Anita van ‘Waar doen ze het van?’: ‘Ik ben een bewuste vrek’

“Ik ben altijd al een bewuste vrek geweest”, begint Anita haar verhaal. “Mijn vader is in de Tweede Wereldoorlog in een arm gezin geboren. Eten weggooien doe je niet, leerde hij mij. Je zou dus kunnen zeggen dat ik mijn zuinigheid met de paplepel ingegoten heb gekregen.” Anita herinnert zich nog goed de keren dat zij met haar vader meeging naar de moestuin. “Hij genoot van het tuinieren en kon tegelijkertijd op deze manier besparen in de kosten. Ik ben heel bewust opgevoed en ben ervan overtuigd dat alles wat we nodig hebben er al is.” Ze verafschuwt de wegwerpmaatschappij. “Producten verdienen een tweede kans en hoeven niet meteen weggegooid te worden. Ik koop bijna alles tweedehands.  Heel soms koop ik iets nieuws, maar dan moet het wel de rest van mijn leven meegaan.”

Anita doet haar best een zo klein mogelijke voetafdruk achter te laten: “Ik wil niet dat mijn (achter)kleinkinderen ooit bij me zullen komen met het verwijt: ‘Oma waarom heb je niks gedaan voor de aarde en onze toekomst?’ Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik mijn portie wel heb bijgedragen aan een betere toekomst. Ik heb gedaan wat ik kon. We moeten wat meer onszelf in de ogen kijken en antwoord geven op de vraag: wat ik heb gedaan voor een betere toekomst?”

“Ik heb een hectische periode achter de rug; Frans en ik zijn gescheiden en daarnaast zijn we ons bedrijf kwijtgeraakt”, vertelt Anita. “We hadden een B&B die al drie jaar liep als een trein. We verhuurden negen kamers en zaten het hele jaar vol. Helaas strooide de coronapandemie roet in het eten en raakten we in één klap onze hele jaaromzet kwijt. Erg jammer dat we moesten stoppen; het was heel leuk om te doen”, vertelt Anita spijtig. “Ik vond het een sport om de kamers in te richten met tweedehands spulletjes en zo min mogelijk geld kwijt te zijn. Alleen op de matrassen, televisies, wasmachine en het beddengoed bespaarde ik niet; dat kocht ik allemaal nieuw, maar de rest was tweedehands.”

Het is inmiddels drieënhalf jaar geleden dat Frans en Anita zijn gescheiden. “Frans is en blijft de man van mijn leven en we houden ongelooflijk veel van elkaar, maar een huwelijk is niet de juiste vorm gebleken voor ons. We hebben wel huwelijkstherapie gehad, maar het werkte niet meer tussen ons. Nadat we zijn gescheiden hebben we elkaar een jaar nauwelijks gesproken, maar na dat jaar ontstond er een hele fijne vriendschap tussen ons. Frans heeft mij geholpen met de bouw van mijn Wikihuis, dat is een soort bouwpakket huis, dat je zelf kunt bouwen. Je kunt het eigenlijk zien als het grootste bouwpakket van Ikea, maar dan keer twintig. Alles wat ik zelf kon doen heb ik zelf gedaan, voor de rest heb ik hulp gehad van bedrijven die ik tijdens de verschillende fases van het huis kon inhuren. In de weekenden was ik druk met voorbereidende werkzaamheden, zoals maar liefst zeventig stopcontacten in elkaar zetten in één weekend. Hierdoor bespaarde ik veel arbeidskosten. Dit deed ik naast mijn 32-urige werkweek als ZZP’er in de zorg.”

Anita heeft de afgelopen jaren veel financiële tegenslagen gehad. “Tijdens de bouw raakte mijn bouwdepot op en moest ik leningen afsluiten. Om kosten te besparen besloot ik alvast in het huis te gaan wonen, terwijl hij nog niet af was. Hiermee bespaarde ik zevenhonderd euro aan extra huur per maand, maar het was erg afzien. Toen alles af was wilde ik zo snel mogelijk financieel schoon schip maken en bij niemand meer schulden hebben. Dat is mij gelukt. Ik spaar nu elke maand 1500 euro en wil hiermee pensioen gaan opbouwen.” Ook moet Anita nog een aantal investeringen doen om het huis echt af te maken.

Haar zoon Danny (21) is zich er ook goed van bewust hoe duur het leven is en hoe hard zijn moeder haar best doet om zo zuinig mogelijk te leven. “Hij werkt fulltime en betaalt mij 250 euro per maand om zo een bijdrage te leveren aan de leefkosten die er worden gemaakt. Op deze manier leert hij dat het leven geld kost.”

Gemiddeld besteedt Anita per maand 150 euro aan boodschappen. “We eten met drie volwassenen voor gemiddeld vier euro een warme maaltijd. Ik koop grote hoeveelheden als het in de aanbieding is en vries het in. Als het rundergehakt bijvoorbeeld in de aanbieding is, koop ik acht bakken en verdeel ik dat in gelijke porties. Ik doe er een aantal kleine porties bij voor als ik een keer alleen eet.” Anita geniet ervan om zuinig te leven en op aanbiedingen te jagen. Ook denkt zij vooruit. “In de wintermaanden is bloemkool heel duur. Ik sla daarom zomers bloemkool in, als het goedkoop is, laat de kook er even overgaan en vries het dan in.” Op deze manier bespaart zij jaarlijks veel geld.

“Op woensdag gaan vaak de aanbiedingen in en ga ik diverse supermarkten af om koopjes te scoren. Ik vind het leuk om te zien hoeveel geld ik bespaar door alleen aanbiedingen te kopen; ik wil geen cent teveel betalen. We hebben nu de hele discussie rondom de wolf, maar de echte (geld)wolven waar je voor moet oppassen zijn wat mij betreft de supermarkten, met al hun prijsverhogingen”, is Anita van mening. Naast koopjes scoren in de supermarkt geniet Anita ook van tweedehandskleding.  “Ik word helemaal blij als ik een leuke blazer voor een paar euro kan scoren bij de kringloopwinkel.” Het interesseert haar weinig wat andere mensen ervan vinden. “Dit is mijn manier van leven. Ik hoef niet de laatste mode te volgen.”

Benieuwd naar meer van Anita? Waar doen ze het van? is vanaf vrijdag 6 september wekelijks te zien om 22.00 uur bij de EO op NPO 1.