Bibian Mentel overleden: 'Ik wil een oud grijs omaatje worden'

In 1993 begint rechtenstudente Bibian Mentel met snowboarden. Ze blijkt al snel erg goed te zijn. Drie jaar later rijdt ze haar eerste wereldbekerwedstrijd. Haar studie heeft ze inmiddels opgegeven om zich volledig op de topsport te kunnen focussen. Tijdens de voorbereidingen voor het wereldkampioenschap in 1999 valt ze en scheuren haar enkelbanden in. De complicaties die deze blessure met zich meebrengt blijken na onderzoek het gevolg van botkanker te zijn. De tumor wordt operatief verwijdert en Bibian lijkt door te kunnen gaan met de voorbereidingen voor de Olympische Winterspelen in Salt Lake City. Dan blijkt dat de tumor weer terug is, deze keer zo ernstig dat haar been geamputeerd moet worden. De artsen vertellen haar dat ze waarschijnlijk nooit meer kan snowboarden.

Goud

Toch staat Bibian vier maanden later weer op haar snowboard. Het snowboarden is dan nog wel pijnlijk, maar eigenlijk gaat het beter dan gewoon lopen. Zeven maanden later is ze Nederlands Kampioen. De kanker komt nog vijf keer terug, maar Bibian blijft snowboarden. Ze wordt zelfs twee keer wereldkampioen. In 2014 is snowboarden voor het eerst een officieel onderdeel van de Paralympische Winterspelen, iets waar Bibian zich lange tijd voor heeft ingezet. Tijdens deze Winterspelen in Sotsji wint ze een gouden medaille.

Ik wil nog zoveel uit het leven halen

Omaatje

Vlak na Sotsji krijgt Bibian te horen dat er toch weer kanker is gevonden: dit keer in haar longen. Tot tweemaal toe was dit operatief te verwijderen, maar nu kunnen de artsen niet veel meer voor haar doen. “Dat was heel erg schrikken. Diep in mijn hart heb ik mij altijd wel afgevraagd of dit de manier zou zijn waarop het ooit zou aflopen.” Op dat moment stelt Bibian zichzelf als doel nog vijf jaar te blijven leven. Haar zoontje zal tegen die tijd 18 jaar zijn, hopelijk kan hij het op die leeftijd beter aan. Na een gesprek verandert ze echter van mening. Ze besluit dat ze over vijf jaar nog helemaal niet klaar is met leven. “Ik wil er nog zoveel uithalen. Dus ik heb bedacht dat ik gewoon 90 ga worden. Ik word een oud grijs omaatje met kleinkinderen op schoot. Daar ga ik lekker voor zorgen en van genieten. Dat is mijn doel.”

Ik ben maar een mens en heb ook zo mijn verdriet

Bestralen

Bibians streven om oud te worden blijkt toch niet zo onbereikbaar als de artsen eerst dachten. Samen met haar man komt ze een speciale manier van bestralen op het spoor, die 'toevallig' rond die tijd werd geïntroduceerd in Nederland. “Op een gegeven moment keken we het nieuws en zagen we een item over een nieuwe machine bij de VU in Amsterdam, waarmee die behandeling mogelijk is. Dat hield in dat ik niet in Amerika behandeld hoefde worden, maar gewoon op 20 minuten rijden van huis. Ook volgens de oncoloog en andere specialisten kwam ik hiervoor in aanmerking. Ze durfden het aan om me daar te bestralen, dus dat hebben we gedaan." Of de behandeling daadwerkelijk aanslaat is nog niet bekend, maar Bibian voelt zich op dit moment goed. Ze is al weer hard aan het trainen voor de Winterspelen van 2018.

Carpe diem

De steeds terugkerende confrontatie met kanker is niet makkelijk voor Bibian. “Natuurlijk heb ik momenten dat ik zelf ook angst heb, even wegkruip bij mijn man en dikke tranen huil. Ik ben gewoon maar een mens en heb ook zo mijn verdriet.” Toch kiest ze ervoor om haar leven niet te laten leiden door haar ziekte en geen rekening te houden met de dood. “Het is iets wat me overkomt en waar ik geen keuze in heb. Het enige waar ik wel een keuze in heb is hoe ik er tegenaan kijk en hoe ik erin sta. In hoe ik er voor mijn naasten kan zijn en hoe ik het dragelijk kan maken voor mijn familie.” Hoewel Bibian niet veel nadenkt over de dood hoopt ze wel dat er leven na de dood is. “Ik wil daar graag in geloven, het zou zo gek zijn al het hierbij ophoudt. Ik geloof wel dat er meer is, maar wat dat dan is? Daar ben ik niet precies over uit.”

Als Kefah aan Bibian vraagt wat zij op de kist wil schrijven kiest ze de twee woorden die ook op haar pols getatoeëerd staan: carpe diem, pluk de dag.

Kijk het gesprek tussen Kefah Allush en Bibian Mentel terug: