Sophie: ‘Moet ik barmhartig zijn voor mijn ex?’

Mijn zijden geloofsdraadje is geknapt. Daar hing ik nog aan te bungelen sinds een van de laatste keren dat ik hier op Lazarus schreef. Er is sindsdien veel gebeurd. Daardoor ben ik tot de conclusie gekomen dat geloven vooral iets is wat gebeurt, wat je doet. De theorie bespreken in (of buiten) de kerk is best leuk, maar het draait natuurlijk om de praktijk (zoals Jakobus ook schrijft in zijn brief).

Ik ben graag een theoretische Samaritaan

Ik kwam er laatst achter dat het daar nog wel eens aan schort bij mezelf en bij mensen om mij heen. Het is bijvoorbeeld veel makkelijker om het verhaal van de barmhartige Samaritaan theoretisch te evalueren. Dat je het dan hebt over de mogelijkheden om in je eigen leven een barmhartige Samaritaan te zijn. En dan voel je je heel blij en gelukkig. Dat kan hè, dat je je tevreden voelt zonder ook maar een hand uitgestoken te hebben.

Als je dan gescheiden bent zoals ik en je hebt alle reden om boos te zijn op die ander (ik noem maar wat: hij heeft je leven verpest, je perspectief veranderd, je het gewone leven ontnomen en de hoop op liefde gedood… Kleine dingen die je je leven lang meedraagt) dan verwachten mensen eigenlijk al niet meer zoveel barmhartigheid van mijn kant richting het leven van mijn ex. Waarom zou je? Hij is toch je ex.

Maar is dit nou juist niet precies waar het verhaal van de barmhartige Samaritaan over gaat? Die beste kerel had de gewonde man als een vijand kunnen beschouwen, maar zag in plaats daarvan een mens in nood. En dat is precies waar het schuurt in mijn leven.

Vijand of mens in nood?

Mijn ex is nu namelijk ziek. Moet ik hem dan als vijand blijven zien of als medemens in nood? Is hij mijn verantwoordelijkheid of kan ik langs hem lopen met mijn hoofd omhoog, omdat hij het zelf maar moet oplossen? Ik geef toe, ik zou heel graag de Leviet zijn die al psalmen-neurieënd voorbij schuifelt, op veilige afstand. Ik wil heel graag denken dat hij zijn eigen boontjes maar moet doppen. Er zijn ook heel veel mensen in mijn omgeving (het merendeel oprecht christen en actief in hun omgeving) die mij gezegd hebben dat dát de juiste benadering is.

Maar dan hoor ik – met een slaperig hoofd – op de vroege ochtend Rikko vertellen dat barmhartigheid, dat het goede een opdracht is (Lazarus staat op, op 21 en 24 september) en dan kan ik niet anders dan een mens in nood zien en mij verantwoordelijk voelen. Dan gaat het niet over vrienden helpen, of zielige asielzoekers die er toch allemaal niks aan kunnen doen. Dan gaat het over vijanden liefhebben als jezelf, dan gaat het over er zijn voor iemand die jou misschien wel heeft laten vallen. Omdat je geen kwaad met kwaad vergeldt, maar leeft vanuit bewogenheid. Of zoals Jezus zegt: Iedereen heeft alles over voor zijn vrienden, maar ik zeg u… Heb uw vijanden lief als uzelf.

Ik landde op de grond

Dat doet pijn en ik worstel dan ook met mijn eigen frustraties. Ik ben vaak genoeg boos over mijn situatie en zou liever tegen alles aanschoppen, vooral tegen de principes van Jezus. Maar ik geloof dat ze levensreddend zijn, dus ik kan ze niet meer negeren.

Zo knapte mijn zijden geloofsdraadje en landde ik met beide voeten op de grond. Recht in de klei waaruit we allemaal opgetrokken zijn en waar we mensen tegenkomen. Die vragen om contact, niet om het bespreken van theologie als theoretische beschouwing van het leven.

Sophie (pseudoniem) schreef al eerder voor Lazarus over haar scheiding. Die blogs kun je hier lezen. Toen haar man z’n geloof vaarwel zei, schudde ook haar geloof op z’n grondvesten. Hoe dat zich uiteindelijk ontwikkelde, beschrijft ze hier.