Willies dochter verbrak het contact: 'Wat heb ik niet gezien? Klopt mijn intuïtie niet?'

“Ik schrok, want ik herkende haar meteen: mijn dochter Anna (19) liep een stukje verderop op de stoep. Ik wilde mijn auto stoppen, om haar aan te spreken of alleen maar even te zwaaien. Maar ik mocht dat niet, zo hebben we afgesproken. Ik volgde Anna’s stappen en reed toen met ontzettend veel pijn in mijn hart aan haar voorbij. Langer dan een half jaar geleden gaf ze ons een brief: ze wilde voor zes maanden geen contact meer.

De brief

Ik mis haar elke dag. Het gemis zit ook in de kleine dingen: een liedje op radio doet me aan haar denken en in kledingwinkels zie ik wat Anna mooi zou vinden.

Als donderslag bij heldere hemel verbrak zij al het contact met ons. Toen ze appte of ze langs mocht komen, vermoedde ik niks. Een maand daarvoor hadden we haar nog geholpen met haar verhuizing naar een eigen appartement. Ze kwam bij ons langs en overhandigde ons een brief. Ze schreef dat ze voor zichzelf moest kiezen omdat ze bij ons thuis in de overlevingsmodus schiet. Ze zei dat zij zich de ouder voelt in ons huis. Ze legde uit dat ze het gevoel heeft dat ik altijd druk ben en dat haar vader vaak niet beschikbaar is. Door haar jeugd kampt ze nu met angsten en hechtingsproblemen.

Contactverbod met je kind

Mijn man en ik kunnen ons niet vinden in de argumenten die ze aangeeft voor het verbreken van het contact. Ook herkennen we niet alles wat ze schrijft in haar brief. Maar als dit is wat Anna nodig heeft, dan moeten we dat accepteren. Dat zeiden we ook tegen Anna: ‘We respecteren je keuze’.

Na het geven van de brief bleef ze niet lang hangen. Ze moest de bus halen, zei ze. Ze ging haar aansluiting bijna missen. ‘Zal ik je naar de bushalte brengen?’ vroeg ik. Dat mocht. In de auto vroeg ik of alles wat ze schreef ook voor mij gold, ergens hoopte ik (voor mezelf) dat ze vooral haar vader de bons gaf, omdat de band tussen hen al lastiger lag en ik die keuze logischer zou vinden, maar ze zei: ‘Ja, dat geldt ook voor jou.’ Oef, dat kwam binnen. ‘Ik probeer me aan het contactverbod te houden, maar ik kan niet beloven dat het mij lukt,’ antwoordde ik. Daar in de auto hield ik me groot. Mijn verdriet was niet haar verantwoordelijkheid. Bij de bushalte stapte ze uit. ‘Love you’ zei ik, zoals ik altijd deed als we afscheid namen. Maar een knuffel geven, durfde ik niet. Anna draaide zich om en zwaaide.

Anna is een heel slim en zorgzaam meisje. Ze was altijd de jongste in de klas als vroege leerling. Maar als een klasgenoot een gebroken arm had, droeg zij zijn tas. Toen ons gezin jonger was, heb ik haar inderdaad tekort gedaan omdat de andere drie kinderen veel zorg en aandacht vroegen vanwege verschillende redenen. In haar jonge jaren heb ik haar niet de aandacht gegeven die zij nodig had. Daarnaast had Anna een beste vriendin die psychisch leed. Anna merkte dingen bij haar vriendin op, die anderen niet zagen. Ik denk dat Anna lang een zware last op zich voelde. Vanuit dat oogpunt snap ik dat ze even afstand van alles wil. Achteraf gezien heeft zij zich vaak weggecijferd.

De laatste paar jaar had ik echter het idee dat we weer dichter naar elkaar toe groeiden. We winkelden samen, ze vertrouwde me haar verhalen toe en we zaten met veel dingen op één lijn. Alsof we een klein beetje de schade aan het inhalen waren.

Een aantal jaar geleden heeft zij een eetstoornis gehad. In die tijd hebben we veel gesprekken gevoerd en toen heeft ze mij wel verteld dat zij het idee had dat ik er nooit voor haar was. Als ik er dan wel voor haar wilde zijn, nam ze die hulp niet meer aan omdat ze dacht: mama zegt het nu wel, maar straks is het weer anders. Ik wist dat er pijn bij haar zat, maar dat ze geen contact meer zou willen, heb ik niet zien aankomen.

Als jonge moeder dacht ik dat opvoeden volgens het boekje moest. De lat lag hoog. Met de jaren heb ik steeds meer geleerd om op mijn intuïtie te vertrouwen. Door Anna’s besluit twijfel ik aan alles. Wat heb ik niet gezien? Klopt mijn intuïtie niet?

Verdrietige én hoopvolle herinnering

Vlak voor ik thuis was, hield ik het niet langer vol. De auto zette ik aan de kant en ik liet mijn tranen de vrije loop. Ik bad en zocht naar rust. Ik pakte mijn telefoon, misschien dat een Bijbeltekst of een lied me kracht gaf. Iets hield me tegen. Ook zonder een lied of tekst kun je Gods stem verstaan. Maar vlak voor ik de telefoon weglegde, zag ik een melding van Anna’s beste vriendin. Zij stuurt niet snel een berichtje, dus ik was nieuwsgierig. Ik opende haar bericht en zij deelde een tekst die precies zei wat ik zocht en wat ik nodig had. Het raakte me. Het zei me: God is bij ons.

Deze periode zie ik als een beproeving van mijn geloof. Elke dag bid ik tot God dat Hij voor Anna zorgt. Ik geloof dat niks gebeurt zonder reden en vertrouw Hem dat hij deze situatie ten goede zal keren.

Drie maanden na het contactverbod

Na het afscheid bij de bushalte zag ik Anna nog twee keer. De eerste keer reed ik haar voorbij. De tweede keer was anderhalve week daarna. Mijn dochter Liv appte dat ze in dezelfde bus als Anna zat. Ik zou Liv al ophalen, maar nu schreeuwde heel mijn hart om ook naar Anna te gaan. Ik probeerde het stemmetje in mij te onderdrukken dat zei dat ik haar niet moest opzoeken. Dat lukte niet. Ik reed naar hen toe en vroeg aan Anna: ‘Wil je een lift? Het hoeft niet, want ik snap dat dat lastig is.’ Anna twijfelde, maar stapte toch in. De vijf minuten die volgden kletste ze wat over haar leven. Misschien was het mijn interpretatie, maar ik zag zowel opluchting als verwarring in haar ogen. Alsof ze het fijn vond om ons te zien, maar ook niet goed een houding wist te geven. Ik zette haar af bij de locatie waar ze een afspraak had. De rest van de week voelde ik me zo gelukkig. Het was zo zijn om haar even te zien en te spreken. Maar het was de laatste keer dat ik haar zag.

Een half jaar na de brief

Zoals afgesproken nam Anna na zes maanden contact met mij op via een appje. ‘Het half jaar is voorbij en ik heb nog meer ruimte nodig.’ Ze vertelde dat ze samenwoont met haar vriend en sprak ontspannen over een geplande vakantie. Drie dagen appten we heen en weer. Bijna als vanouds. Ze schreef ook dat ze therapie volgt. Dat ze ruimte nodig heeft en over een paar maanden weer van zich laat horen. Ik vroeg naar haar behandeling en liet weten dat ik er voor haar wil zijn als ik iets voor haar kan doen. Dat het goed is dat ze nu echt de diepte ingaat en niet meer alleen aan symptoombestrijding doet. Daarna volgt er opnieuw radiostilte.

Onzeker

Inmiddels bouwt Anna wel weer het contact op met haar broer en zusjes. Mijn grootste wens is dat wij met kerst ook weer contact met haar hebben. Al houd ik er rekening mee van niet. Ik wil geen druk op haar leggen. Ik ben bang dat dat verkeerd uitpakt. Ergens zie ik er tegenop om weer contact te hebben. Ik heb geen flauw idee wat voor houding ik aan moet nemen. Ik wil haar dolgraag knuffelen en van alles vragen. Maar misschien claim ik haar dan te veel? Stoot ik haar af. Ik wil haar zeggen dat ik trots op haar ben. Dat ik onverminderd veel van haar hou. Ik bewonder hoe zij in het leven staat. Ik wil haar zeggen dat ik het mooi vind dat ze haar eigen pad volgt, maar dat ik bovenal hoop dat onze wegen elkaar weer zullen kruisen en dat we elkaar terugvinden.”