Bas blogt over zijn relatie: 'Ik voel de zon in onze relatie niet meer'

Het sloop langzaam in onze relatie. De afstand tussen Roos en mij nam alleen maar toe. En ik werd steeds negatiever over (de toekomst van) ons twee…

Als je naar buiten gaat en voor het eerst sinds lange tijd de zon voelt, dan geniet je daarvan. Maar als je lang genoeg in de zon loopt, ga je vanzelf klagen: over de hitte, het zweten, het felle licht. Ben je totaal vergeten hoe fijn de eerste zonnestralen na een lange, donkere, eenzame winter zijn.

Roos is mijn zon. Zij geeft mij een gevoel van warmte, geborgenheid en verbinding die ik niet vaak in mijn leven bij mensen gevoeld heb. Ze is mijn go-to als ik verdrietig, dolblij, chagrijnig, bloedonzeker ben. Zij is het lijf waar ik elke nacht tegenaan kruip en tegen in slaap val. Roos is mijn zon. Eigenlijk meer dan dat. Zij ziet al mijn kanten, zelfs mijn schaduwzijden.

Roos is mijn zon. Alleen was ik dat vergeten. Lette alleen maar op wat beter kon, niet wat goed ging. Ze was niet ondernemend genoeg, gaf nooit complimenten, deed haar huishoudelijke taken niet goed (rustig aan, ik heb ze ook, we hebben ze verdeeld), deed te weinig haar best voor mij. En ga zo maar door.

Tijdens onze relatie-zoektocht werd ik hard met deze negatieve houding geconfronteerd. We zaten in een neerwaartse spiraal. Waren alleen maar aan het bekvechten met elkaar. En jaagden elkaar weg, in plaats van wat we eigenlijk wilden: dichterbij komen. Ik moest mijn liefde voor Roos leren uitspreken om onze toekomst weer een positieve wending te geven. Dat gaat nu stukken beter. En daardoor is onze relatie ook weer vele malen warmer. Want de liefde eventjes niet voelen, wil nog niet zeggen dat het verdwenen is.

Als je de zon niet voelt, betekent niet dat-ie er niet is.