‘Ik zou zo graag jullie littekens voorkomen’

Ik wil niet dat jullie breken. Dat jullie kreuken. Dat jullie scheuren. Dat jullie deuken oplopen in jullie ziel. Dat er littekens ontstaan op jullie huid. Of jullie hart. Dat er krassen komen op jullie blik op de wereld.

Ik wil niet dat jullie iets overkomt. Dat er iemand iets kwaads met jullie doet. Dat jullie worden gepest. Of pesten. Dat er over jullie wordt geroddeld. Dat mensen jullie in de steek laten. Dat vrienden toch vijanden blijken te zijn. Dat jullie worden opgelicht, bedreigd, bespot, afgezeikt, vernederd, uitgekafferd, bespuugd, nagefloten, betast.

Ik wil niet dat jullie rouwen. Dat jullie huilen van verdriet. Dat zwarte gedachtes jullie hoofden bestoken. Dat eenzaamheid alles overneemt. Dat jullie je niet begrepen voelen. Verkeerde keuzes maken. Je eigenwaarde van anderen af laten hangen.

Ik zou jullie zoveel willen besparen, maar weet dat het leven dat niet gaat doen. Dat jullie ontdekken dat dit bestaan soms genadeloos en oneerlijk zal zijn. Geen speeltuin, maar een slangenkuil. En dat wij – papa en mama – niet altijd fysiek naast je staan om jullie te helpen. Dat jullie het dan helemaal zelf uit moet vogelen.

Hopelijk hebben we jullie dan zo goed mogelijk voorbereid. Dat als jullie wankelen, of zelfs vallen, jullie stap voor stap ontdekken hoe jullie weer op kunnen staan en door kunnen gaan. Terugvallend op een stevige en warme basis.

Een thuis. Niet in stenen, maar in je hart.

We gaan ons best doen. Beloofd.