'Als ik het moeilijk heb, klop ik makkelijk bij haar aan'

Toen ik bij de EO werkte, zochten we voor een programma iemand die een lied kon zingen tijdens een doopdienst. Omdat Gerja bij ons in de kerk zong, dacht ik: ik vraag haar. Na de kerkdienst klom ik het podium op en stelde ik m’n vraag. Ze vond het erg leuk. Later die week reden we samen naar Groningen voor de opnames. Onderweg kwamen we langs Wezep, een klein plaatsje onder de rook van Zwolle. ‘Daar ben ik opgegroeid’, zei ik nonchalant. Waarop Gerja uitriep: ‘Ik ook!’ Blijkbaar hebben we op een steenworp afstand van elkaar gewoond. Ze heeft verkering gehad met mijn buurjongen! Ik móét haar gezien hebben vroeger. Die gedeelde jeugd schept verbondenheid. 

Gerja heeft in Engeland gewoond en daar zijn we samen een paar keer geweest. Toen we in de auto zaten, hadden we een soort Thelma en Louise-gevoel: twee vriendinnen die eropuit trekken en allerlei avonturen meemaken. Een gevoel dat de wereld aan je voeten ligt. Hard meezingen met muziek en gaan. Ook zongen we daar in een plaatselijk kerkje. Ik zing lang niet zo goed als Gerja, hoor. Zij zingt meestal de tweede stem. Later hebben we ook twee keer met een groep gereisd. Daar zag ik een opvallend verschil tussen Gerja en mij: zij voelt zich sneller thuis en profileert zich makkelijker. Ik ben veel meer op de achtergrond. Ik accepteer haar, zij accepteert mij. Als ik het moeilijk heb, klop ik makkelijk bij haar aan.  

Een grappig weetje: Gerja is niet gauw geïrriteerd, maar als ze onderweg is, moet je niet langzaam vóór haar gaan rijden. Laatst vertelde ze me dat ze dan een soort tijger wordt. Ik heb dat nooit meegemaakt, trouwens, onze reizen verliepen altijd heel relaxed. Boosheid is sowieso niet haar eerste reactie, ook niet in gesprekken.

Ze kan goed communiceren en eerlijk zijn, terwijl ik soms denk: zij durft! Haar eerlijkheid komt misschien voort uit haar behoefte om gezien en erkend te worden. Dan ontstaat er verbinding. Wat ze doet als ze gestrest is? Het scheelt dat we de hobby delen, want wat ik nu zeg, vergeeft ze me nooit: ze houdt van eten en van gezelligheid. Ze grijpt vast weleens naar een stuk chocola als haar stresslevel hoog is.   

Verbinding is belangrijk voor Gerja. Als je op haar socialmedia-accounts kijkt, staan drie woorden centraal: familie, vrienden en geloof. In haar radioprogramma streeft ze ook naar die verbondenheid. Ze beantwoordt het liefst ieder appje. Ze hoopt daarmee Gods liefde uit te stralen, zonder dat je Hem woordelijk benoemt. Daarmee creëert ze bij mij, en ik denk ook bij luisteraars, een toegankelijk en laagdrempelig gevoel: kom maar, het is goed.  

Toen Gerja als zzp’er zangeres was en zangles gaf, miste ze op den duur collega’s. Toen er een vacature bij het klantencontactcentrum van de EO voorbijkwam, zei ik: ‘Daar moet je op reageren.’ Ze wilde vroeger namelijk altijd bij de radio werken, omdat ze een leuke ervaring had gehad bij VPRO-radio. Dus ik zei: ‘Wie weet is dit een leuke kans om door te groeien.’ En inderdaad, na een paar jaar kon ze bij radio aan de slag. Ze zegt van zichzelf: ‘Ik ben een laatbloeier.’ Ik geniet er enorm van dat ze nu heeft gevonden wat ze altijd al wilde. 

Wat ik van Gerja kan leren? Voor haar is het van belang dat God erbij is, bij zowel hoogte- als dieptepunten. Dat straalt ze ook uit. Voor mij is ze hierdoor heel toegankelijk, je bent bij haar goed zoals je bent. Gerja kan van mij leren om misschien iets directer te zijn. Maar als ze dat zelf niet wil, is dat helemaal oké.” 

Tekst: Stijn de Jong