De pasgeboren Nomi balanceerde urenlang op het randje van de dood: ‘Ik vergeet nooit die paniek in haar oogjes’

Bedachtzaam zet ze een voetje naar voren, houdt haar evenwicht en... ja! Een stapje! Nomi (1) staat sinds kort los, maar nu wil ze de wereld verder ontdekken. Voorzichtig probeert ze stapjes te zetten. Haar ouders zijn ontzettend trots, maar haar grootste fan is haar zusje Romee (3), die haar geregeld trakteert op kusjes. Zo energiek en vrolijk als Nomi nu is, zo anders kwam ze ter wereld.

“Het eerste jaar na de geboorte van Nomi was voor mij mentaal heel pittig”, vertelt Cherise. “Voortdurend was ik bang haar alsnog te verliezen. Zodra ik mijn ogen dicht deed of ging slapen, zag ik alles weer voor me. Op de meest onverwachte momenten had ik soms herbelevingen van de eerste periode met Nomi in het ziekenhuis.”

Zwangerschapsdiabetes

Wegens zwangerschapsdiabetes werd Cherise bij 38 weken zwangerschap ingeleid. De geboorte verliep goed en vlot. Maar zodra Nomi bij haar lag, voelde ze aan alles dat er iets niet klopte. Cherise: “Nomi was onrustig bleef huilen en wilde niet drinken. ‘Er is iets niet goed’, zei ik tegen de verloskundige. In eerste instantie dacht zij dat Nomi moest acclimatiseren omdat ze snel was geboren. Waarop ik antwoordde: ‘Nee, dit zit niet goed. Er is iets.’ Na het doorknippen van de navelstreng werd Nomi nog onrustiger. Alsof ze zoekende was. De artsen hebben haar toen meegenomen om controles bij haar te doen. Uit de saturatietest bleek dat het zuurstofgehalte in haar bloed extreem laag was. Zonder iets tegen me te zeggen hebben ze haar gelijk meegenomen. Mijn man Dennis ging achter hen aan. Tweeënhalf uur later zag ik haar pas weer. Dat mijn kind zo van mij werd weggerukt, vond ik heel intens.”

In de tweeënhalf uur dat Nomi weg was bij haar moeder, kreeg ze zuurstof toegediend en een sonde. Aanvankelijk dachten de artsen dat Nomi door de snelle bevalling vocht in haar longen had. Binnen een bepaalde tijd moest dat bijtrekken. Maar Nomi werd niet beter. “Het ging alleen maar slechter met haar. Op foto’s van haar longen zagen artsen geen verbetering. Nomi werd op haar buik gelegd, in de hoop dat dat haar zou gaan helpen. Ik mocht haar toen heel kort vasthouden. Toen ik haar vasthield zakte haar saturatie en schoot haar hartslag omhoog. Dus legden we haar weer terug.”

Longrijping

Als Nomi’s toestand blijft verslechteren, overleggen de artsen met het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Daar zet de zwangerschapsdiabetes – die Cherise tijdens haar 32e zwangerschapsweek kreeg – de artsen aan het denken: zouden Nomi’s longen niet gerijpt zijn? In zeldzame gevallen komt het voor dat door zwangerschapsdiabetes de longen van de baby niet (goed) rijpen.

Ondertussen gaat het bergafwaarts met Nomi. “Die avond en nacht vergeet ik nooit meer. Ze keek echt uit haar oogjes van: als dit nog een dag zo doorgaat, dan haal ik het niet. Verschonen verdroeg ze niet meer. Mijn aanrakingen waren haar te veel. Omdraaien kon niet omdat we niet wisten of haar lichaam dat aankon. Een vreselijke nacht was het.” Cherise’s stem breekt. “Het enige wat we konden doen was bij haar zijn. Biddend en hopend dat ze beter zou worden”, vertelt ze geëmotioneerd. “Mijn man Dennis en ik spraken naar elkaar uit dat we niet wisten of zij deze nacht zou halen. Of Nomi überhaupt met ons mee naar huis zou gaan. De ene keer was ik sterk en was ik er voor Dennis, de andere keer was hij er voor mij. Dat was onze kracht. We keken echt naar: wat heb jij nodig op dat moment? Zodat het voor ons allebei iets draagbaarder werd. Voor zover dat kon.”

Die onvergetelijke nacht waken Cherise en Dennis over hun Nomi. Ze wijken niet van haar zijde. Niet wetende of ze blijft leven. Maar Nomi haalt de ochtend! De artsen besluiten dat ze naar het Sophia Kinderziekenhuis moet. En snel. Drie artsen rijden per ambulance met haar mee, terwijl Nomi aan de beademing gaat.

Een wonder

“Wij voelden opluchting. Dit kon het laatste redmiddel zijn voor Nomi. In het Sophia Kinderziekenhuis dienden ze het stofje toe dat ervoor zorgt dat de longen opengaan en gaan rijpen. Dat sloeg gelukkig aan”, vertelt Cherise opgewekt. “De artsen verwachtten dat ze minstens een week aan de beademing zou moeten blijven. Wij sliepen in het Ronald Macdonald huis, een warme plek waar we ontzorgd werden en tot rust konden komen. Die nacht gebeurde er iets wonderbaarlijks. Nomi was in één keer zelf mee gaan ademen. De volgende ochtend werden we gebeld: ‘Jullie mogen langskomen, want we gaan de beademing eraf halen. Nomi ademt zelfstandig mee.’

Dit is een wonder, onze gebeden zijn verhoord, dachten wij. Iedereen had zo met ons meegeleefd. We waren enorm liefdevol opgevangen door het Sophia Kinderziekenhuis. Onze ouders en iedereen in onze omgeving steunden ons. We hebben hun liefde zo gevoeld. De hoop die we verloren hadden kwam in één keer terug. Nomi was sterk, ze zou hier doorheen komen. Ze balanceerde op het randje van de dood en toen was er ineens weer een toekomst met haar. Die emoties waren heftig.”

Nomi mocht van de beademing af, maar kreeg nog wel zuurstof toegediend. Na een aantal dagen kon ook de zuurstof afgebouwd worden. Met een lichte zuurstoftoediening en een sonde mocht ze terug naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom waar ze verder herstelt.

Op 14 augustus ging Nomi eindelijk mee naar huis. “Voor borstvoeding was ze te zwak, daarom werd ze de eerste weken met een sonde gevoed. Op een gegeven moment stopte ze helemaal met drinken en moest ze opnieuw worden opgenomen in het ziekenhuis. Maar Nomi zou Nomi niet zijn, als ze twee dagen daarna in één keer haar flessen leegdronk. Dat vonden we zo kenmerkend aan haar. Dat ze dan ineens liet zien van: ik kan dit wel hoor. Een meisje met pit en karakter.”

EMDR

Eenmaal weer thuis kreeg Cherise het mentaal zwaar. “Ik kon niet ontspannen. Ik was vooral bezig met zorgen voor Nomi.  Ik moest mijn best doen voor haar en was bang dat onze hechting niet goed was. Ik kreeg EMDR*, ook voor de herbelevingen en angsten. Dat hielp gelukkig goed. Mijn zorg over onze hechting was meer een gevoel. Ik deed alles voor Nomi en zorgde er altijd voor dat ze heerlijk bij mij in slaap viel op de bank. Als ik nu naar onze band kijk, zijn we onafscheidelijk.

Nomi bleef lang klein en was rustig. Ook sliep ze veel. Ik maakte me daar weleens zorgen over. Wat als ze toch een zuurstoftekort had gehad? Maar naarmate ze ging rollen, kruipen en woordjes ging zeggen, kwam bij mij de rust. Toen kon ik genieten. Haar longen zijn gerijpt en ontwikkelen zich zoals ze moeten. Ze hoeft niet meer terug naar de kinderarts.”

Risico’s zwangerschapsdiabetes

“Het had zo anders kunnen zijn,” blikt Cherise terug. Ze vindt het belangrijk dat er meer kennis komt over zwangerschapsdiabetes en de mogelijke risico’s daarvan. “Toen ik 32 weken zwanger was, dreigde Nomi al geboren te worden. Ik kreeg weeënremmers en medicijnen voor een longrijping. De weeën stopten. Alleen kreeg ik van de medicatie voor longrijping acuut zwangerschapsdiabetes. Dat komt bijna niet voor. Mijn hele hormoonhuishouding was van slag. Ik vroeg onder andere aan de internist en aan de diabetesverpleegkundige: wat zijn de gevaren voor ons kind dat ik zwangerschapsdiabetes heb? Allemaal zeiden ze: geen. Het enige wat kon gebeuren was dat ze veel te groot zou zijn. Daarom werd ik met 38 weken zwangerschap ingeleid. ‘Reken maar op ruim vier kilo,’ zeiden ze. Uiteindelijk is er een meisje geboren van 45 centimeter en 2900 gram. Dat er geen enkele arts is geweest die mij kon vertellen dat er een risico was dat de longen van Nomi niet gerijpt zouden zijn, vond ik een grote schok.”

EO-programma

Daarom wil Cherise ook graag in het EO-programma Handen aan de couveuse toelichten waarom Nomi’s longen niet goed werkten. “Toen we gevraagd werden of we mee wilden werken aan Handen aan de couveuse wisten we niet hoe het met Nomi zou gaan. Snel beslisten we dat we zouden meedoen. Als Nomi het niet zou overleven, hadden we in ieder geval nog beelden. Iets tastbaars van haar. Toen het beter met Nomi ging, vonden we het mooi om te laten zien dat het op de neonatologie niet alleen gaat om te vroeg geboren kindjes, maar ook om baby’s die direct intense zorg nodig hebben omdat het om een andere reden niet goed met ze gaat.

Een gezond kindje krijgen is een wonder”, benadrukt Cherise. “Ik hoop dat onze meiden zich goed blijven ontwikkelen en dat we als gezin van het leven mogen blijven genieten.” Nomi moest van ver komen, maar vol energie en levenslust stapt ze krachtig verder, onder enthousiaste aanmoediging van zus Romee, haar toekomst tegemoet.

* EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een therapie die helpt traumatische ervaringen te verwerken door oogbewegingen te combineren met het ophalen van herinneringen.

De zes afleveringen van Handen aan de couveuse zijn te bekijken via NPO 1 Start.

Bekijk hier de aflevering over Nomi

Hoe gaat het nu met Nomi?

Ervaar je mentale problemen, loop je vast, maak je je zorgen om iemand of heb je problemen met anderen? MIND Korrelatie denkt met je mee.

Fotocredits: Marielle fotografie