Anne over de dag dat haar vijf­tien­ja­ri­ge zusje verongelukte: ‘Dit verdriet zal altijd blijven’

Voor Anne Smids (19) voelt de dag dat haar zusje stierf als de dag van gisteren. “Het gebeurde op vrijdag 17 november 2023 om ongeveer 16:10 uur.” Anne kan zich alle details van deze vreselijke dag haarscherp herinneren. “Lisa zou die avond naar een verjaardagsfeest van een vriendin gaan. Ze was uit school nog even met haar vrienden naar het winkelcentrum gegaan om cadeautjes te halen.” Nietsvermoedend nam de vriendengroep afscheid, met de gedachte elkaar die avond weer te zien.

Geen schijn van kans

“Lisa zou alleen even naar huis gaan om te eten en haar spullen te halen”, weet Anne. “Ze zou samen met de andere meiden bij een vriendin hun make-up gaan doen en daarna samen naar het feestje gaan.” Zo ver is het echter nooit gekomen. “Enkele minuten nadat Lisa afscheid nam van haar vrienden, werd zij – nog geen 500 meter bij ons huis vandaan – door een auto aangereden. Lisa klapte hard met de zijkant van haar hoofd tegen de wagen en maakte geen schijn van kans. Ze stierf ter plekke.”

Als Anne het nieuws te horen krijgt, is ze in haar studentenkamer in Zuidlaren. Ze studeert op dat moment in Groningen. “Ik ging vanwege een feestje dat weekend niet naar huis in Apeldoorn. Ik weet nog dat ik die middag even na vieren naar buiten keek en bij mezelf dacht: Wauw! Wat is de lucht mooi. Achteraf was dat het moment dat Lisa stierf.” Ze zit nietsvermoedend aan school te werken als haar huisbazen met een bedrukt gezicht richting haar voordeur ziet lopen. “Ik deed open en kreeg een mobiel in mijn handen gedrukt: mijn vader wilde mij spreken. Ik begreep er niks van; hij had mij toch ook rechtstreeks kunnen bellen? Achteraf begreep ik dat mijn ouders hen hadden gebeld, zodat ik niet alleen zou zijn.”

Verongelukt

“Toen ik de stem van mijn vader hoorde, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Hij zei: ‘Er is iets vreselijks gebeurd’, en vertelde dat Lisa een heel erg ongeluk had gehad. Nog voordat ik kon vragen hoe het met haar was, zei hij dat ze ter plekke was overleden. Het nieuws was niet te bevatten. Mijn ergste nachtmerrie kwam uit, ik wilde meteen naar huis. Het was vreselijk om zo ver bij iedereen vandaan te zijn!” Haar ouders drukken haar op het hart niet alleen naar huis te gaan. “Anderhalf uur later kwamen twee ooms mij ophalen.”

“Bij thuiskomst zat de woonkamer vol met familie en vrienden. Het eerste wat ik deed was mijn ouders om de hals vallen en samen huilen. We hadden zoveel vragen, maar zullen nooit precies weten hoe het ongeluk is gebeurd. Vermoedelijk stond de zon erg laag en werd de bestuurder verblind, waardoor hij Lisa over het hoofd zag.”

Verdriet

De dagen daarna leeft Anne in een roes. “Ik huilde veel. Elke keer als ik haar stil zag liggen in de kist besefte ik dat ik nooit meer met haar zou kunnen praten en lachen. Mijn zusje was een hele spontane, gezellige meid, die ervan hield om met vrienden leuke dingen te doen, maar ook binnen het gezin leuke dingen te ondernemen. Natuurlijk hadden we weleens een meningsverschil, maar we konden heel goed met elkaar overweg: we lachten wat af samen. Regelmatig gingen we samen shoppen of gezellig ergens eten. Het gemis was en is nog steeds zó groot”, zegt Anne verdrietig.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

“Ik heb de eerste dagen na het overlijden van Lisa heel veel steun gehad aan mijn neef en nichtje. We trokken altijd met z’n vieren op en werden gekscherend de vier musketiers genoemd door de familie. Een paar jaar geleden kochten we met z’n vieren een bootje. Daar hebben we twee bootvakanties op gevierd. We hebben zo’n goede band dat de leegte die Lisa achterlaat groot is. We hebben elkaar door deze periode getrokken.”

Tussenjaar

Anne besluit een tussenjaar te nemen om het overlijden van haar zusje te kunnen verwerken. “Het was een moeilijk, maar ook een mooi jaar. Vanaf het moment dat Lisa stierf ben ik weer volledig thuis gaan wonen. Mijn studie stond on hold en ik werkte doordeweeks bij mijn vader. De eerste dag dat ik weer gingen werken, vond ik heel confronterend. Dat was op een dinsdag en normaal gesproken kwam Lisa ook altijd op dinsdag na school werken. Dit keer bleef haar plek leeg. Er lagen nog facturen die Lisa in de week van haar overlijden had gemaakt. Gelukkig kon het verdriet er gewoon zijn; mijn vader en ooms gingen door hetzelfde proces.”

Een lege plek

Anne probeert het verlies een plek te geven, maar wordt ook geconfronteerd met het gemis. Begin 2024 gaat ze vijf weken naar haar familie in Nieuw-Zeeland. “Ik hoorde dat een neef van mijn vader mij en Lisa had willen uitnodigen om daarnaartoe te komen. Ik besloot op de uitnodiging in te gaan, al was het wel zonder Lisa.” Ook tijdens de zomervakantie komen er herinneringen aan Lisa naar boven. “Ik ben met mijn neef en nichtje op bootvakantie geweest, dit keer zonder Lisa. In haar plaats ging er een neefje mee.” Het blijkt een moeilijke vakantie voor de vier. “We werden doorlopend geconfronteerd met de lege plek die Lisa had achtergelaten. Gelukkig waren er ook veel mooie momenten, waarin er ruimte was om Lisa te gedenken. En we hebben onze naamloze boot eindelijk een naam gegeven: Lisa.”

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Niks is vanzelfsprekend

“Ik mis mijn zusje nog onverminderd. Ik hield onvoorwaardelijk van haar en zij van mij en ik denk dat het verdriet altijd zal blijven. Wel merk ik dat ik het afgelopen jaar als persoon sterker ben geworden om dat verdriet te kunnen dragen. Ik realiseer me dat ik nog meer van mijn familie ben gaan houden dan daarvoor. Niks is meer vanzelfsprekend sinds het overlijden van Lisa.”

Tatoeage als herinnering

Om de herinnering aan haar zusje levend te houden, heeft Anne een tatoeage met de geboortebloemen van Lisa en haar naam laten zetten. “Mijn moeder vond dit zó mooi, dat zij op de geboortedag van Lisa ook een tatoeage laat zetten. Daarna gaan we als gezin naar het restaurant waar we samen haar laatste verjaardag hebben gevierd. Het zal verdrietig zijn, maar ook mooi, denk ik.” Daarna komen de familie en vrienden bij elkaar om Lisa te herdenken.

“We hebben er bewust voor gekozen om dit op haar verjaardag te doen en niet op haar sterfdag; haar verjaardag was een vrolijke dag met mooie herinneringen. We herdenken liever een fijne dag, dan de dag waarop ze is gestorven; dat is een hele treurige dag, vol moeilijke herinneringen. Ik zal voor altijd de mooie herinneringen met Lisa koesteren. Ze is hier op aarde fysiek niet meer bij mij, maar in mijn hart zal ze altijd blijven bestaan.”

Vrienden na het leven

In de serie ‘Vrienden na het leven’ gaat EO-presentator Joram langs bij vriendengroepen waarvan één van de vrienden plotseling dood is gegaan. Hij praat met hen over rouw, verlies, toekomst en levenslessen. Hij ontmoet Lisa’s vrienden: Cato, Veda, Eva, Joep, Jacob, Maarten, Floris, Lisanne en Micha.