Bang voor de dood(?)

Zij is de meest gebroken vrouw die ik ooit heb gezien. Armoede, honger, mishandeling, vernedering, oorlogen, vluchten, groepsverkrachting, een kind verliezen, dagelijks geslagen worden, achttien jaar overleven in een asielzoekerscentrum in Nederland en vele lichamelijke ziektes: ze kent al deze vormen van lijden.

In tegenstelling tot haar lichaam is haar geest vol kracht, liefde en levenslust. Want twintig jaar geleden heeft ze in de isolatiekamer van een psychiatrische inrichting een ontmoeting met Jezus gehad. De Man die heel anders was dan de mannen die ze kende. En die Jezus heeft voor altijd haar leven veranderd.

Nadat ze uit het ziekenhuis is ontslagen, bel ik haar om te vragen hoe het met haar gaat. Ze zegt: “Het gaat goed! Ik weet nu dat ik naar het ziekenhuis moest omdat ik daar nodig was.” Ik vraag door. Ze vertelt dat ze op een afdeling lag waar nog drie mensen met ernstige hartproblemen lagen. Een van hen zou nooit meer beter worden. 

“Er was zo’n zware sfeer in de kamer,” vertelt Nasira. Twee patiënten huilden vaak. Na twee dagen kon ik het niet meer verdragen. Ik vroeg: ‘Wat is er? Waarom zijn jullie zo verdrietig?’ Een oudere dame zei dat ze stervende was en dat ze heel bang was voor de dood. Een oudere heer was nu ook bang geworden: wat als hij ook zou sterven? Ik vroeg hun: ‘Kennen jullie God?’ Ze zeiden dat ze ooit naar de kerk gingen, maar nu niet meer. Ik begon te vertellen over God, over Zijn liefde voor ons en Zijn Vaderhart, en dat bij God zijn het mooiste is wat je kunt meemaken. Ze vroegen steeds of ik meer wilde vertellen. Tot de laatste dag mocht ik elke dag met ze praten en bidden. Toen ik naar huis moest, waren beide patiënten emotioneel. Ze zeiden dat ze niet meer bang waren en dat ze weer in God geloofden.”

Ze is even stil. Dan zegt ze: “Weet je, Sara? De ergste gevangenis in het leven is als je niet weet wie je bent. Ze wisten niet wie ze werkelijk waren voor God.” Ik luister en denk: God verbergt Zijn mooiste schatten in zeer gebroken vaten.