Bas Blogt: 'Mevrouw, ik had mijn kind inderdaad niet moeten duwen'
Wanneer je als ouder een lange, vermoeiende dag hebt, kun je zomaar in een ingewikkelde situatie verzeild raken, weet Bas. "Ik zou haar willen toeschreeuwen dat een oordeel van buitenaf te makkelijk is. Dat ik ook wel weet dat ik niet mijn kind moet duwen."
“Doe je altijd zo wild met je kinderen?!” Ik sta in de supermarkt rond 11.30 uur en heb Pip net een duwtje richting het goede gangpad gegeven. Een vrouw van in de zestig spreekt mij daarop aan en ik kijk haar – met Wies huilend in de draagzak – zwijgend aan. Moet ik eerlijk zijn?
Ik zou haar willen toefluisteren dat mijn dag begon om 05.15 uur, terwijl de vorige vannacht om 00.30 uur eindigde. En dat dat niet de eerste keer is de afgelopen tijd. Ik zou haar willen zeggen dat ik er al de hele dag alleen voor sta. Dat dat niet erg is, maar soms wel pittiger dan gehoopt.
Ik zou haar willen zeggen dat Pip haar boterham met hagelslag door de kamer gooide, toen ik Wies uit bed haalde. Dat Wies omviel en het op een krijsen zette, toen ik Pip verschoonde. Dat Pip eerst lief met Wies speelde, maar haar ineens een klap gaf. Dat toen ik Wies een flesje gaf, Pip ook aandacht wilde en daarom maar een plant van de vensterbank gooide.
Dat zou ik willen schreeuwen. Dat ik supervaak tot 10 of zelfs 100 heb geteld
Ik zou haar willen toeroepen dat ik er vier uur over gedaan heb om dit uitje te realiseren. Dat toen ik éin-de-lijk naar de supermarkt dacht te kunnen gaan, Wies alles onder had gepoept. En Pip vervolgens haar schoenen en jas alweer had uitgetrokken. Dat ik het hele riedeltje vijf keer opnieuw heb moeten doen. En eenmaal onderweg Pip telkens op straat ging liggen (zie foto).
Ik zou haar willen toeschreeuwen dat een oordeel van buitenaf te makkelijk is. Dat ik ook wel weet dat ik niet mijn kind moet duwen. Maar ik soms van gekkigheid niet meer weet wat te doen. Dat theorie soms zoveel makkelijker is. Tot je slecht geslapen hebt, al voor de zoveelste keer in dezelfde situatie zit, twee kinderen om je aandacht vragen.
Dat zou ik willen schreeuwen. Dat ik supervaak tot 10 of zelfs 100 heb geteld. En nu misschien iets te ‘wild’ ben, maar dat deze lichte ingreep naar mijn idee nog reuze meevalt. Maar ik fluister, zeg, roep of schreeuw het niet. In de hoop dat mijn verhaal van mijn wallen af te lezen is. Daarnaast zou ik in haar schoenen precies hetzelfde denken. Want eigenlijk moet ik Pip ook niet duwen…
“U hebt gelijk.”
Bas Derks (31) is vader van twee: Pip (2) en Wies (0). En dat is een grotere levensverandering dan hij ooit voor mogelijk hield. Daarover schrijft hij bloedeerlijke blogs.
