Altijd pijn: Christel heeft fibromyalgie

Een afspraak inplannen met Christel is lastig. Ze werkt, is vrijwilliger in de verslavingszorg en heeft een druk gezin met drie opgroeiende kinderen. Christel: “ik kan moeilijk stilzitten. Als kind hield ik al van sporten en bewegen. Mijn moeder keek er niet van op als ik weer eens thuiskwam met een winkelhaak in mijn kleding of een gat in mijn hoofd. Ik turnde fanatiek. Helaas dwongen twee ernstige blessures me op zeventienjarige leeftijd te stoppen. Vreselijk vond ik het dat ik niet meer kon sporten.”

'Ik voelde me continu alsof ik van de trap was gevallen'

“Nadat ik was gestopt, herstelde de blessure niet. Sterker nog, ik kreeg steeds meer pijn. Diverse operaties aan mijn knie volgden, maar die deden meer kwaad dan goed. Ik kreeg ook pijn in mijn nek, rug en enkels. Artsen weten dat aan een verkeerde houding. Ik volgde verschillende therapieën, maar niets hielp. Tijdens de oefeningen had ik vreselijk veel pijn. ‘Je moet door de pijn heen’, werd er gezegd, maar de volgende sessie was ik nog niet eens hersteld van de vorige. Ik voelde me continu alsof ik van de trap was gevallen.”

Fibromyalgie

“Na een aantal jaar noemde één van mijn therapeuten de term fibromyalgie. Hij was ervan overtuigd dat ik dat had. Een ziekte die toen nauwelijks werd gediagnosticeerd en niet door alle artsen werd erkend. Letterlijk betekent fibromyalgie ‘pijn in bindweefsel en spieren’. Het wordt ook wel ‘weke-delenreuma’ genoemd. Alleen die officieuze diagnose van de fysiotherapeut hielp me al. Het had een naam. Er was een reden waarom ik maar niet herstelde.”

“Ik wilde graag arts worden. Of fysiotherapeut. Met mijn lichaam zat dat er niet in. Uiteindelijk koos ik voor een paramedisch beroep waarin ik afwisselend kon zitten, staan en lopen, het beste voor mijn lichaam. Maar ondanks de aangepaste studiekeuze, zat fulltime werken er nooit in.”

'Ik wilde mijn trouwdag graag pijnvrij doorbrengen, maar niets hielp'

“Aan het eind van mijn studie trouwde ik. Ik heb mijn man op mijn achttiende ontmoet, hij kent me dus niet zonder pijn. Ook voor hem is het niet altijd makkelijk, maar gelukkig heeft hij mij - net als mijn familie - altijd gesteund. Hij heeft nooit gedacht ‘wat een aansteller’. Mijn trouwdag was een aanslag op mijn lichaam. Ik wilde die dag heel graag pijnvrij doorbrengen. Van tevoren heb ik allerlei pijnstillers geprobeerd, tot een soort morfine aan toe. Maar niets hielp, ik werd er alleen heel dizzy van. Een pijnvrije bruiloft zat er dus niet in. Na gemeentehuis en kerk had ik zoveel pijn, dat ik het liefst naar huis wilde. Maar ik moest nog tot ’s avonds laat door.”

Stoppen met werken

“Twee en een half jaar na ons huwelijk werd onze dochter geboren. Na een zwangerschap die stukken beter verliep dan verwacht. Ik wilde na haar geboorte twee dagen werken, maar mijn lichaam trok dat niet. Dat vond ik heel moeilijk, ik moest al zoveel inleveren. Gelukkig had ik een heel begripvolle werkgever. Ik kon twee kortere dagen gaan werken, wat net lukte. Na de geboorte van ons derde kind kon ik werk en gezin niet meer combineren. Er zat niets anders op dan te stoppen met werken.”

“Ik kreeg het advies om te gaan revalideren. Daarvoor moest ik eerst naar een reumatoloog, waar officieel de diagnose fibromyalgie werd gesteld. De revalidatie was erop gericht de juiste balans tussen bewegen en rusten zien te vinden. Een balans die ik in de loop der jaren zelf al had gevonden, waardoor de revalidatie mij weinig bracht. Vervolgens sloeg de pijn, die voornamelijk in mijn nek, rug, bekken, knieën en enkels zat, ook nog over naar mijn polsen.”

Samen bidden

“Dat was het moment dat ik het voor het eerst niet meer zag zitten. Ik kon mijn kleding nauwelijks zelf aankrijgen. Iemand uit mijn naaste omgeving vroeg of ik samen met haar wilde bidden. Ik was zo opstandig dat ik zei dat zij dan maar moest bidden, want ik kon het niet meer. Dat hebben we gedaan. Achteraf is dat heel bijzonder, want zij is niet iemand die graag samen bidt. Toen ik zelf niet meer kon bidden, zorgde God voor iemand die dat voor me deed.”

“Mijn man wilde graag iets doen om me af te leiden. Hij kwam met een advertentie voor acht uur pastoraal werk in een verpleeghuis in de buurt. Dat vond hij echt iets voor mij en daar had hij gelijk in. Maar ik had niet de juiste opleiding, dus kwam helaas niet in aanmerking voor de functie. Praktisch als mijn man is, zei hij: ‘dan ga je die studie toch volgen’. Dat heb ik gedaan, hoe belastend dat ook was voor mijn lichaam.”

Ik ben met je tot het einde der dagen

“Ik volgde de deeltijdopleiding ‘Godsdienst Pastoraal Werk’, een studie van vier jaar. De studie viel me zwaar en soms lag ik op bed met mijn laptop, omdat zitten niet meer ging. Het gaf echter zoveel voldoening, dat ik het er allemaal voor over had. Ik wilde geestelijk verzorger worden en liep stage als geestelijk verzorger in de verslavingszorg. Maar na mijn afstuderen kreeg ik een baan als kerkelijk werker. Ik was verbaasd dat God me daar had geplaatst, maar genoot er enorm van. Ik werkte nog maar net, toen ik vanuit het niets vreselijke pijn in mijn voet kreeg. Mijn werk was vaak ’s avonds en dan heb je er al een hele dag opzitten. Ik was al kapot als ik nog aan het werk moest beginnen.”

“Toen ik in die periode alleen thuis was, veel pijn had en me even heel eenzaam voelde, zag ik een duif, het symbool voor de Heilige Geest, in de boom voor ons huis. Tegelijkertijd kreeg ik de woorden ‘Ik ben met je tot het einde der dagen’ door. Een dag later sprak ook de dominee deze woorden tijdens het avondmaal. Zo bemoedigend! Ik wist, letterlijk met pijn en moeite, mijn werk vol te houden. Tot de functie ineens werd opgeheven. Ik vond dat heel moeilijk en snapte God’s plan niet.”

Gebedsgenezing

“Ik kwam thuis te zitten en kreeg ook nog eens enorme aangezichtspijnen. Voor die pijn was ik net bij de huisarts geweest, toen ik een kennis tegenkwam. Hij vroeg me of hij voor de aangezichtspijnen mocht bidden. Na dat gebed voelde de pijn anders, maar het was niet weg. Hij bad nog eens met me en ik had geen pijn meer! Ik heb die dag nog medicijnen geslikt, maar dacht de volgende ochtend: geloof je nou in gebedsgenezing of niet?!. Ik heb geen medicijnen meer gebruikt en de aangezichtspijn is weggebleven.”

Wonderbaarlijk 

“Uiteindelijk heb ik negen maanden niet gewerkt. Een tijd die mijn lichaam hard nodig had om bij te komen. Daarna maakte God Zijn plan duidelijk. Iemand stuurde een advertentie door voor geestelijk verzorger in hetzelfde verpleeghuis waar ik eerder aan de slag wilde. Mijn droombaan! Enig minpunt; voor vierentwintig uur per week. Veel te veel voor mijn lichaam. Ik besloot niet te solliciteren. Tot nóg iemand de advertentie doorstuurde. Ik heb er veel voor gebeden en uiteindelijk toch gesolliciteerd. Als dit mijn plek was, zou God me er ongetwijfeld de kracht voor geven. En inderdaad, ik werd aangenomen. Nu werk ik vierentwintig uur per week als geestelijk verzorger en het gaat fysiek wonderbaarlijk goed.”

“Terugkijkend is mijn leven zo mooi gelopen en ben ik nu precies waar ik moet zijn. Ook al zag ik het op sommige momenten echt niet, God heeft een prachtig plan met mijn leven. Zoals het staat in Jeremia 29:11: Zijn plan met mij staat vast, Hij heeft mijn geluk voor ogen.”

Heb jij fibromyalgie? Misschien kan dit helpen.