Annelienes dochtertje werd met 25 weken geboren: 'Het moeilijkst vond ik het afwachten'

“Ik was vijfentwintig weken en drie dagen zwanger, had net mijn spreekuur als anesthesiemedewerker in het ziekenhuis afgerond, toen ik voelde dat ik naar het toilet moest. Op het toilet zag ik dat ik bloed verloor. Niet een klein beetje, maar veel. Ik raakte in paniek. Tot nu toe verliep deze zwangerschap goed. De baby groeide goed, het lukte me zelfs om te genieten.”

Anneliene is op dat moment moeder van drie kindjes. Dochtertje Juliëtte overleed na zevendertig weken zwangerschap en zoontje Jafeth na vijftien weken zwangerschap. Charlotte is een gezonde baby van een paar maanden oud.  En tot zover leek ook de zwangerschap van Charlottes zusje, Elodie, goed te gaan. Tot het moment dat Anneliene op haar werk bloed verliest. “Een gynaecoloog op de OK schoot me te hulp en ik kreeg snel een echo. Daar zagen we, tot mijn grote opluchting, een kloppend hartje. Er volgden allerlei onderzoeken waaruit bleek dat ik weeën had. Ik kreeg onder andere weeënremmers en werd met een ambulance overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis. Daar moesten we afwachten. Via een CTG* werd de baby in de gaten gehouden. Die nacht ging de conditie van ons kindje achteruit. Zo erg, dat we besloten voor een keizersnede te gaan.

Stolsels in de baarmoeder

De keizersnede vond ik zelf niet zo spannend. Voor mijn werk heb ik al heel vaak een sectio meegemaakt. Ik weet precies wat er gebeurt. Ik vond het vooral spannend hoe Elodie eruit zou komen. Tijdens de operatie bleef ik wakker en toen Elodie uit de buik kwam, hoorde ik hoe ze geluid maakte. Dat is een goed teken, dacht ik, dat ze probeerde te huilen. Volgens de gynaecoloog zaten er stolsels in mijn baarmoeder. Dus het was maar goed dat ze was gehaald.

Elodie werd meegenomen naar de IC en ik werd er achteraan gereden zodat ik bij haar kon kijken. Het was daar best druk, maar ik zag alleen maar een couveuse met ons kindje erin. Ik dacht: ze is echt een kopie van haar zus Charlotte. En ze leeft! Ik was opgelucht. Natuurlijk was ze heel fragiel, maar ik was vooral blij.

We kregen veel uitleg van de verpleegkundigen, die dat met zoveel liefde deden. Het scheelt dat ik door mijn werk al bekend was met infusen en draadjes, ik schrok daar niet van. Elodie deed het naar omstandigheden goed. Zelf mocht ik de volgende dag naar huis.

Twee baby’s om voor te zorgen

Eenmaal thuis was het vooral zoeken naar hoe we alles gingen doen. We hadden nu twee baby’s. Eentje thuis (Charlotte was toen negen maanden) en eentje in het ziekenhuis. We verdeelden onze tijd tussen Charlotte en Elodie. Elke keer als ik de IC opliep keek ik eerst met spanning naar de monitor. Zag alles er goed uit? Daarna keek ik pas naar Elodie. Drie maanden lang ging dat zo. Het moeilijkst aan die tijd vond ik dat je niet wist hoe het afliep. Telkens moesten we afwachten. Maar we waren heel blij dat Elodie het elke keer goed deed. Toen ik ‘s avonds in het ziekenhuis een keer mijn collega’s opzocht, dacht ik: de wereld draait gewoon door. Maar die van mij bestond uit pendelen tussen Elodie en Charlotte.

Waar we hoop uit haalden? Elke ministapje vooruit maakten ons blij. Op zulke momenten moet je niet in grote mijlpalen denken. Een arts zei tegen ons: ‘We kunnen veel, maar niet alles.’ Dat hoef je ons niet te vertellen. We konden alles uit de kast trekken, en we zijn blij dat artsen zoveel kunnen, maar voor hen houdt het ook een keer op. Wij geloven dat er maar één iemand is die over het leven gaat. Die wetenschap gaf rust. God gaat over het leven. Dan hoefden wij niet bang te zijn dat wij ergens in faalden.”

In drie maanden groeit Elodie in haar eigen tempo en gaat ze steeds kleine stapjes vooruit. Er zijn geen grote terugvallen. Drie maanden later mag Elodie dan ook mee naar huis. “Een groot feest hebben we niet gehouden. Elodie was zo kwetsbaar. Het was herfst en veel mensen waren verkouden. We waren heel voorzichtig met haar. We wilden absoluut niet terug naar het ziekenhuis. Charlotte reageerde superlief op haar zusje. Ze hing boven de Maxi-Cosi en begroette haar zusje met een lange lieve ‘Heeeeee’. Nog steeds zijn ze dol op elkaar.

Van tevoren dacht ik: bij deze baby lig ik misschien de hele nacht wakker om te kijken of ze nog ademt. Maar ik heb nul momenten gehad dat ik me daar zorgen over maakte. Haar waarden moesten goed zijn. De monitor moest achtenveertig uur goed zijn. De artsen lieten haar niet zomaar naar huis gaan.

Ik ben altijd een nuchter persoon geweest, maar ik ben zeker geen ijskonijn. Alles wat wij hebben meegemaakt, doet zeker wat met mij. Onze twee kinderen die in een graf liggen, hebben ons veel geleerd. Elke zondag wandelen we met Charlotte en Elodie naar de begraafplaats. Dan maken we het grafje schoon en netjes. Charlotte weet al dat we naar haar zus en broer gaan. Ze groeit daarmee op. Ik vind het heel belangrijk dat onze meiden weten dat ze nog een zus en broer hebben. Dat ze leren dat het leven niet vanzelfsprekend is.

Leven doet hopen

Onze kindjes Juliëtte en Jafeth hebben we niet levend gezien. Mensen zeggen: hoop doet leven, maar bij ons deed leven ook hopen. Vanaf het eerste moment dat Elodie ter wereld kwam, klemden we ons vast aan het leven. Zij leefde en wij hoopten.

Het gaat nu heel goed met Elodie. Ze ontwikkelt zich rap. Ze wil alleen maar staan en trekt zich overal aan op. Ze kruipt het hele huis rond en  is supervrolijk. Eten gaat steeds beter . Alleen groeit ze niet zo hard. Ze is echt nog een kleintje. Dus als ze gaat staan, ziet dat er heel grappig uit. Haar afmetingen kloppen niet helemaal bij haar ontwikkeling. Een te vroeg geboren kindje kent veel uitdagingen. Misschien zelfs de rest van zijn leven. De zorg stopt niet als een prematuur kindje uit de couveuse mag. Elodie is geen gewone baby. Regelmatig moet ik met haar naar het ziekenhuis en andere zorgspecialisten om haar ontwikkeling en groei in de gaten te houden, maar als ik terugkijk naar een jaar geleden, denk ik: wat doet ze het toch goed!”

EO-programma 'Handen aan de couveuse'

Anneliene en haar gezin zijn te zien in het EO-programma Handen aan de couveuse. “Toen we in het ziekenhuis werden gevraagd om mee te doen aan het programma, was mijn man William eerst terughoudend. Zelf had ik het vorige seizoen van Handen aan de couveuse gezien en dat vond ik echt superinteressant en mooi. Waarom zou ik dan zelf niet meedoen nu ik in deze situatie zat? Ik hoop dat ik de beelden later terug kan kijken met mijn dochters. Om Elodie te laten zien hoe haar start was. Dat is voor altijd mooi vastgelegd. Ik hoop dat we in de toekomst een normaal gezinnetje zijn, zonder bijzondere zorg en aandacht. Dat we enorm kunnen blijven genieten van onze meiden en dat ze de liefste zussen voor elkaar blijven.’’

*Een CTG-onderzoek wordt gedaan om inzicht te krijgen in de conditie van de baby in de baarmoeder. Hierbij worden de hartslag van de baby en activiteit van baarmoeder van de moeder onderzocht (Bron: Sint Antonius Ziekenhuis). 

Bekijk hier de aflevering met Anneliene en William

Hoe is het nu met Elodie?

Ervaar je mentale problemen, loop je vast, maak je je zorgen om iemand of heb je problemen met anderen? MIND Korrelatie denkt met je mee.