Annemieke Reesink: ‘Ik verkies de vrijheid waarin ik echt mezelf kan zijn’

Annemieke wist eigenlijk niet of ze het zou kunnen: een boek schrijven zonder autobiografische elementen. Haar debuutroman ‘Zwaartekracht’ barstte er namelijk van. Dat boek was ontstaan na een flinke burn-out die zorgde voor een enorme chaos in haar hoofd. De enige manier waarop ze die kon opruimen, was door het opschrijven van haar gedachten. En toen ze langzaam maar zeker die schrijfsels aan andere mensen liet lezen, werd ze aangemoedigd om er wat mee te doen. ‘Zwaartekracht’ was het uiteindelijke resultaat.

Sociaal onhandig

Voor een tweede boek zou het te makkelijk zijn als ze weer zou putten uit die bron. Om dat te voorkomen moest er een hoofdrolspeler komen die in niets op haar zou lijken. Het werd Ingmar, een man van 31 die moeite heeft met sociale interactie en in zichzelf gekeerd is.

‘Toen ik nog als hulpverlener werkte, kwam ik deze mannen tegen. Jonge mannen, die graag willen daten, seks en een relatie willen, maar bij wie dat niet lukt omdat ze sociaal onhandig zijn. Ze zijn vaak eenzaam, kijken veel porno. Tijdens de eerste MeToo-golf zag ik hoe ingewikkeld het wordt als je iemand bent met weinig gevoel voor non-verbale signalen. Waarvoor moet je toestemming vragen en wanneer wordt het ongemakkelijk en gaat het in de weg staan? Ik sprak daar veel met ze over, maar het bleef ingewikkeld. De antwoorden die ik ze gaf, werkten ook niet altijd en dan kwamen ze gefrustreerd bij me terug. In Ingmar probeer ik iets daarvan te laten zien. En om het mezelf makkelijk te maken, gaf ik Ingmar ook een zus, Elin, die soms dingen zegt die ik ook had kunnen zeggen.’

Fantasieën van de duivel

Dat is niet het enige thema dat in ‘Laatbloeiers’ voorbijkomt. Zus Elin is een dromer en heeft veel verbeeldingskracht, maar dat kan haar praktische moeder niet waarderen. ‘Ledigheid is des duivels oorkussen, laat ik haar ook zeggen’, vertelt Annemieke, die het gebrek aan creativiteit en vrijheid ook in een van haar blogs op Lazarus al eerder aanstipte als punt van ergernis. ‘Ik groeide op in een omgeving waar je niet te veel dromen en fantasieën mocht hebben. Op mijn schooltje in Canada moest je vooral gehoorzaam zijn. Veel boeken mocht ik niet lezen, laat staan dat ik popliedjes mocht luisteren, want stel dat die bepaalde fantasieën zouden aanwakkeren.’

‘Toen ik jong trouwde en kinderen kreeg, maar stiekem droomde van een ander leven, kreeg ik te horen dat die gedachten ‘van de duivel’ waren. Dat ik me moest richten op m’n man en kinderen. Er was ook veel ‘nuttigs’ te doen, en als dat klaar was, had ik wel weer een voorbedelijstje waarop allerlei mensen stonden. Pas vanaf m’n dertigste ben ik opengebroken. Ik ben gaan studeren, kwam erachter dat mijn wereldje wel erg klein was geweest. Inmiddels koester ik mijn fantasie. En als ik mezelf niet had toegestaan om ‘nutteloos’ bezig te zijn, was ik niet gaan schrijven.’

Een beetje mank

Symbool voor Annemiekes openbloeien staat het nummer All my favourite people van Over the Rhine, de tekst is ook het motto van haar nieuwe roman. ‘Zij schreven over depressie, twijfel, maar ook over geloof: bij hen voelde ik die vrijheid. Ik heb heel lang mijn vragen en twijfels onderdrukt, maar het is me alles waard om nu te zijn wie ik ben. Soms mis ik het zwart-witte van vroeger. Die kijk op het leven geeft ook rust en overzichtelijkheid, maar ik verkies deze vrijheid waarin ik echt mezelf kan zijn. Ik vind mezelf ook veel leuker geworden, ik was vroeger veel kattiger.’

Stond in haar debuutroman het geloof nog centraal, dit keer kreeg het een plek op de achtergrond. ‘Ik ontkwam er niet aan om er wel iets mee te doen, je schrijft waar je hart vol van is. In het boek laat ik verschillende manieren zien waarop je ermee kunt omgaan. Ingmar gelooft niet meer, maar houdt zo van de rituelen dat hij elke zondag in de kerk te vinden is. Zijn zus Elin blijft verlangen naar God, maar heeft een hekel aan de gebaande paden en is er niet uit wat ze daar nu precies mee moet.’

Soms beschrijft Annemieke ook op een pijnlijke manier de hypocriete kant van gelovigen. ‘Dat kan ik niet anders. Ik warm me aan het christelijk geloof, maar ik heb me er ook stevig aan gebrand.’

Een compleet verhaal, ronde karakters: dat was het doel van Annemieke. ‘Over the Rhine zegt: “All my favourite people are broken”. We lopen allemaal een beetje mank en we hebben het maar te doen met elkaar. Ik denk dat je in mijn boek ook nog sympathie kunt opbrengen voor de hoofdpersonen die een beetje gebroken zijn: dat was ook mijn doel. Ik hoop dat ik met ‘Laatbloeiers’ mijn lezers een beetje laat groeien in compassie.’

Winnen?

Wil je het boek winnen? Laat ons weten wat je aanspreekt in Annemiekes blogs of in dit interview! Mail je reactie met je naam en adresgegevens naar redactie@lazarus.nl. Meedoen kan tot 4 juni 2022. 

Laatbloeiers | Annemieke Reesink | Plateau | 192 blz. | € 19,99
Informatie of het boek bestellen? Dat kan hier.