'Voor mijn diagnose had ik momenten dat ik niet meer wilde leven'

“Als kind had ik geen makkelijke jeugd. Mijn vader kon slecht tegen veranderingen en stress. Achteraf besefte ik dat ik mijn autisme niet van een vreemde had. Zodra hij overprikkeld was, werden mijn broertje en ik mishandeld. Ik was hierdoor constant bezig om zo lief mogelijk te zijn en ervoor te zorgen dat mijn vader zich niet aan mij irriteerde. Regelmatig zei mijn vader tegen mijn broertje en mij, dat wij niet geboren hadden mogen worden.” 

'De twee mensen die ik onvoorwaardelijk moest kunnen vertrouwen, deden mij het meeste pijn’

“Toen ik tien jaar was, ging het lichamelijk geweld over in seksueel misbruik. Hierdoor ontwikkelde ik een dissociatieve stoornis en stond wat er met mijn lichaam gebeurde, helemaal los van mij. Zodra mijn vader mijn kamer binnenkwam, verliet ik als het ware mijn lichaam en was ik op een andere plaats. Ik herinner mij dat ik op die momenten op een prachtig strand stond en naar de zee keek. Ik voelde dat God op die denkbeeldige plek was en dat Hij mij Zijn liefde liet voelen. Hierdoor voelde ik geen pijn en kon ik omgaan met wat er met mij gebeurde.

KOPP kind

De twee mensen die ik onvoorwaardelijk moest kunnen vertrouwen, deden mij het meeste pijn: mijn vader met zijn nachtelijke bezoeken en mijn moeder die wist wat hij deed en niet ingreep. Nadat ik begreep dat mijn vader psychisch niet in orde was en dat ik een KOPP kind ben kon ik hem vergeven. Waarom mijn moeder niet ingreep, heb ik tot op heden niet kunnen begrijpen. Ik heb haar nog niet kunnen vergeven.”

Om mijn thuissituatie te ontvluchten, bleef ik vaak lang op school rondhangen

“Op het voortgezet onderwijs kreeg ik veel lichamelijke klachten. Ik viel regelmatig flauw, was veel ziek en had migraine-aanvallen. Om mijn thuissituatie te ontvluchten, bleef ik vaak lang op school rondhangen en hielp de conciërge met allerlei klusjes. Een oplettende leerkracht vermoedde dat er zich thuis iets ergs afspeelde. Hij was zo moedig om bij mijn ouders op bezoek te gaan om te vragen of er iets met mij aan de hand was. Uiteraard ontkenden mijn ouders dit in en liep dit bezoek op niets uit. Ik sprak deze docent vijf jaar geleden en vertelde hem dat hij het destijds bij het rechte eind had gehad en dat er inderdaad sprake was van misbruik. Hij vond het vreselijk dat hij niet meer voor mij had kunnen betekenen. Helaas bestond er toen nog geen mogelijkheid om een melding bij Veilig Thuis te doen.

Vuile was

Nadat de docent vertrok, kreeg ik de woede van mijn ouders over mij heen. Ze waren woest dat ik mij niet als een normaal kind had gedragen en de aandacht van de docent had getrokken. In hun ogen had ik de vuile was buiten gehangen. Mijn ouders hebben mij twee maanden volledig genegeerd. Bijkomend voordeel was dat mijn vader mij in die twee maanden ’s nachts niet heeft bezocht.”

Ik durfde met geen mogelijkheid weg te lopen, want ik was bang dat ik dan dood zou gaan

“Toen ik 22 jaar was, ontvluchtte ik mijn ouderlijk huis en ben ik bij mijn man gaan wonen. Doordat ik autisme heb, ben ik zolang in deze situatie blijven hangen. Ik blokkeer bij veranderingen. Hierdoor durfde ik met geen mogelijkheid weg te lopen, want dan zou ik alleen zijn in een wereld die ik niet begreep. Ik was bang dat ik dan dood zou gaan of dat het allemaal nóg erger zou worden.

Onverwerkt trauma

Nadat ik bij mijn man woonde, kwam ik letterlijk en figuurlijk tot rust. Ik voelde mij voor het eerst in mijn leven veilig. Wij trouwden en kregen twee kinderen. Al die jaren liep ik rond met een groot, onverwerkt trauma. Ik sprak er met niemand over en stopte het diep weg.

Kinderen met psychische problemen

Ik ben pedagogiek gaan studeren en heb veel geleerd over mijzelf en over mijn reacties op mijn kinderen. Hierdoor lukte het mij om de cirkel van misbruik en mishandeling te doorbreken en mijn kinderen een liefdevol en veilig thuis te bieden. Ook mocht ik op mijn werk, als pedagogisch medewerker op een leefgroep, kinderen begeleiden die een moeilijke jeugd of psychische problemen hadden.” 

Hoe ik ook mijn best deed, ik kreeg mijn arm met geen mogelijkheid meer omhoog

“Hoe diep ik mijn herinneringen ook had weggestopt, op een dag kwam alles tijdens mijn werk naar boven. Ik zou met een jonge cliënt aangifte gaan doen van misbruik in haar thuissituatie. Op de morgen van de melding werd ik wakker en kon ik mijn arm niet meer bewegen. Ik moest meteen naar de dokter en werd doorgestuurd voor onderzoeken naar het ziekenhuis. Uit deze onderzoeken kwam niks bijzonders naar voren. Ik ging in de ziektewet en lag hele dagen te slapen.

Therapie en traumaverwerking

De één na de andere nachtmerrie kwam voorbij. Ik kwam bij een psycholoog terecht en leerde voor het eerst over mijn jeugd te praten. Ik heb jarenlang therapie en traumaverwerking gehad. De gebeurtenissen uit mijn jeugd zal ik mijn hele leven met mij moeten meedragen, maar dankzij de therapieën heb ik geleerd hoe ik dit zo goed mogelijk kan doen.”

Nu ik weet dat ik autisme heb, begrijp ik eindelijk waarom het zo anders werkt in mijn hoofd

“Toen mijn zoon de diagnose autisme kreeg en ik mij daar iets meer in verdiepte, zag ik veel overeenkomsten tussen hem en mijzelf. Nadat ik mijn vermoedens met mijn therapeut had gedeeld, werd er besloten om een zeer uitgebreid onderzoek te laten doen.  Ik bleek autisme en ADD te hebben. Ook de dissociatieve stoornis en PTSS kwamen opnieuw naar voren.

Betekenis autisme

Het betekent veel voor mij dat ik weet dat ik autisme en ADD heb. Ik begrijp nu waarom het allemaal zo anders werkt in mijn hoofd en waarom ik zo anders functioneer dan de gemiddelde mens. Mijn doorlopende vermoeidheid, mijn geestelijke en lichamelijke overgevoeligheid voor prikkels, de angst voor onverwachtse veranderingen, mijn behoefte aan structuur en duidelijkheid, alles viel op zijn plek. Ook begrijp ik eindelijk waarom ik de wereld in pixels zie en continu moeite moet doen om al die puntjes tot een geheel te maken.

Voor mijn diagnose had ik momenten dat ik niet meer wilde leven. Alleen voor mijn kinderen bleef ik vechten, anders had ik mezelf echt wat aangedaan. Sinds de diagnose heb ik meer rust gekregen en leerde ik mijzelf te accepteren.”

*Veerle is een pseudoniem.

Lees ook: 'De ziekte van mijn man veranderde ons huwelijk'