Bas blogt: Ik ben geen vader, maar doe alleen vader

Ik ben geen vader, maar doe alleen vader. Tenminste, dat dacht ik de afgelopen twee jaar. Dat het leven niet veel veranderd was. We gingen nog gewoon naar feestjes/ borrels /vrienden /restaurants /buitenland, maar dan met twee kinderen erbij. Of regelden oppas. Pip en Wies waren aanhangsels van het leven dat we altijd gekend hadden. En dat beviel prima.

Speenpropper

Bij de vraag “Hoe is het met je kinderen?” moest ik altijd even schakelen. ‘O ja, ik ben vader!’ Ik deed alleen zo, maar voelde me totaal geen papa. Een luierverschoner. Een speenpropper. Een melkflesgever. Een draagdoekdrager. Een peuterkalmeerder. Al die titels had je me mogen geven. Maar vader? Nee joh, dat zijn al die mannen op straat met buggy’s en kinderzitjes, maar ik niet.

Ik deed vader, maar was het heel lang niet. Tot het afgelopen jaar. Blijkbaar zijn peuters steeds meer wakker. Doen ze geen middagslaapjes meer. En willen ze steeds meer aandacht. Gaan ze steeds meer vragen. En hebben ze steeds minder zin in slapen. Terwijl ze eigenlijk wel moeten. En gaan ze daardoor huilen. Of gillen. Of een heel gekke combi van die twee (“WAAAHRRR”).

En blijkbaar kan je dan plotseling niet meer zomaar op pad. Naar een verjaardag. Of gewoon een tv-programma in zijn geheel afzien. Moet je ’s avonds op tijd thuis zijn, omdat ze in hun eigen bed willen liggen. Met een vast slaapritueel. En dat er dan twee uur later weer eentje wakker wordt. En twee uur later de ander.

Heel eerlijk: ik typ dit stukje vrij vermoeid. Heb de laatste tijd sowieso weinig energie/tijd om iets te typen nu mijn leven vooral uit twee kinderen bestaat. Maar ja, tegelijkertijd ben ik gewend om mijn leven op te schrijven als zelftherapie en zit mijn hoofd vol Pip en Wies. So here we are.

Onbeschrijfbare liefde

Begrijp me niet verkeerd. Ik zou niet anders willen. Ben superdankbaar dat ik mezelf ‘vader’ mag noemen. Twee mensjes op helpen groeien is superbijzonder. Smelten als ze lachen, megatrots als ze iets nieuws leren en een onbeschrijfbare liefde voor iets dat drie jaar geleden nog niet bestond.

Naast dat ik vader doe, leer ik nu langzaam accepteren dat de geboorte van Pip en Wies veel meer heeft veranderd dan ik eerst dacht. Dat ik vader voor hen moet zijn, óók op de momenten dat ik liever even geen vaderrol aanneem. Dat het een 24/7-verantwoordelijkheid is. En totaal niet maakbaar. En dat deze verandering het allermooiste is wat me ooit is overkomen.

Ik ben vader!

Bas Derks (30) is vader van twee: Pip (2) en Wies (0). En dat is een grotere levensverandering dan hij ooit voor mogelijk hield. Daarover schrijft hij bloedeerlijke blogs.