vroeg op en dat blijkt dus een miracle morning te heten. Als ik de website van dit bedrijf (want hé, vroeg opstaan is een businessmodel) mag geloven, moet ik affirmeren, imagineren, contempleren, exerceren, lezen en schrijven, maar dan heb ik ook wat: een bizar succesvol leven. Ik word al moe van al die activiteiten voordat ik opsta en het lijkt oude wijn in nieuwe zakken: deze life changing routine is gewoon de seculiere variant van wat monniken al eeuwen doen. Het enige wat ik wil, is de dag rustig alleen beginnen. Koffiezetten, voelen hoe het huis langzaam wordt verwarmd, schrijven in mijn dagboek, de krant doorbladeren, de dag zien aanbreken en op mijn topgeestelijke dagen lees ik ook nog in de Bijbel en bid ik. 

Of het me succes brengt? Geen idee. Dat boeit me ook helemaal niet. Het fijne is dat ik al wakker ben voordat de rest wakker wordt en daarmee sta ik 1-0 voor. En ik kan je uit ervaring zeggen dat dat een wereld van verschil maakt. De morgenstond heeft goud in de mond, zei mijn oma al. Maar om dat nou een mirakel te noemen.