Bettie genas van slok­darm­kan­ker: ‘Opeens was er geen tumor meer te bekennen’

“Ze hadden een tumor van ruim acht centimeter gevonden in mijn slokdarm, de arts vertelde het ons met tranen in haar ogen. Ik moest er rekening mee houden dat ik niet meer zo lang te leven had.”

Een intensief behandeltraject volgde. “Ik heb vijf chemo’s gehad en dertig bestralingen.” Naast het reguliere medische traject, heeft Bettie er alles aan gedaan om in die tijd zo gezond mogelijk te leven. “Ik heb me verdiept in groenten en fruit met antikankerstoffen, ik heb perioden gevast. De artsen stonden versteld van mijn goede bloedwaarden, ondanks de chemo’s.”

Geloven in God

Haar geloof in en vertrouwen op God is er altijd geweest, maar in haar ziekte is dat zoveel groter en dieper geworden. Bettie voelde zich in elke chemokuur en bestraling gesteund door God. “Elke behandeling las ik teksten op uit de Bijbel.”

Eigen keuzes

Samen met haar man koos Bettie ervoor om alleen een paar naaste familieleden te vertellen van haar ziekte. Hun nog jonge kinderen wisten wel dat ze ziek was, maar niet wat ze precies had. “We wilden hen niet bang maken, dat ik ziek was en kaal werd, was al eng genoeg.” Na de chemo’s en de bestralingen zou er nog een operatie nodig zijn om de tumor te verwijderen. “Die operatie zou heel zwaar worden. Ik zou een week op de Intensive Care moeten liggen en een lang revalidatietraject in gaan. Het was de vraag of ik daar helemaal van zou herstellen.”

Geen tumor meer te bekennen

De twijfel sloeg nog harder toe toen ze een lotgenoot sprak die de operatie had gedaan. Die was daarvan hersteld, maar werd nu behandeld voor uitzaaiingen. “Ik wilde niet dat mijn kinderen, als ik hier wel aan zou overlijden, alleen maar herinneringen zouden hebben aan een zieke moeder.” Ze wilde graag een second opinion. “Ik had gelezen dat er een academisch ziekenhuis was dat, in plaats van opereren, een tumor kon monitoren. Zo kon er tijdig worden ingegrepen als er wel sprake zou zijn van groei.” Op de dag dat de oorspronkelijke operatie zou plaatsvinden, 2 september 2019, kreeg ze de eerste scan in het ‘nieuwe’ ziekenhuis. “Maar er was geen tumor meer te bekennen.”

Wonder

Artsen hadden er geen verklaring voor. Meerdere scans volgden. “Eerst met een paar weken, daarna met een paar maanden. Op de laatste scan, vier jaar later, was ik nog steeds kankervrij. Nu mag ik over een jaar terugkomen.” Haar genezing ziet ze als een groot wonder. Een wonder waar ze dankbaar voor is, maar wat haar tegelijk ook nederig maakt. Want ze weet ook van dichtbij dat niet iedereen geneest. De Bijbeltekst Psalm 118:17 is haar lijftekst geworden. “‘Ik zal niet sterven, maar leven en de daden van God verkondigen.’ Vanuit die tekst zijn verschillende ideeën ontstaan waarin ik andere mensen wil bemoedigen in kwetsbare situaties.”

Wensen vanuit je hart

Bettie schreef onder meer een werkboek met handvatten vanuit haar eigen ziekteproces: Wensen vanuit je hart. Een boek over menswaardig leven en sterven, over de regie houden. “Ook vanuit mijn werk als wijkverpleegkundige heb ik veel terminale mensen begeleid. Ik heb rust mogen ervaren, ik heb mijn eigen keuzes gemaakt. Dat gun ik iedereen.” Ze heeft het boek zowel voor christenen als voor niet-christenen geschreven. “Maar ik hoop dat de lezer God tussen de regels door leert kennen en keuzes vanuit het hart maakt.” Ook helpt Bettie nu mensen die in een ziekteproces zitten om met naasten te praten over het ziekteproces of een naderend sterven. “Zodat ze in leven al om leren gaan met het verlies dat komt en samen mooie herinneringen vast kunnen leggen.”

Meer weten? Ga naar www.schatkistvanwaarden.nl.