Bevallen van een niet le­vens­vat­baar kindje

Sofie: “Tijdens de twintigwekenecho kregen we slecht nieuws te horen: ons kind was niet levensvatbaar. We kregen dan ook het advies om de zwangerschap te beëindigen. Vanuit ons geloof wilden we dit niet en ik besloot om de zwangerschap uit te dragen. 

De dag van de bevalling klauterde ik uit bed met het nummer In Control van Hillsong in mijn hoofd. Ik dacht aan de reis die we hadden afgelegd vanaf het moment dat we hoorden dat ons kind het waarschijnlijk niet zou redden. Hoe de zee toch steeds rustig was gebleven. Ik gaf mij over aan de gedachte en de overtuiging dat God er ook vandaag voor zou zorgen dat de boot niet om zou slaan. Zoveel mensen die op de bres stonden voor ons met woorden van hoop, daden uit liefde en gebeden voor rust. In die rust begonnen we dan ook aan deze dag waarop de bevalling werd ingeleid. In het ziekenhuis leek het alsof het een heel normale dag was. Er heerste een relaxte sfeer met vriendelijk personeel. Mijn man en ik konden zelfs grapjes maken. Natuurlijk was alles anders door het besef dat we dit ziekenhuis niet zouden verlaten met een levende baby in de Maxi-Cosi. Maar ik had op dat moment geen tijd om daarover na te denken; mijn bevalling werd ingeleid en ik moest aan de slag.

Levend geboren

Tijdens de bevalling kwamen alle emoties voorbij; van een relaxt gevoel naar wat harder werken, naar het losbarsten van de weeën. De vroedvrouw leidde ons met haar wijze woorden door mijn bevalling heen. Net als bij mijn andere kinderen. Na een lange dag vol weeën was het ineens zover: er lag een meisje in mijn armen, Dorothee. Het enige wat ik dacht was: ze is levend geboren en ze ziet er heel normaal uit. Ze was prachtig, straalde rust uit en ze was klein. Ik had verwacht dat ze meteen zou worden meegenomen en aan onderzoeken zou worden onderworpen. Dat ze zou worden weggevoerd naar de afdeling Neonatologie, maar dat gebeurde niet. Ze lieten ons rustig zitten met onze dochter.

Ik hoorde dat Dorothee vreemde, kleine geluidjes maakte. De arts legde uit dat haar longen extra inspanning moesten verrichten, maar dat ze geen pijn had. En dat was voor ons iets om dankbaar voor te zijn, want we wilden niet dat ze moest lijden. We werden naar een apart kamertje gebracht. Ik kon die nacht niet meer slapen; ik hield Dorothee in mijn armen en wilde alleen maar naar haar kijken. Ik was bang dat ze zou inslapen terwijl ik sliep. Haar rustige gezichtje, het warme lijfje in mijn armen; het zijn kostbare momenten die ik voor altijd wil koesteren.

Toen het ochtend werd, veranderde er iets. Mijn man en ik hadden allebei het sterke gevoel dat ze ons zou gaan verlaten. Tussen zijn tranen door sprak mijn man het gebed uit: ‘God, kom ons meisje maar halen, we zijn dankbaar voor de tijd we hebben gehad.’ De kinderarts kwam binnen, luisterde naar haar hartje en bevestigde het gevoel wat wij al hadden; ze zou nog ongeveer krap een halfuur leven.

Afscheid nemen van je eigen kind doet intens veel pijn, maar door onze tranen heen overheerste toch ook het gevoel van dankbaarheid en van blijdschap. Blijdschap omdat onze dochter niet had geleden, en dankbaarheid omdat we dertien uur van haar hadden kunnen genieten.