Asuntha: ‘Afghanistan is een man­nen­bol­werk, maar ik zie sterke vrouwen opstaan’

Asuntha komt uit een traditioneel Indiaas gezin waarin het normaal is dat de vrouwen trouwen en de mannen financieel voor hun ouders zorgen. In Asuntha’s ouderlijk gezin gaat het er anders aan toe. “Ik kom uit een katholiek Indiaas gezin. In mijn cultuur worden vrouwen of uitgehuwelijkt of non. Het was niet makkelijk om mijn ouders ervan te overtuigen dat ik echt niet wilde trouwen, maar uiteindelijk hebben ze het geaccepteerd.”

Moeder als inspiratie

Asuntha wordt emotioneel als ze over haar familie en met name over haar moeder spreekt. Ze legt uit waarom over haar moeder spreken haar zo raakt. “Ik ben het vierde kind. In India is het voor de oude dag belangrijk om jongens te krijgen. Mijn ouders hadden al 2 dochters en pas 1 zoon. Ze hebben overwogen om de zwangerschap af te breken, omdat het risico bestond dat ze weer een meisje zouden krijgen. Mijn moeder heeft doorgezet en heeft al voor mij gevochten toen ik zelfs nog niet geboren was. Ik heb mijn leven aan haar te danken. Ze heeft me altijd gesteund in mijn beslissingen, ook als dat lastig voor haar was. Ze is in 2017 overleden, maar haar kracht draag ik nog altijd bij me.”

Het was ook door haar moeder dat Asuntha al jong zag dat vrouwen leiderschapskwaliteiten hebben. Juist in een land waarin die rol vooral bij mannen ligt, inspireerde Asuntha dit om te studeren en te werken. “Mijn moeder zou een geweldige minister van financiën zijn geweest. Met weinig middelen wist ze de eindjes altijd aan elkaar te knopen in ons gezin. Ze was niet hoogopgeleid, maar ze zorgde ervoor dat we het redden in moeilijke omstandigheden. Dat vind ik ook een manier van leiderschap.”

Eerste vrouwelijke president Afghanistan

Inmiddels werkt en woont Asuntha al een aantal jaren in Afghanistan. Als directeur van World Vision Afghanistan draagt ze met haar team van 700 mensen bij aan de scholing, voeding, water en gezondheidszorg in vier regio’s van het land. Belangrijk is daarbij dat mensen leren zichzelf te ondersteunen, mede door gemeenschappen te bouwen en samen te werken.

Asuntha kan precies het moment aanwijzen waarop ze besloot juist in Afghanistan een verschil te willen maken. Haar ogen beginnen te stralen als ze terugdenkt aan dit moment. “Jaren geleden bezocht ik in Afghanistan een onderwijsprogramma en ik sprak daar een aantal schoolkinderen. Ik vroeg ze wat ze later wilden worden. Dokter, verpleegster, engineer. De gebruikelijke dingen. Totdat ik bij een meisje van een jaar of 10 kwam. Ze stond op en zei: ‘ik wil de eerste vrouwelijke president van Afghanistan zijn’. Ze wilde vrede, onderwijs, genoeg eten en schoon drinkwater voor ieder kind. Toen wist ik dat ik hier moest zijn. Het liet me zien hoe getalenteerd de Afghaanse kinderen zijn. Er is zoveel hopeloosheid in dit land. Er zijn hier positieve, hoopvolle mensen nodig, zoals dit meisje. Kinderen zoals zij maken dat ik hoop wil brengen in een land dat al zo lang geen vrede meer kent. Ik geloof dat ieder kind een toekomst heeft. Ieder Afghaans kind dat ik spreek heeft dromen en idealen. Mijn doel is om een paar van die dromen helpen waar te maken.”

Geen offer

Asuntha ziet haar werk in de humanitaire hulpverlening als een roeping. Haar keuze om alleen te blijven en geen gezin te stichten is daar een stille getuige van. Het geeft haar de mogelijkheid om te reizen voor haar werk en zich volledig te richten op haar missie. Toch ziet ze dit niet als een opoffering. “Ik heb niets opgeofferd. Mijn keuze om alleen te blijven heeft geholpen om betekenisvol te zijn en dat was wat ik wilde. Dit werk heeft me veel gebracht. Als ik terugkijk zie ik dat ik sterker en veerkrachtiger ben dan ik dacht. Mijn geloof is enorm gegroeid. God heeft me altijd beschermd en ik weet dat Hij me geleid heeft naar waar ik nu ben. Afghanistan is een islamitisch land. Je kunt er niet makkelijk over je geloof praten. ‘Live the faith’ is dus belangrijk voor me geworden. Laten zien dat je mensen blijft steunen, ook als het moeilijk of gevaarlijk wordt. Zo laat je ook Jezus’ liefde zien.”

Gaan of blijven

Gevaarlijk werd het soms. Zo ook op 15 augustus 2021. De dag dat de taliban Kabul innam en de macht in Afghanistan greep. Asuntha vertelt over deze ingrijpende gebeurtenis. “Er was paniek, expats ontvluchtten zo snel als ze konden het land. De Indiase ambassade belde naar mij en collega’s of we veilig waren en wilde ons uit Afghanistan halen. Ik twijfelde zo of ik moest blijven of weg moest gaan. Midden in de nacht bad ik tot God en ik voelde in mijn hart dat Afghanistan mijn plek is. Dat er een groter plan is met mijn leven en dat het Zijn doel is dat ik in Afghanistan ben. Ik besloot te blijven en Hij heeft me beschermd.”

Het feit dat Asuntha besloot om haar werk voort te zetten, ook nu de islamitische taliban aan de macht was, maakte dat het vertrouwen van de Afghaanse lokale bevolking in het werk van World Vision groeide. “Het was een moeilijke beslissing om te blijven, maar ik heb gezien hoeveel hoop het de mensen gaf. Het is één ding om te zeggen dat je gecommitteerd bent aan ze, maar dit met daden benadrukken doet veel met mensen. Zij worstelen al decennia. Er is altijd oorlog, droogte, honger, armoede. Dit was niet het moment om ze achter te laten.”

Wat kunnen Nederlandse vrouwen doen?

In Nederland kijken we de ellende in de wereld vaak met lede ogen aan. Bidden, geld overmaken, het voelt als niet genoeg. Asuntha legt uit wat Nederland - en in het bijzonder Nederlandse vrouwen - nog meer kunnen doen. “Vrouwen kunnen veel veranderingen brengen in de maatschappij. We zijn sterke leiders, we brengen mensen bij elkaar, geloven in de kracht van samenwerking en we geven hoop. Ik geloof echt dat de wereld dat nodig heeft. Afghanistan is een mannenbolwerk, ze hebben geleerd dat vrouwen zwakker zijn. Maar ook daar zie ik sterke vrouwen opstaan, die vechten voor waar ze in geloven. Dat kan in Nederland ook gewoon op de plek waar je nu bent. Voed je kinderen op als sociale en maatschappelijk bewogen mensen met een brede blik. Dit soort kleine veranderingen maken het verschil voor een andere wereld.”

En is er specifiek iets voor Afghanistan nodig? Asuntha legt uit: “Er zijn veel conflicten die aandacht vragen: Oekraïne, Libanon, Syrië. Afghanistan kent al zo lang strijd, dat het soms vergeten wordt. Het is belangrijk dat het land onder de aandacht blijft, ook bij de overheden. Dat er niet vergeten wordt dat er geweld en honger in dit land is. Praat erover, schrijf erover, draag bij wat je kan. Zo blijft Afghanistan ook bij de beleidsmakers op de agenda en dat is hard nodig.”