Ank kwam vervroegd in de overgang

“‘Mevrouw, u bent in een vergevorderd stadium van de vervroegde overgang. U hebt één procent kans om zwanger te worden.’ Die woorden waren heftig. Maar ze kwamen pas later echt bij me binnen, na de tweede hormoonkuur. Het personeel van het ziekenhuis stelde namelijk voor dat ze mijn eicellen misschien door middel van hormoonpillen nog enigszins konden activeren en daar zijn we voor gegaan. Ik ging ter controle in mijn eentje naar het ziekenhuis. Mark kon die keer niet mee vanwege een spoedgeval op het werk. Terwijl ik na die controle naar huis reed, brak ik voor het eerst en dacht: nu ben ik net getrouwd, maar ik voel me doodongelukkig! Door alles wat er gebeurde in mijn lijf, de enorme stemmingswisselingen, kon ik niet meer helder denken. Ik was mezelf compleet kwijt. Omdat we dit proces altijd als een komma hadden gezien – een onderwerp dat nog niet af was – voelde ik dat de komma steeds meer een punt werd en kwam ook de gedachte boven: voor de rest van ons leven zullen er maar twee ontbijtbordjes op tafel staan; tenzij we logés hebben.”

Geen zin in

“Het eerste jaar dat Mark en ik getrouwd waren, merkte ik dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik dacht dat ik gewoon mijn draai nog moest vinden en dat dit gevoel te maken had met de verandering in mijn leven. Ik had overal in de wereld gewoond en het was vast wennen om opeens in een dorp te wonen waar iedereen elkaar kent. Maar toen ik in één jaar zes keer over tijd was geweest en niet zwanger was, wist ik dat er iets niet klopte. Ik maakte een afspraak met mijn huisarts, die me doorverwees naar de gynaecoloog. Ik weet nog dat ik die ochtend van het eerste onderzoek wakker werd en op de rand van het bed ging zitten. Ik zei tegen God: ‘God, even dit, hè: ik heb geen zin in een eelt-op-m’n-knieën-gebed-gebeuren hierom. Als U wilt dat ik moeder ga worden, gaat uw gang. Laat het maar gebeuren, maar hier ga ik geen strijd van maken!’”

Second opinion

“Na de tweede hormoonkuur werd er voorgesteld om eventueel een eidonor te zoeken. Toen zei Mark gelijk, terwijl hij met zijn hand op de tafel sloeg: ‘Nee sorry; of ik wil een kind honderd procent van mijn vrouw en mij, of een kind helemaal honderd procent van een ander, maar ik ga niet sjoemelen met een eitje van een ander. Dit is het pad dat we gaan bewandelen.’ Dat vond ik eigenlijk heel stoer.

We zijn daarna nog voor een second opinion gegaan, maar kregen hetzelfde te horen. Pleegzorg en adoptie hebben we geprobeerd, maar beide liepen op niets uit. Ik heb zes, zeven jaar onwijs last gehad van de overgang. Echt, m’n emoties en m’n lijf waren niet lekker, ik was chagrijnig. O, ik heb het Mark zo moeilijk gemaakt in die eerste jaren van ons huwelijk. Ik had heel onrealistische verwachtingen van hem, die door mijn hormonen werden gedreven. Ze zeggen weleens dat de overgang een omgekeerde puberteit is, en dat is écht zo!”

Thuiskomen in m’n lijf

“Ik merk dat met de jaren de berusting steeds groter wordt. Het is goed zo. Ik ben nu inmiddels vier jaar niet meer ongesteld en met de maanden die voorbijgaan, kom ik er steeds meer achter: o ja, zo ben ik. Ik had eerst zestig opvliegers op een dag en nu misschien drie in de week. Ik loop dus eigenlijk rond in een lijf van iemand van zestig. Zo zie ik er niet uit, hoor! Maar dat je weer gewoon thuiskomt in je eigen lijf … Ik zit veel beter in m’n vel nu. Apart hè? Weet je, God heeft geen plan B voor het leven. Hij geeft ons de tools om er wat moois van te maken en Hij heeft er een plan mee. Alles doet Hij medewerken tot meer vrede, meer saamhorigheid. Verdriet en vrede, teleurstellingen en tevredenheid kunnen echt samengaan. Het heeft me veel energie gekost om daar te komen, maar hè hè, ik ben er weer. Ik ben weer Ank.”

• Angela zit in de overgang: 'Ik merk dat seks meer tijd nodig heeft'

  Angela zit in de overgang: 'Ik merk dat seks meer tijd nodig heeft'