Anne-Mar Zwart door de ogen van haar moeder Ruth

“Na de geboorte van onze zoon Erik ging ik ervan uit dat ik opnieuw een zoon zou krijgen. De gynaecoloog zei: ‘Dit is zo’n flinke baby, die gaat op de driewieler naar huis.’ Ja, dan denk je toch aan een stoere knul. Toen verscheen Anne-Mar. Ik kon mijn geluk niet op, al was ik met nog een zoon ook heel blij geweest. Natuurlijk was Anne-Mar de mooiste dochter van de hele wereld met mooi zwart haar, grote ogen en de lieve uitstraling. Echt een schatje.

Dat lieve en makkelijke karakter heeft ze altijd gehouden, gelukkig. Heel behulpzaam en nooit erg dwars, behalve tijdens het avondeten als ze alle groenten vingervlug aan de zijkant van haar bord wist te manoeuvreren. Een poosje vond ik dat een drama, al ging het ook vanzelf weer over. Inmiddels eet ze alles, maar het liefst van die Kinder Bueno’s.

Als moeder ga ik natuurlijk geen lelijke dingen over Anne-Mar zeggen en geloof het of niet, maar ik moet enorm m’n best doen om me onze laatste ruzie te herinneren. Wel een beetje saai misschien, hè? De enige ruzie die ik kan bedenken, was in haar tienertijd toen ik een vergeelde en gescheurde poster van Mariah Carey van de muur trok. Oeps! Wat was ze boos.

Een groot verschil tussen ons? Zij kan goed zingen en ik totaal niet. Daar verraste ze me twee jaar geleden heel erg mee tijdens Stralend Kerstfeest. Ze presenteerde én zong. Nou, deze moeder glom van trots en het laat zien dat ze een echt podiumbeest is, terwijl ze als 15-jarige best verlegen kon zijn.

Anne-Mar houdt altijd rekening met anderen. Als kind droeg ze twee jaar lang een jas die ik mooi vond, maar die veel te zwaar was. Dat vertelde ze me pas later, om mij niet teleur te stellen. Zielig toch? Je zou kunnen denken dat ze dus een pleaser is, maar ik zie het juist als haar kracht: ze is altijd alert op de behoeften van anderen.

Ik weet nog dat ze een jaar of 9 was toen we een reis door Sri Lanka maakten. In een van de tempels moesten we onze schoenen uitdoen. Ze vroeg: ‘Mama, vindt de Here Jezus het wel goed als we hierin gaan?’ Typisch Anne-Mar.

Ruim twintig jaar reed ik in een BMW Z3. Anne-Mar heeft serieus overwogen om die over te kopen en in een loods te bewaren voor haar zoontje Fender. Gelukkig heb ik dat uit haar hoofd weten te praten, maar het bewijst dat ze enorm van mooie auto’s houdt, vooral van BMW’s. Sowieso hecht ze waarde aan spullen die al lang in de familie zijn. Daar zitten herinneringen aan.

Ons plan om door de bush van Afrika te trekken, vond zij op haar beurt een onverstandig plan. Want wat als we door een kudde olifanten werden overlopen? Alles ging goed, al bleef Anne-Mar maar appen tijdens de reis. Ze is zelf helemaal geen grote avonturier.

Soms bel ik Anne-Mar om advies in lastige situaties. Ze werpt altijd een nieuw licht op de zaak: rationeel en analyserend, zonder haar emotionele kant te verliezen. Dat blijkt ook uit hoe ze Handen aan de couveuse presenteert. Na de opnames belt ze me vaak, en zit dan bijna altijd met tranen in haar ogen achter het stuur.

Vlak voor een live-uitzending op Zapp kreeg Anne-Mar een miskraam, terwijl de floormanager op de deur bonkte waar ze bleef. Mijn hart brak toen ik haar aan de lijn had, maar een paar minuten later op tv zag je niets aan haar. Dat ze haar emoties zo wist te parkeren, laat haar enorme kracht zien. Natuurlijk kwam het verdriet later alsnog eruit en zo delen we soms leed, maar meestal veel lief met elkaar.”

Tekst: Maarten Nota