Bas blogt: 'Ik zal je vasthouden, maar niet vast houden'

Dit dus de hele dag. Alles ‘zelluf’. Zelluf eten, deuren openen, kleren aandoen. Zelluf de trap oplopen, haren wassen en broodje smeren. Zelf opa en oma bellen, slaapzak uitdoen, knuffels in bed leggen. Zelluf ‘op vakantie’.

Maar ook zelluf metershoge glijbanen op. Van balken springen. In touwen klimmen. Achter vogels aanrennen. Naar de supermarkt. Zelluf in het zwembad springen. Je zusje tillen. Op een bal gaan staan. Wegrennen in een stadscentrum. Zelluf volwassen willen zijn.

Voor mij is het constant zoeken naar de balans. Wat is gevaar en wat is zelf ontdekken? Waar kan je slecht terechtkomen en waar slechts een schaafplek oplopen. Wat overleef je en wat mogelijk niet. Wat is een daadwerkelijke risico en wat mijn irreële angst?

Het klinkt dramatisch, maar het besef dat ik gevoelsmatig niet meer de volledige controle over je heb (eerste 2 jaar leek van wel) is nu al mijn grootste levensles als vader: loslaten. Laten vallen, laten smeerboelen, laten ontdekken, laten ruzie maken. Afwijzing, pijn, twijfel, onzekerheid. Je zal het – helaas – allemaal zelluf moeten ontdekken.

Ik kan het niet voorkomen, maar je er alleen op voorbereiden. Enige wat ik doe is soms ingrijpen (“Nee, je kan nog niet zelf autorijden”) en in de buurt blijven, voor wanneer de wereld (of een stofzuiger) toch iets te overweldigend voor je is. Ik ben er wanneer je me nodig hebt, maar bij een knuffel komt altijd het moment dat ik je weer moet durven loslaten.

Ik zal je vasthouden, maar niet vast houden. Daar zal papa zelluf op letten. Beloofd. ❤️