Bas blogt: ‘De eerste Kerst samen, kan ook onze laatste zijn…’

Pas reed ik met een vriend over de snelweg met 130 km/h toen de auto’s voor ons plotseling een stilstaande file vormden…

Met volle snelheid kwamen we op een stilstaande auto af en ik (bijrijder) deed mijn ogen dicht. ‘Dit was ‘m dan’, spookte door mijn hoofd. Toen als bij een wonder de auto voor ons toch nog verder reed en we op een millimeter van z’n kofferbak tot stilstand kwamen.

Eerste adem. Eerste kreet. Eerste oogcontact. Eerste borstvoeding. Eerste slaapje op mijn borst. Eerste lachje. Eerste draai. Eerste zwaai. Eerste kruip. Eerste hap. Eerste stap. Eerste keer stoeien. Eerste keer ‘pa-pa’. En straks eerste keer Kerst.

Na het bijna-ongeluk bedacht ik dat de vele eerste keren met Wies (en Pip) ook de laatste keer hadden kunnen zijn. Zonder dat ik dat tijdens die eerste keer besefte. Vaak onthoud ik de eerste keer, maar weet ik eigenlijk nooit wanneer het de laatste is. Neem ik onnadenkend chagrijnig afscheid. Of geef ik geen aandacht aan de zoveelste kleurplaat, omdat ik onbewust verwacht er nog honderden te krijgen. Of verkies ik Instagram boven paardje spelen, omdat ik morgen ook nog paardje kan spelen.

Ik zeg niet dat ik elk moment moet ervaren alsof het mijn laatste is (dat lijkt me geen leven), maar mijn lichaam is ook niet onsterfelijk. Word waarschijnlijk niet kerngezond 90 jaar. (Nieuw) leven is zo intens bijzonder, dus misschien kan ik iets vaker ervan genieten alsof ik het voor de eerste en laatste keer ervaar. Uiteindelijk leef je als mens ook maar één keer.

Fijne (eerste) Kerst!

Bas Derks (30) is vader van twee: Pip (2) en Wies (0). En dat is een grotere levensverandering dan hij ooit voor mogelijk hield. Daarover schrijft hij bloedeerlijke blogs.