Simones partner is chronisch ziek: ‘Hij vroeg zich af of hij mij dit kon aandoen’

“Ik wist al heel lang dat mijn huwelijk niet was zoals het hoorde te zijn”, vertelt Simone. Ze heeft als christelijke auteur vijftig boeken op haar naam staan. Ondanks een succesvolle carrière, ging haar privéleven jarenlang niet over rozen. “De huwelijksbeloften zijn mij heilig, toch koos ik – in het belang van onze kinderen – voor een scheiding.”

“Ik rouwde om een huwelijk dat strandde op een manier waarop ik het niet had willen laten eindigen. Tegelijkertijd voelde ik een enorme opluchting.” Nadat ze besluit haar man te verlaten, staat Simone er alleen voor. “Er was bijna niemand die mijn kant van het verhaal wilde horen of informeerde hoe het met mij ging. Het zou zo fijn zijn geweest als er in die tijd eens iemand langskwam voor een kopje koffie. Dat deed – en doet ergens nog steeds – pijn”, zegt Simone verdrietig.

Tekst gaat hieronder verder.

Nooit meer een relatie

Niet lang nadat Simone haar man verlaat, krijgt ze vlot een woning toegewezen tegenover de school van haar kinderen. “Dit gaf mij de bevestiging dat ik op het goede moment deze moeilijke stap had genomen.”

De eerste jaren zijn pittig voor de alleenstaande moeder. “Mijn hobby schrijven groeide uit tot een fulltime beroep, en ook op emotioneel vlak was er natuurlijk het nodige te verwerken. Ik nam mezelf stellig voor om mij nooit meer kwetsbaar op te stellen naar een ander. Ik wist dat er goede relaties bestonden, maar dacht dat dit niet meer voor mij was weggelegd.”

Nieuw netwerk opbouwen

Na het verliezen van vrienden, wil Simone een nieuw netwerk opbouwen. “Ik had behoefte aan sociale contacten, maar moest helemaal opnieuw beginnen. Ik deed altijd al aan Geocaching: het zoeken naar schatten via de gps, en hoorde over het bestaan van het soortgelijke spel Munzee. Al snel werd ik bij een team gevraagd.”

Friendzone

Meteen bij de eerste ontmoeting van de groep voelt Simone een fijne klik met de deelnemers. “Met één van de deelnemers kreeg ik een bijzondere band. Hij heette Roy en deelde in de groepsapp over zijn diagnose sarcoïdose: een zeldzame stoornis van het afweersysteem waarbij ontstekingen optreden in het hele lichaam. We ontdekten dat we veel gemeenschappelijke interesses hadden en spraken ook zonder de groep met elkaar af. Dan kwam hij langs om gezellig bordspelletjes te spelen met mij en mijn thuiswonende dochter.”

Er waren momenten dat ik dacht dat Roy meer wilde dan vriendschap, maar voor mij bleef hij in de ‘friendzone’.” Voor Roy was deze periode moeilijk. “Hij voelde inderdaad al langer iets voor mij, maar wachtte respectvol tot ik eraan toe was. Omdat de sarcoïdose de nodige impact op ons leven zou hebben, vroeg hij zich daarnaast ook af of hij mij dat wel kon aandoen.”

Sprong in het diepe

“Na vijf jaar merkte ik dat ik andere gevoelens begon te ontwikkelen voor Roy”, vertelt Simone. “Ik voelde dat ik, ondanks mijn stellige voornemen mezelf nooit meer kwetsbaar op te stellen voor een man, van Roy was gaan houden. Hij voelde dit goed aan en liet merken dat het voor hem ook meer betekende dan een gewone vriendschap. Ik twijfelde nog over onze verschillende ideeën rondom het geloof in God, maar bedacht tegelijkertijd hoe eenzaam en in de steek gelaten ik me heb gevoeld door vrienden en mensen uit de kerk. Van Roy heb ik veel meer naastenliefde ontvangen dan van de mensen waarvan je het zou verwachten.”

Hoewel het tussen de twee goed zit, twijfelt Simone of ze de stap van vriendschap naar relatie wel moest maken. “Als het niet zou werken tussen ons, zou ik waarschijnlijk een dierbare vriend kwijtraken. Toen Roy mij op een dag mee uit vroeg, wist ik dat hij dé vraag zou gaan stellen. Ik heb gebeden of God mij duidelijkheid wilde geven en gevraagd of God – als we niet bij elkaar hoorden – een stokje voor onze plannen wilde steken. Bijvoorbeeld doordat één van ons ziek was die dag, of doordat de treinen niet reden. Een soort teken zoals Gideon in de Bijbel dat vroeg. Maar de dag verliep van begin tot het einde perfect, dus ik waagde de figuurlijke sprong in het diepe.”

Trouwen in de kerk

En zo geschiedde: Roy en Simone trouwen in september 2021. “Ik wilde graag in de kerk trouwen, maar omdat Roy niet gelovig is, kon dat niet in de kerk waar ik op dat moment lid was. Het deed pijn, maar het was niet anders. Ik besloot er vrede mee te hebben. Roy vond het zo erg voor mij, dat hij als verrassing een mail stuurde naar de predikant van de kerk in de buurt van onze trouwlocatie. Deze dominee wilde ons wél trouwen. Toen Roy mij dit vertelde, kon ik alleen maar huilen: zo blij was ik. Ik blijf het bijzonder vinden dat iemand die zelf niet gelovig is dít voor mij wilde regelen.” Dat was niet de enige verrassing die dag. “Onze kleinzoon werd op onze trouwdag geboren. Dat is ons mooiste huwelijkscadeau.”

Relatie met chronisch zieke man

De sprong in het diepe is voor Simone een keuze geweest voor Roy, en laat hierbij zijn diagnose buiten beschouwing. “Ik koos niet voor de sarcoïdose, maar voor Roy. Voor hem was het minstens zo dapper om als man zonder kinderen, in zee te gaan met een vrouw met vier kinderen. We kozen allebei voor het hele pakket en hebben daar enorm veel voor teruggekregen.”

Het is voor Simone niet altijd makkelijk om haar man te zien lijden. “Ik zou graag willen dat het anders was en dat ik het kon oplossen, of van hem overnemen. Gelukkig is Roy al een poos stabiel.” Ook baalt ze weleens als Roy onnodig over zijn eigen grenzen gaat. “Maar wanneer de kleinkinderen bijvoorbeeld komen, geniet hij met volle teugen en gaat hij bewust over zijn grenzen. Dat kost hem veel extra hersteltijd. Vaak zelfs dagenlang, maar dat vind hij het meer dan waard.”

Winstpunten

“Het is niet altijd leuk om zorgvuldig te moeten plannen, om zo vaak ‘nee’ te moeten zeggen, ook tegen onszelf, want we gaan er graag op uit en hebben veel hobby’s”, vertelt Simone. Toch ziet ze ook winstpunten: “Wie moet kiezen voor wat en wie echt belangrijk is, kiest voor kwaliteit. We proberen te denken in mogelijkheden. Het maakt dat we bewuster leven. We proberen ons minder druk te maken over onbelangrijke zaken en alles waar we geen invloed op kunnen uitoefenen. Dat is verspilde energie. We beseffen dat er, ondanks alles, nog steeds tienduizend redenen zijn om dankbaar voor te zijn!”

Meer weten over hoe het is om ‘partner van’ te zijn? Lees hier de blogs van Simone over een leven met sarcoïdose.