Bas blogt: ‘Ik geloof sinds de middelbare school niet meer in vriendschappen’
17 september 2024 · 10:28
Update: 18 september 2024 · 09:33
Bas Derks (31) heeft huisje, boompje, baby’tje, maar in zijn hoofd blijft het altijd een ballenbak van twijfels, onzekerheid en vragen. Hier schrijft hij blogs over. Vandaag over vriendschappen, waar hij sinds de middelbare school niet echt meer in gelooft.
“Jij haakt af als het moeilijk wordt.” Ik zit tegenover een vriend die ik al een tijdje niet meer gesproken heb, omdat ik dacht dat hij niet meer op mij zat te wachten. Hij confronteert mij met mijn vluchtgedrag in vriendschappen...
Op de basisschool en de middelbare was het ieder voor zich. De ene dag waren ze mijn vrienden, de andere dag zagen ze mij niet staan. De ene dag vertelde ik hun een geheim, de volgende dag had de hele school het erover. De ene dag fietste ik samen naar huis, de volgende dag hadden ze stiekem afgesproken om halverwege een andere route te nemen.
Als ik terugkijk, ben ik sindsdien vaker voor mezelf gaan kiezen dan voor anderen. “Dan stoppen we er toch mee?” is tegenwoordig mijn antwoord wanneer het stroef wordt in zowel liefdesrelaties als vriendschappen. Ik heb direct de neiging om ermee te stoppen of het te laten verwateren. Dan maar geen verkering, dan maar geen vrienden zijn. Dan maar geen eventuele pijn.
Laat jij twee dagen niets van je horen? Dan doe ik dat drie dagen!
Zo ben ik verscheidene keren van vriendengroep gewisseld en heb ik verschillende relaties achter de rug (vijf). Natuurlijk zit er meer achter, maar er is in mijn bestaan wel een rode lijn wat betreft bindingsangst te ontdekken. Ik ben bang om opnieuw alleen achtergelaten te worden en neem daarom zelf maar de ogenschijnlijke controle in handen. ‘Laat jij twee dagen niets van je horen? Dan doe ik dat drie dagen!’, ‘Toon jij minder affectie? Dan doe ik dat nog minder!’, ‘Ik laat jou alleen fietsen, voordat je dat bij mij doet.’
Het ontmoeten en leren kennen van mensen is het probleem niet, maar erop vertrouwen dat anderen mijn partner/vriend willen zijn én blijven is dat wel. Ik geloofde er na mijn middelbareschooltijd niet (meer) in, maar ben ’t nu langzaam aan het leren. Door vrienden die ik (al) sinds mijn studie ken. Door een vriendin waar ik momenteel vijf jaar het leven, huis en kroost mee deel. Door mensen die niet plots een andere weg inslaan en wanneer ik dat wél doe, mij weer op komen halen en terugbrengen naar de gezamenlijke route.
Zo laten ze mij – juist als het moeilijk wordt en onze wegen dreigen te scheiden – de ware kracht van vriendschap zien.
“Ik blijf bij je.”
