Bas blogt: Jouw kind is belangrijker dan mijn eigen kind

Ik like foto’s van andermans kinderen. Kijk naar filmpjes van andere gezinnen. Geef mijn tijd aan totaal onbekende mensen. Terwijl mijn eigen kind op dat moment wordt genegeerd. Of een nietszeggende ‘leuk joh’ te horen krijgt, terwijl ik mijn blik niet van het scherm afhaal…

Ik schrik ervan hoe vrijwillig verslaafd ik ben aan mijn telefoon. Op basisscholen worden telefoons verboden, maar als we er thuis niet vanaf kan blijven, heeft het toch geen enkele zin? Prima dat ik soms een foto maak, of even wil laten weten hoe het gaat. Maar als ik een dag thuis ben met de kids, kan ik me flink vervelen en schreeuwt mijn hoofd: ‘PAK JE MOBIELLLL’. En ja, soms geef ik daar te veel aan toe.

Natuurlijk kan ik niet constant aandacht geven aan mijn kinderen. Ik kan best iets opruimen. Of een sudoku maken. Of een muziekje aanzetten. Maar ik merk dat mijn telefoon mij totaal afwezig maakt. Als ik iets lees/doe, ben ik nog steeds in de ruimte. Als ik op mijn mobiel bezig ben, verdwijn ik helemaal en word ik liever niet gestoord door kindervragen. Raak ik zelfs geïrriteerd.

En ja, je kan mij daar nu op aanpakken. Mij een slechte vader vinden. Dat vind ik helemaal prima. Maar stiekem ben ik niet de enige (je leest nu ook dit bericht in plaats van dat je iets anders doet). Ik schrik soms hoeveel ouders ik de hele tijd zie scrollen bij een speeltuin. Is een nieuwsbericht zoveel belangrijker? Is een Insta-post van een vage vriend zoveel leuker? Heeft een appje zoveel haast?

Laat ik het vooral bij mezelf houden. Naar mijn eigen spiegelbeeld op mijn nu uitgeschakelde telefoon kijken. Over 18 jaar – ze zeggen dat dan 80% van alle tijd met je kind voorbij is -  heb ik genoeg tijd om te scrollen. Nog steeds zonde, maar dan heeft in ieder geval niemand er last van.

Telefoon uit, aan-dacht.